Ο πολιτικός τζόγος δεν ευνοεί τον Τσίπρα

Με όσα τραγελαφικά συνέβησαν στην αρχή της εβδομάδος, στα οποία πρωταγωνίστησαν μεγαλοσχήμονες πολιτικοί από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, μας ήρθαν στο μυαλό, οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη «Άξιον Εστί». «Ένα το χελιδόνι και η Άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».Το εμβληματικό αυτό ποίημα μπορεί να είχε έναυσμα από την επώδυνη εμπειρία της γερμανικής κατοχής, εντούτοις τα μηνύματα που εκπέμπει είναι διαχρονικά. Για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας, χρειάζεται συλλογική προσπάθεια, γι’ αυτό καλούνται όλοι να προσφέρουν, όσα περισσότερα μπορούν.
Δυστυχώς στη χώρα μας, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις ευτελίζουν κάθε έννοια σοβαρότητας, αφού κάθε φορά πρυτανεύει η άθλια άποψη «να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Έτσι καθημερινά παριστάμεθα μάρτυρες εξυπνακίστικων και άνευ ουσίας δηλώσεων, οι οποίες προσβάλλουν βάναυσα την κοινή λογική. Την περασμένη Δευτέρα, άρχισε μια διελκυστίνδα δηλώσεων, που ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας, στις οποίες πρωταγωνίστησαν ένας πρώην πρωθυπουργός, υπουργοί νυν και τέως, ένθεν κακείθεν (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης), καθώς και οι πάντα πρόθυμοι μαϊντανοί των τηλεπαραθύρων, οι οποίοι εμφανίζονται σε κάθε γεγονός, προκειμένου να καταθέσουν τις απόψεις που έχουν επί παντός του επιστητού.
Σημειώνουμε μόνον, ότι οι διάφοροι «βαμπίρ» των τηλεοπτικών εκπομπών έχουν πάντα καταλυτική παρέμβαση σε κάθε γεγονός, μεγάλο ή μικρό, ασήμαντο ή σημαντικό που συμβαίνει σε οποιοδήποτε μέρος της οικουμένης. Οι μεγαλοσχήμονες αυτοί, όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν. Γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτό ως προφέσορες, ομιλούν με την ίδια άνεση για σεισμούς, λιμούς, λοιμούς, καταποντισμούς, για την πολιτική, την ιστορία, τις τέχνες, την γεωγραφία, τον αθλητισμό και οποιοδήποτε άλλο φρούτο παράγει τη συγκεκριμένη στιγμή, ο μπαξές της επικαιρότητας.
Τέτοια και τόση πια συσσωρευμένη γνώση συναντάς σπανίως σε κοινούς θνητούς, γιατί όσοι την έχουν, θα πρέπει να προσεγγίζουν το διανοητικό επίπεδο του Αϊνστάιν και να διαθέτουν υψηλό ΙQ. Με όλα αυτά, εύλογα πρέπει να αναρωτηθούμε, από ποιες πηγές αντλούν όλο αυτό το ξεχωριστό υλικό της σοφίας. Ενδεχομένως να έχουν υπέργεια χαρίσματα, όμως, ας μην τα χαραμίζουν σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, όπως αυτό που συνέβη με την κινηματογραφική ταινία «Τζόκερ».
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τις τηλεοπτικές εκπομπές, δύο ή τρεις αστυνομικοί μπήκαν σε δύο κινηματογράφους στο Μαρούσι και στην Πατησίων, μετά από καταγγελίες γονέων, ότι ανήλικοι παρακολουθούν την ταινία, η οποία ήταν ακατάλληλη. Η απαγόρευση αυτή εδράζεται σε έναν μεταξικό νόμο του 1937, τον οποίο καμία κυβέρνηση -μέχρι σήμερα- δεν τον έχει καταργήσει. Όμως αυτή η εμφάνιση των αστυνομικών ξεσήκωσε έναν κουρνιαχτό, από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του… τέως Αλέξη Τσίπρα, καθώς στην αντιπολιτευτική ρητορική ενεπλάκησαν χούντες, νόμος «4000» περί τεντιμποϊσμού, αστυνομοκρατία και διάφορα ηχηρά παρόμοια, τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα, ότι το βαρέλι της πολιτικής ανοησίας, και ο τρόπος με τον οποίο αντιπαρατίθενται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν έχει πάτο.
Την ώρα κατά την οποία στον εγγύς ή στον ευρύτερο περίγυρό μας εκτυλίσσονται σοβαρά γεγονότα, τα οποία αποσταθεροποιούν το διεθνές στερέωμα, στη χώρα μας -ως συνήθως- περί άλλων τυρβάζουμε απολαμβάνοντας τα πνευματικά υλικά που παράγει ο μικρόκοσμός μας. Αφού έχουμε επιλύσει όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που μας απασχολούν, διατηρούμε την πολυτέλεια να παρακολουθούμε αμέριμνοι, άλλο ένα έργο, γνωστό από μια δίκη που είχε γίνει στο Άβδηρα, γνωστής ως «περί όνου σκιάς».
Η δίκη εκείνη που είχε γίνει στην πλούσια θρακική πόλη (γενέτειρα του Δημόκριτου) τα Άβδηρα, αφορούσε τη διένεξη ενοικιαστή «όνου» με τον ιδιοκτήτη του συμπαθούς Μέντιουμ, εάν δηλαδή θα έπρεπε να πληρώσει και για τη σκιά που του προσέφερε, όταν ξάπλωσε το μεσημέρι για να ξεκουραστεί. Εξαιτίας αυτής της υπόθεσης, οι κάτοικοι διχάστηκαν σε «σκιερούς» και «ονικούς», και λόγω της… πρωτότυπης διένεξης, η ιστορία μνημονεύεται μέχρι σήμερα, γιατί είναι η επιτομή της αφέλειας καθώς και της ρηχής σκέψης.
