Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Βουλευτές Vs κομμάτων

 

Εκβιαζόμενος ή μη, σίγουρα… υπό ομηρία. Αρχικά από τον κυβερνητικό του εταίρο και πλέον από μεμονωμένους βουλευτές.

Να λοιπόν που σε αυτή τη Βουλή, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα τελευταία χρόνια – προ και μετά Μνημονίων…– , η στάση των βουλευτών, ως μεμονωμένες οντότητες, έχει μεγαλύτερη σημασία από τη στάση ολόκληρων κομμάτων. Ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις διαμορφώνουν όχι μόνο πολιτικές, όχι μόνο πλειοψηφίες, εφήμερες ή μη για νομοθετήματα, αλλά και καθορίζουν ακόμα και κρίσιμα εθνικά θέματα.

Στο φινάλε της πρωθυπουργικής του παρουσίας, ο κ. Τσίπρας έπαθε εκείνο που απευχόταν και γι’ αυτό συντηρούσε την «ολέθρια σχέση» του με τον κ. Καμμένο. Τέθηκε υπό την ομηρία διαφορετικών μεμονωμένων βουλευτών, από τους οποίους εξαρτάται πλέον η παρουσία του στο Μαξίμου. Ο κ. Τσίπρας δεν το ήθελε αυτό, όσο και αν τώρα χρησιμοποιεί ως πολιτικό άλλοθι τη δημιουργία μίας νέα κεντροαριστεράς. Γιατί νέα κεντροαριστερά με (κεντρο)δεξιά υλικά, δεν ευδοκιμεί… Δεν προτιμούσε τυχαία τη στήριξη από ένα δομημένο κόμμα, με αρχηγό και διαδικασίες, που θα του εξασφάλιζε μία μπετόν στήριξη. Εκεί είχε να κάνει κυρίως με τις απαιτήσεις του αρχηγού του. Το να μοιράσει και 3-4 καρέκλες δεν του ήταν δα κόπος…

Όταν όμως το συνεταιριλίκι διαλύεται, τότε τα κέντρα αποφάσεων και οι προσωπικές πλέον επιδιώξεις πολλαπλασιάζονται. Αλλιώς είναι να τους έχεις τους βουλευτές στο… μαντρί και αλλιώς να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Άλλο να είσαι υπό την πολιτική ομηρία ενός εταίρου, ο οποίος φυλάει τα ερίφια στο δικό του μαντρί και για λογαριασμό σου. Και προφανώς άλλο να έχεις να κάνεις με κάθε έναν, με τα «θέλω» του και τις απόψεις του ξεχωριστά… Από μία… ομηρία, λυκοφιλία έστω, βρίσκεσαι με 6 και 7 και 8…

Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εδώ ο κ. Τσίπρας έγινε ξαφνικά… αυτοδύναμος. Αφού  «6» βουλευτές ζήτησαν να λογίζεται ως «κυβερνητική» η ψήφος τους στις μη ονομαστικές ψηφοφορίες… Άντε να βρεις άκρη, ιδιαίτερα όταν οι βουλευτές με τους οποίους καλείσαι να βρεις πλέον άκρη, προέρχονται από εντελώς διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές καταβολές. Με το μακρύ του και το κοντό του ο καθένας και με τη σκέψη – ασφαλώς – στην πολιτική τους επιβίωση τώρα που πλησιάζει η ώρα των εκλογών… Σε τι στέγη θα βρεθούν αλλά και ποιο θα είναι το προσωπικό status τους την επόμενη ημέρα των εκλογών…

Και μη νομίζετε ότι αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που στήριξαν τον κ. Τσίπρα μέσω της ψήφου εμπιστοσύνης και τη συμφωνία των Πρεσπών. Και που τώρα μοστράρουν ωσάν μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ… Εκεί είναι ασφαλώς το μεγαλύτερο ζουμί. Όμως το πρόβλημα για τα κόμματα δεν προέκυψε τώρα. Και δεν στέκομαι και μόνο στις χθεσινές εξελίξεις ασφαλώς. Εντάξει, τις τελευταίες εβδομάδες ζήσαμε τη διάλυση ενός κόμματος, την επαπειλούμενη επεισοδιακή διάλυση ενός ακόμα και την αποψίλωση ενός τρίτου. Ποτάμι, ΑΝΕΛ και η Ένωση Κεντρώων με το ΚΙΝΑΛ βρίσκονται σε φάση αποδρομής. Εντάξει πιο έντονη ίσως για το Ποτάμι που… ήδη στέρεψε. Όμως δεν αντιμετώπισαν για πρώτη φορά την ανεξαρτητοποίηση ή αλλαγή μπαντιέρας από βουλευτή τους. Τα… τέλια είχαν χτυπήσει πολύ νωρίτερα…

Για να είμαι ειλικρινής, όσο και αν είναι λυπηρό για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά και την ίδια τη δημοκρατία να διαλύονται κόμματα προς όφελος της πόλωσης και του διπολισμού, η ευθύνη ανήκει πρώτα από όλα στους αρχηγούς αλλά και στους ψηφοφόρους. Ανεξάρτητα από το αν οι βουλευτές έχουν δίκαιο ή άδικο στην επιλογή τους, ανεξάρτητα με τους λόγους με τους οποίους συνδέεται η απόφασή τους. Την ευθύνη για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων την έχουν οι αρχηγοί, ας πρόσεχαν λοιπόν ποιους έβαζαν στα ψηφοδέλτια. Αλλά και ας πρόσεχαν οι ψηφοφόροι ποιους επέλεγαν και σε ό,τι αφορά τις κομματικές προτιμήσεις, αλλά και σε σχέση με την επιλογή προσώπων.

Αυτή η κοινοβουλευτική περίοδος ας γίνει μάθημα σε πολλούς. Και πολιτικούς και ψηφοφόρους. Και αυτό το μάθημα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί έρχονται κάλπες και μάλιστα πολλαπλές. Και γιατί τα πρόσωπα θα παίξουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στο μέλλον, μια και είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να προκηρυχθούν κάλπες και με απλή αναλογική. Και αν φτάσουμε εκεί, οι προσωπικές αποφάσεις θα μετρήσουν ακόμα περισσότερο…

ΠΗΓΗ: capital.gr