Σε κατάσταση πολέμου

Η «Μασσαλιώτιδα» δεν είναι απλά ένας εθνικός ύμνος. Πρόκειται για πολεμικό τραγούδι εκστρατείας των μαχητών της Γαλλικής Επανάστασης. Πρόκειται για πολεμική ιαχή η οποία ακούστηκε από τα στόματα των μελών της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και από τα δύο σώματα που την απαρτίζουν. Με αυτή την ιαχή και τη δυναμική που εσωκλείει, η Γαλλία και εκ των πραγμάτων ένα ογκώδες τμήμα της Ευρώπης, από τη Δευτέρα που μας πέρασε βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου με το Χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους. Είναι η 7η Σταυροφορία από το 1095. Η 6η έληξε άδοξα κάτω από τα τείχη του Φρουρίου της Άκρα της χώρας των Φιλισταίων.

Η παρέμβαση του Φρανσουά Ολάντ από τα ανάκτορα των Βερσαλλιών σήμανε το τέλος για τουλάχιστον τρεις βασικούς θεσμούς που διέπουν την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Τη λήξη της περιόδου της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας με τις προτεινόμενες αλλαγές του Συντάγματος. Την ολοκλήρωση του κύκλου της Συνθήκης του Μάαστριχτ όσον αφορά τον πυρήνα της που είναι το Σύμφωνο Οικονομικής Σταθερότητας. Την ολοκλήρωση του κύκλου ζωής της συνθήκης Σέγκεν που αφορά το θεσμικό χωροταξικό περιβάλλον ασφαλείας, ελεύθερης διακίνησης πολιτών, αγαθών και υπηρεσιών στην Ευρώπη, όπου συμμετέχουν και χώρες εκτός ΕΕ (Ελβετία, Νορβηγία), εκτός Ηνωμένου Βασιλείου και Ιρλανδίας.

Η διαμόρφωση του θεσμικού-πολιτικού και στρατιωτικού πλαισίου διεξαγωγής αυτού του πολέμου βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, ενώ διαφαίνονται οι πρώτες σταθερές του.

1) Η συμφωνία της Βιέννης περί πολιτικής λύσης εντός 18μήνου του συριακού ζητήματος με την ενσωμάτωση σε αυτή τη λύση του παράγοντα Μπασάρ Άσαντ. Πρόκειται για στροφή 180 μοιρών της γαλλικής διπλωματίας, υποχώρηση της Ουάσινγκτον, στρίμωγμα της τουρκικής διπλωματίας και ανάδειξης σε βασικό εταίρο στις εξελίξεις του ιρανικού – σιιτικού στοιχείου.

2) Η πρωτοβουλία της Γαλλίας για νομιμοποίηση του πολέμου κατά του Χαλιφάτου από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

3) Η συνάντηση Ομπάμα – Πούτιν στην Αττάλεια της Τουρκίας όπου για πρώτη φορά τέθηκαν οι βάσεις για μία τουλάχιστον πενταμερή συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ), της Ρωσίας, της Γαλλίας – Βρετανίας (Ευρώπη), του Ιράν και των μέχρι και χθες σουνιτών χρηματοδοτών του Χαλιφάτου (Σαουδικής Αραβίας – Εμιράτων του Κόλπου).

4) Την ανάδειξη της Τουρκίας ως βασικού συντελεστή επί των εξελίξεων στην Εγγύς Ανατολή, αφού η Δύση απεδέχθη πως χωρίς την Τεχεράνη και την Άγκυρα είναι αδύνατο το Crisis Management στο χώρο της Μεσοποταμίας και της Μέσης Ανατολής.

5) Την ανάδειξη ως βασικού χώρου διεξαγωγής της πολεμικής εκστρατείας της Ανατολικής Μεσογείου, που καθιστά την Κύπρο, την Κρήτη, τα νότια Δωδεκάνησα καθώς και τις αεροπορικές και ναυτικές βάσεις του Ακτίου, της Ανδραβίδας, της Καλαμάτας, της Σούδας και του Ηρακλείου, καθώς και των νοτίων αεροδρομίων της Ελλάδας με άνοιγμα στην Ανατολική Μεσόγειο, βασικά σημεία ανεφοδιασμού, επιμελητείας, νοσοκομειακής αρωγής, ελέγχου της Κεντρικής Μεσογείου (Λιβύη), ελέγχου πρόσβασης στο Σουέζ κ.λπ.

Όλες οι παραπάνω παράμετροι καταδεικνύουν τουλάχιστον ορισμένες θεσμικές, οικονομικές και πολιτικές σταθερές.

1) Η Ευρώπη θα εισάγει αναγκαστικά το οικονομο-πολιτικό μοντέλο διαχείρισης του πολέμου και της οικονομικής κρίσης που επέβαλαν οι ΗΠΑ από το 2008, αλλιώς η ΕΕ θα είναι σύντομα και κλινικά νεκρή.

2) Ο ρόλος της Γερμανίας από κυρίαρχος εξελίσσεται σε συμπληρωματικός και κατά βάση χρηματοδοτικός ως προς την πολεμική προσπάθεια.

3) Ο ρόλος των βασικών στρατιωτικών δυνάμεων της Ευρώπης, Γαλλία – Μεγάλη Βρετανία, ενισχύεται και αλλάζουν οι πολιτικοί συσχετισμοί εντός Βρυξελλών.

4) Η συνεργασία Παρισίων – Μόσχας συμπιέζει αφόρητα τις πρώην Ανατολικές Χώρες που παρά πήραν αέρα και ακροδεξιό χαρακτήρα.

5) Η κινητοποίηση της κοινής γνώμης και οι θεσμικές αλλαγές, αρχής γενομένης από τη Γαλλία, θα «ενσωματώσουν» και απεχθείς προτάσεις της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, όπως αφαίρεση ιθαγένειας, δημιουργία μηχανισμών κράτησης – περιορισμού υπόπτων ακόμη και αυξημένων εξουσιών για κράτηση και ανάκριση (τύπου Γκουαντανάμο), ακύρωση της αρωγής στα κύματα των προσφύγων κ.λπ. με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη μείωση, προσωρινά, των ακροδεξιών πολιτικών πιέσεων προς τις κεντροευρωπαϊκές καγκελαρίες. Αυτό τουλάχιστον επιδιώκει με ξεκάθαρο τρόπο ο Φρανσουά Ολάντ.

Η ελληνική πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως κομμάτων ή μηχανισμών εξουσίας, είναι υποχρεωμένη από τη Δευτέρα που μας πέρασε να κινηθεί για μακρύ χρονικό διάστημα σε αφιλόξενο οικονομικά, ασφυκτικό γεωστρατηγικά και εχθρικό γεωπολιτικά περιβάλλον, όπου ξεκάθαρα θα πρέπει να επιλέξει τρόπους συνεργασίας και πειστικής αλληλεγγύης με τους παραδοσιακούς δυτικούς εταίρους και συμμάχους της, αν θέλει στο τέλος αυτής της μακρόχρονης περιόδου να διατηρεί κάποιες αυτονομίες δράσης και ψήγματα ανεξάρτητης πολιτικής συμπεριφοράς, καθώς και ελπίδες για μία οικονομική προοπτική. Στην αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει ως Ελλάδα και ως πολιτικό σύστημα να μεταβληθεί σε μία «Μαύρη Τρύπα» κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο, ισοπεδωμένη από την επέλαση των «Βουβαλιών», καθηλωμένη και απομονωμένη από τον κυρίαρχο ρόλο των βασικών πρωταγωνιστών αυτού του πολέμου.