Ενδεχομένως κάποιοι εκ των αναγνωστών να μας χαρακτηρίσουν εμμονικούς, λόγω της ενασχόλησής μας με τα καθημερινά επιτεύγματα του τέως Αλέξη Τσίπρα, τα οποία δίνουν τροφή για σχολιασμό. Επειδή και να θέλαμε να τ’ αγνοήσουμε, το ίδιο το περιεχόμενό τους, που πάρα πολλές φορές αγγίζει τα όρια του ευτράπελου και δεν μας αφήνει «να αγιάσουμε». Και έτσι το προσεγγίζουμε πάντα με τη δέουσα ευαισθησία ανάλογη με εκείνην που αποπνέουν όλοι οι μεγαλοϊδεατισμοί του Αλέξη, σε ζητήματα επί παντός του επιστητού, μηδέ της τέχνης εξαιρουμένης.
Στην τελευταία του παρέμβαση ο Τσίπρας, ενεφανίσθη ως κοινωνιολογικός αναλυτής, της ταινίας «Τζόκερ». Αφού πρώτα κατήγγειλε την κυβέρνηση για την «έφοδο» της αστυνομίας στους κινηματογράφους, προκειμένου να σύρουν στα μπουντρούμια μικρά παιδιά, έγραψε στο ιδιοφυές κείμενό του, μεταξύ άλλων: «Το περασμένο Σάββατο πήγα σινεμά, ευτυχώς στον κινηματογράφο Αθήναιον και όχι στο ΑΕΛΛΩ (σ.σ. γιατί ευτυχώς μένει αδιευκρίνιστο, μήπως στο Αθήναιον μπήκαν τα ΜΑΤ;). Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο είχα την αίσθηση ότι μετά από καιρό το Hollywood φτιάχνει, ίσως άθελά του (δηλαδή τους ξέφυγε) μια δυνατή ταινία με έντονο κοινωνικό και ευρύτερο πολιτικό περιεχόμενο.
Στη συνέχεια γράφει: «Που να φανταστώ ότι μια εβδομάδα αργότερα, η νέα «προοδευτική» κυβέρνηση της Ν.Δ., με εντολή μάλιστα λειτουργών του υπουργείου Πολιτισμού, θα έβαζε την ΕΛ.ΑΣ. να αποκαταστήσει την τάξη; Και να μας επιστρέψει αισίως στη δεκαετία του ’60, ίσως ακόμη πιο πίσω. Την τάξη που δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τα όργανά της στο Γκόθαμ Σίτι, την αποκατέστησε το Σάββατο το βράδυ στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ ο κ. Χρυσοχοΐδης. Όχι παίζουμε».
Ο κ. υπουργός, όπως και η κυρία Μενδώνη, τσίμπησαν αμέσως το δόλωμα που έστησε ο Τσίπρας και πήραν μέρος σε ένα κακοστημένο έργο, προβάλλοντας κάποιες ανούσιες (έως και ανόητες δικαιολογίες), ότι δεν έγιναν αστυνομικές επιχειρήσεις, αλλά προηγήθηκαν τηλεφωνήματα γονέων, ενώ ο Χρυσοχοΐδης τόνισε ότι θα πήγαινε να δει την ταινία με τον 15χρονο γιό του. Για την ταμπακέρα, όμως, δεν είπαν κουβέντα. Ο νόμος του 1937, όχι μόνον, διατηρήθηκε το 2010, με την υπογραφή του Ραγκούση, ο οποίος, επίσης ξεδιάντροπα κατήγγειλε «αστυνομική επιχείρηση», αλλά δεν τον κατήργησε ούτε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά επερίσσευαν η ανοησία και η υποκρισία. Ο Τσίπρας ως κλασικός προβοκάτορας, δημιούργησε εκ του μη όντως, ένα ζήτημα που μόνον ο ίδιος ξέρει πολύ καλά να υποθάλπει. Αυτή είναι η τακτική των αριστερών, οι οποίοι ποτέ δεν διορθώνονται. Ρίχνουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα. Έτσι την ημέρα που τα Σκόπια έφαγαν πόρτα από την Ε.Ε. με πρωτοβουλία του Μακρόν έστρεψε αλλού τα φώτα ο Τσίπρας, προκειμένου ο κόσμος να μη συνδυάσει συνειρμικά το στραπάτσο Ζάεφ με την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών.
Και εν μέρει το πέτυχε. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και με το μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας, για τη συμφωνία με τον Ζόραν, όταν την επόμενη μέρα, παρουσίασε μαζί με τον Παπαγγελόπουλο τον φάκελο με το «περίφημο σκάνδαλο NOVARTIS». Ανάλογες προβοκάτσιες είχαν γίνει κι άλλες φορές, σχεδιασμένες στα υπόγεια του Μαξίμου. Τώρα, όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά τα κίνητρα του Τσίπρα. Δημιουργεί αντιπερισπασμούς για να σκεπάσει τις πομπές του. Ο Λα Ροσφκουκώ (1613 – 1680) έλεγε: «Οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά σε έλλειψη ικανότητας». Τώρα ξέρουμε -ευτυχώς- πρόσωπα και πράγματα