Στην Ελλάδα – και όχι μόνο – ό,τι δηλώσεις είσαι. Ακούμε σχεδόν καθημερινά τον τελευταίο μήνα από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα αλλά και από στελέχη του κόμματός του, πως θα ήθελαν να συγκυβερνήσουν με το ΠΑΣΟΚ για μια προοδευτική διακυβέρνηση, ας την ονομάσουμε «μεγάλη κεντροαριστερά».
Πράγματι, αν θέλει κανείς να είναι δίκαιος, θα χαρτογραφήσει στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ κάποιες προγραμματικές συγκλίσεις, ειδικά σε ζητήματα όπως η στέγαση, ο ΦΠΑ στα βασικά αγαθά και το ΕΣΥ. Συνεπώς, μία συνεργασία με προγραμματική βάση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει περισσότερο «δυνατή» από ότι μια συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.
Τι χωρίζει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ από τον Αλέξη Τσίπρα; Τρία πολύ ουσιώδη σημεία.
Το πρώτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κεντροαριστερό κόμμα και δεν ανήκει φυσικά στην Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατική οικογένεια. Έχει επιλέξει συνειδητά να συγκυβερνήσει με ένα ευρω-σκεπτικιστικό, συντηρητικό, δεξιό κόμμα του ακροδεξιού Πάνου Καμμένου, ενώ είχε τη δυνατότητα να αναζητήσει κυβερνητικούς εταίρους από τον χώρο της αριστεράς ή του κέντρου (ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι). Ένα τέτοιο κόμμα λοιπόν, δε μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερό. Ένα κόμμα που πέρα από πληθώρα των πρώην στελεχών του κ. Καμμένου επιλέγει το 2023 να αγκαλιάσει τον Ευάγγελο Αντώναρο, εκπρόσωπο της αμετανόητης κυβέρνησης Καραμανλή, της κύριας υπεύθυνης για τη χρεοκοπία της χώρας, δεν έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται καν ως προοδευτικό.
Το δεύτερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού απωλέσει την αξιοπιστία του. Έλεγε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο και έφερε πίσω ένα νέο αυστηρότερο πρόγραμμα προσαρμογής αξίας 86 δισ. ευρώ. Ο κ. Τσίπρας φωνασκούσε «Go back, κυρία Μέρκελ, go back, κύριε Σόιμπλε, go back, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης» και πέρασε στο «καλώς ήρθατε κυρία Μέρκελ» παρακαλώντας να μείνει η χώρα στο Ευρώ. Έφερε ένα λαό αντιμέτωπο με ένα δημοψήφισμα πέντε ημερών, χωρίς σαφές περιεχόμενο, που μετατράπηκε σε ερώτημα «ναι ή όχι στην Ευρώπη», παίζοντας στα ζάρια το μέλλον της χώρας και τελικά κάνοντας στην πορεία την ιστορικότερη κωλοτούμπα όλων των εποχών τη στιγμή που οι τράπεζες παρέμεναν κλειστές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, πάσχει από έλλειψη αξιοπιστίας και φερεγγυότητας. Είναι ξεκάθαρο ότι τον κ. Μητσοτάκη τον συμφέρει να έχει ως αντιπολίτευση ένα κόμμα αναξιόπιστο ώστε να μπορεί να πουλάει κανονικότητα και σταθερότητα, εκβιάζοντας τους ψηφοφόρους. Αναμφίβολα, ο κ.Τσίπρας είναι ο καλύτερος χορηγός της Νέας Δημοκρατίας σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση διότι δίνει χώρο στον κ. Μητσοτάκη να τάζει μία «σταθερή οικονομία», που δεν υπάρχει, ένα «κοινωνικό κράτος», που δεν υπάρχει, «μια σύγχρονη φιλελεύθερη χώρα με κράτος-δικαίου» που επίσης δεν υπάρχει. Οι πολίτες βλέπουν και καταλαβαίνουν και όσο το ΠΑΣΟΚ δείχνει ότι μπορεί να είναι ξανά πρωταγωνιστής, όσο οι πολίτες δείχνουν ότι θα το εμπιστευθούν ξανά, τόσο ο κ. Μητσοτάκης θα ρίχνει τις γέφυρες, γιατί μετά τον πανικό, έρχεται η εργαλειοποίηση του φόβου, τακτική που ο απερχόμενος πρωθυπουργός ξέρει καλά.
Τρίτο και τελευταίο είναι η πολιτική ηθική που διακρίνει το ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ που εγγυάται διαχρονικά τις δίκαιες πολιτικές αποφάσεις, που εκπροσωπεί τη γνήσια ευρωπαϊκή κεντροαριστερά, που έχει δημιουργήσει και διασφαλίσει τους θεσμούς, τις ανεξάρτητες αρχές και το κοινωνικό κράτος. Το ΠΑΣΟΚ που έχει δείξει συνέπεια στα εύκολα και στα δύσκολα ασκώντας δίκαιη κριτική στις εκάστοτε κυβερνήσεις, στηρίζοντας όμως πάντα μέτρα που ανακούφιζαν τους πολίτες. Πάνω από όλα, όμως, έχει ένα αληθινά προοδευτικό πρόγραμμα για μια οικονομική ανάπτυξη για τους πολλούς και όχι τους λίγους. Το ΠΑΣΟΚ είμαστε όλοι εμείς, οι προοδευτικοί δημοκράτες, με βαθιά πίστη στο κράτος δικαίου, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Το ΠΑΣΟΚ της αξιοπρέπειας, της ελπίδας, της προοπτικής.
Τα σχόλια είναι κλειστά.