10 «θέσεις» για την αμυνόμενη δημοκρατία μετά το Παρίσι

Του Δημήτρη Φύσσα

1. Πρώτη μήτρα της βλακείας είναι η ατελής (ακόμα) φύση του ανθρώπου, που προτιμάει το «μαύρο-άσπρο», τον κομφορμισμό, το φανατισμό κι έχει τα ένστικτα λανθάνοντα, σε συνεχή ετοιμότητα, έτοιμα για δράση προς βλάβη του άλλου, παρότι υπάρχουν συνάνθρωποι που αγωνίζονται να διαδώσουν την ανθρωπιά.

2. Δεύτερη μήτρα της βλακείας είναι η εφεύρεση των εθνών, του σεξισμού, της εκμετάλλευσης και των θρησκειών. Εδώ δεν χρειάζεται να φέρω επιχείρημα, νομίζω.

3. Τρίτη και χειρότερη μήτρα της βλακείας είναι μια υποδιαίρεση των θρησκειών, ο μονοθεϊσμός: ο «περιούσιος λαός» του εβραϊκού θεού, που πέρασε στο χριστιανισμό με το φρικαλέο «Ο μη ων μη μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί» (Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου, Ματθ. ζ΄ 12 – το λέει ο Χριστούλης) κι από κει στο ισλάμ με τον ιερό πόλεμο (τζιχάντ) και τη συνολική δόμησή του, που είναι πολλπαλή: πολιτική, κοινωνική, οικονομική κλπ- όχι απλά μια θρησκεία.

4. Οι τζιχαντιστές δεν χτυπάνε τη Δύση λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος, σταυροφοριών, χριστιανισμού κ.λπ., αλλά επειδή είναι τζιχαντιστές. Απόδειξη: σκοτώνουν εξίσου βουδιστές, ινδουιστές, ζωροαστριστές, γεζίντι ή άλλους «ειδωλολάτρες», αλλά και άλλους μουσουλμάνους (π.χ. Κούρδους σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες κ.λπ.) που δεν είναι του γούστου τους, ενώ καταστρέφουν συστηματικά και αρχαία μνημεία ή τόπους λατρείας άλλων θρησκειών. Συμπληρωματικά, να θυμίσω ότι πιστοί μουσουλμάνοι δουλέμποροι συνεργάζονταν μια χαρά με χριστιανούς συναδέλφους τους μέχρι το 19ο αιώνα.

5. Οι δυτικές δημοκρατίες έφτασαν όπου έφτασαν μετά από μακρούς αγώνες ενάντια στο δικό τους μονοθεϊσμό. Δεν έχουν καμιά διάθεση να σκύψουν το κεφάλι στον ισλαμοφασισμό – και καλά κάνουν. Η αστική δημοκρατία παραμένει «το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσεις όλα τ’ άλλα» (Τσόρτσιλ), δηλαδή το συγκριτικά καλύτερο και σίγουρα αυτό που έχει δώσει τις περισσότερες δυνατότητες στο μέσο άνθρωπο. Αλλά δεν είναι ιδανικό, είναι ένα πολίτευμα ευπαθές, γεμάτο αντιφάσεις και κάθε άλλο παρά δεδομένο. Επομένως ο μέσος άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται γι’ αυτήν, διαφορετικά μπορεί να τη χάσει.

6. Όποιοι θεωρούν ότι η μη μου άπτου ισλαμοφοβία είναι χειρότερη από τον ισλαμοναζισμό, είτε δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται είτε κρυφοχαίρονται ως εχθροί της αστικής δημοκρατίας (από άλλες αφετηρίες: σταλινικοί, ναζιστές, θεούσοι, αρχαιόπληκτοι, στρατόκαβλοι και λοιποί κοσμοσωτήρες).

7. Στις αστικές δημοκρατίες γουστάρουμε να πίνουμε, να γλεντάμε, να χορεύουμε, να έχουμε τις γυναίκες μας ίσες με μας και με όποιο ντύσιμο γουστάρει η κάθε μία, να έχουμε όποιο σεξουαλικό προσανατολισμό θέλουμε, να μη θέλουμε τους παπάδες στη ζωή μας, να κάνουμε σεξ εκτός γάμου με όποιους τρόπους κρίνουμε εμείς μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, να ψηφίζουμε ποικίλα κόμματα – και πολλά άλλα αδιανόητα για τους τζιχαντιστές (και τους φανατικούς χριστιανούς και ιουδαϊστές, επίσης). Και αυτά δεν τα διαπραγματευόμαστε.

8. Και βέβαια η μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων είναι φοβισμένοι και δειλοί άνθρωποι σαν εσάς και σαν εμένα, συνηθέστατα μικροαστοί ή μεσοαστοί (οι Σύριοι τουλάχιστον) και θα είναι γελοίο να λογίζονται τζιχαντιστές και να περικόπτονται τα όποια δικαιώματα έχουν, ακριβώς λόγω αστικής δημοκρατίας. Τα μέτρα ασφαλείας είναι απαραίτητα για να γλιτώσουν οι δημοκρατίες από τους άλλους.

9. Όμως, όσοι μουσουλμάνοι είναι εκκοσμικευμένοι και δεν γουστάρουν τζιχάντ, πρέπει να το αποδείχνουν. Δυστυχώς, αυτό είναι θέμα άμυνας για τη δημοκρατία. Οι ίδιοι οι δημοκρατικοί μουσουλμάνοι, εφόσον είναι πράγματι δημοκρατικοί, θα το προσυπογράψουν αυτό. Αλλιώς πώς θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι;

10. Το στοίχημα για την αμυνόμενη δημοκρατία είναι, συνδυάζοντας τα παραπάνω, να πολεμήσει, να νικήσει και να διατηρηθεί, παραμένοντας δημοκρατία.

Αναδημοσίευση από Athens Voice