Τι μας λέει και τι μας κρύβει ο Γιώργος Παπανδρέου

Του Θοδωρή Καλούδη

Διαβάζοντας την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου, στην εκδήλωση για την ανακοίνωση του νέου κόμματος του, αισθάνθηκα ότι γύρισα πολλά χρόνια πίσω, στην “εποχη της αθωότητας”, όπου “πούλαγαν” τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.

Γυρίζοντας μετά απο δύο χρόνια από το πουθενά, ο μεγάλος απών του δημόσιου βίου στην πιό κρίσιμη διετία για τη χώρα, ο θεωρούμενος συνυπεύθυνος της καταστροφής, εμφανίζεται έτοιμος , όπως διακηρύσσει, “να ξεκινήσει από την αρχή” και “να γράψει – εκ νέου – ιστορία”…

Μαζί του στο νέο πολιτικό παλκοσένικο και οι γνωστές φιγούρες της παλαιάς προσωπικής αυλής των υπουργών, συνεργατων και συμβούλων της κυβέρνησης που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και το μνημόνιο, υιοθετώντας άρον άρον, μεταξύ άλλων, και τα καθ´ υπαγόρευση ανάλγητα αντιλαϊκά μέτρα.

Ο κ. Παπανδρέου υπερψήφισε έως χθες όλους τους μνημονιακούς νόμους, στήριξε με την ψήφο του τους προύπολογισμούς της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και τη συνέχιση του βίου της στις προτάσεις μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Και προφανώς υπερήφανος για τη στάση του, δηλώνει με έμφαση ότι έχει ταχθεί να υπηρετεί “την πατρίδα, το κοινό καλό, αυτό που θεωρεί δίκαιο, σωστό ,προοδευτικό, ανθρώπινο”.

Καμμία αντίρρηση. Ωστόσο, έχουμε κάποια δεδομένα:

– δεν κάνει αυτοκριτική, δεν δηλώνει ότι αναθεωρεί όσα ψήφισε και στήριξε με την ιδιαίτερης βαρύτητας (ως πρώην πρωθυπουργός) ψήφο του,
– πιστεύει συνεπώς πως είχε δίκιο με την εν λόγω πολιτική στάση του και ότι αυτή την πολιτική όφειλε να υπηρετήσει -πολιτική που υιοθέτησε και το ΠΑΣΟΚ,
– συνυπέγραφε έως χθες την πολιτική του κόμματος του οποίου υπήρξε ηγέτης,

Τότε γιατί διασπά την παράταξή του; Γιατί κάνει νέο κόμμα; Και, εν πάσει περιπτώσει, τι νέα πολιτική πρόταση, διαφορετική, προσκομίζει;

«Όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν μιλούν για διάσπαση, εμείς μιλάμε για λύτρωση και δημιουργική ρήξη με το σύστημα και το κομματικό κατεστημένο» μας απαντά.

“Λύτρωση” από τί; Μήπως από το μνημόνιο; Μα ο ίδιος δεν μας το ανακοίνωσε με φόντο το Καστελόριζο; “Ρήξη” με ποιό “σύστημα”, ποιό “κομματικό κατεστημένο”; Μα ο ίδιος δεν αποτελεί παιδι και προςτατευόμενο του “συστήματος”, εθνικού και… υπερεθνικού; Ο ίδιος δεν αποτελεί χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του “κομματικού κατεστημένου”, με την οικογένεια του να κυριαρχεί επί δεκάδες χρόνια τη δημόσια ζωή και τον ίδιο -τρίτη γενιά Παπανδρέου- να κληρονομεί το κόμμα του πατέρα του, ιστορικού ηγέτη της παράταξης;

Μας εξηγεί ο κ. Παπανδρέου πως ό,τι πράττει το κάνει με “αίσθημα ευθύνης για την αναβίωση των αξιών και για την επίτευξη πραγματικής προόδου στη χώρα”. Βεβαίως. ´Εχω την εντύπωση μάλιστα πως την ιστορική αυτή φράση του είναι έτοιμοι να την συνυπογράψουν όλοι οι ηγέτες και τα στελέχη του δημοκρατικού τόξου.

Αλλά γιατί δεν μας εξηγεί αν αυτές οι “αρχές” είναι ίδιες ή διαφορετικές -και ποιές- από εκείνες του κόμματος του οποίου ηγείτο πριν δύο χρόνια και τώρα απορρίπτει. ´Ηταν οι ίδιες με αυτές με τις οποίες πολιτεύτηκε ο ίδιος ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός; ´Αλλαξαν επί προεδρίας Βενιζέλου; Θα επανέλθει στην ορθοδοξία των προ διετίας αρχών του; Βρήκε νέες με τις οποίες θα πορευτεί με το νέο κόμμα του; Γιατί μας κρύβει τις απαντήσεις;

Κυρίες και Κύριοι νομίζω έχουμε μπουχτίσει με τον βερμπαλισμό και την παπαρολογία. Πολλοί χτίζουν τα μαγαζάκια τους σε αόριστες αρχές γενικής αποδοχής και βέβαια γιατί τους καλεί η θεία φωνή του εθνικού συμφέροντος… Τα πάντα γίνονται εν ονόματι του λαού και βεβαίως … ανιδιοτελώς.

Σήμερα ο Γιωργος Παπανδρέου επαναλαμβάνει ένα έργο του οποίου είμαστε επι χρόνια θεατές. Στήνει το δικό του προσωπικό κόμμα, διορίζοντας, τους υποψήφιους βουλευτές του. Φυσικά … θα κάνει συνέδριο μετά τις εκλογές. (Μα αυτο δεν του πρότεινε ο Βενιζέλος και το αρνήθηκε;) Διασπά,στην πιό κρίσιμη στιγμη της ιστορίας του, το κόμμα που τον ανέδειξε πρόεδρό του και πρωθυπουργό. Διασπά τον πολιτικό χώρο του Κέντρου και βγαίνει στο κλαρί με νέα παντιέρα και τον γνωστό στενο κύκλο του. Οχι γιατί …δεν μπορεί να διεκδικήσει θεσμικά και πάλι την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ. Ούτε γιατι δεν αντέχει τη φάτσα του κ. Βενιζέλου. Ούτε βεβαίως γιατί υπηρετεί κάτι που δεν γνωρίζουμε. Το πράττει γιατί, προφανώς, βαθειά μέσα του, ακούει τη φωνή του εθνικού καθήκοντος και αφουγκράζεται τα υπόγεια ρεύματα της ιστορίας. Και ξεκινά, όπως διακηρύσσει, την “επανάσταση του αυτονόητου”.

Και έτσι, μας καλει να τον στηρίξουμε και πάλι, διαβεβαιώνοντας σε όλους τους τόνους: “Αυτός ήμουν, αυτός είμαι, αυτός θα είμαι πάντα”…

Καλή χρονιά! Και βοήθεια μας!

Αναδημοσίευση από: 7imeres.gr