Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Οι τράπεζες κορυφαίο πρόβλημα της επόμενης κυβέρνησης

 

Ο οίκος Fitch ήταν ξεκάθαρος. Οι τράπεζες είναι κλειδί για την αξιολόγηση της οικονομίας.

Μόνο που η ποιότητα του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών αποτελεί σύμφωνα με το σύνολο των διεθνών αναλυτών μία πολύ μεγάλη και ιδιαίτερα δύσκολη πρόκληση. Μια και αναφέρθηκα στον οίκο Fitch σημειώστε ότι η επικεφαλής τραπεζική αναλύτριά του επεσήμανε ότι «η ποιότητα του ενεργητικού των ελληνικών τραπεζών αποτελεί έναν βασικό περιοριστικό παράγοντα σε ό,τι αφορά την αξιολόγηση του οίκου για τον κλάδο και «εξηγεί» το CCC rating που δίνει η Fitch για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες».

Και ίσως ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από τα NPLs να αναδειχθούν τα NPEs, ιδιαίτερα σε μία οικονομία που δεν αναπτύσσεται -παρά τα τρικ των αριθμών… – και επιπροσθέτως έχει να αντιμετωπίσει και ένα δυσμενές διεθνές περιβάλλον σε ό,τι αφορά στην Ευρωζώνη. Άλλωστε και οι Θεσμοί πλέον την κριτική και την ανησυχία τους την επικεντρώνουν στις τράπεζες. Εκεί όπου εντοπίζεται δυστοκία στην αντιμετώπιση του φαινομένου των «προβληματικών» -κόκκινων, μισοκόκκινων, ροζ ή ό,τι άλλο…- δανείων. Παρά τις μέχρι σήμερα προσπάθειες.

Τα μηνύματα δε που φτάνουν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά. Αν τουλάχιστον συνεκτιμηθεί η στάση της κεντρικής τράπεζας σε άλλα ευρωπαϊκά ιδρύματα όπως για παράδειγμα η Monte dei Paschi. Και οι αυστηρές προδιαγραφές που τέθηκαν για τα κόκκινα δάνεια και την κεφαλαιακή επάρκεια κατά τα επόμενα χρόνια. Γεγονός που προκαλεί εύλογο προβληματισμό και για τα δεδομένα στην Ελλάδα.

Είναι, ωστόσο, αλήθεια ότι η αποτελεσματικότητα στη διαχείριση εκ μέρους των τραπεζών του προβλήματος των δανείων, σκοντάφτει σε έναν βαθμό και στις πολιτικές πιέσεις που με διάφορους τρόπους ασκούνται από την κυβέρνηση στο τραπεζικό σύστημα. Ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τα στεγαστικά δάνεια (νόμος Κατσελη και όχι μόνο…), ενώ στα επιχειρηματικά δάνεια η «ποινικοποίηση» που έχει υποστεί σε πολλές περιπτώσεις η τραπεζική πρακτική δυσκολεύει αποφάσεις και υπογραφές.

Είναι εμφανές ότι ανεξάρτητα από τις δράσεις κάθε τράπεζας ξεχωριστά για να βελτιώσει την υγεία του δανειακού χαρτοφυλακίου της, η κυβέρνηση δεν επιθυμεί να έχει πολιτικό κόστος από την εξυγίανση αυτή και τις συνέπειές της (πχ πλειστηριασμοί) στην κοινωνία. Και παίζει… καθυστέρηση με κάθε τρόπο. Για να έχει τη μικρότερη δυνατή φθορά μέχρι τις εκλογές. Και να μετακυλήσει το πρόβλημα στην επόμενη κυβέρνηση. Και δεν είναι μόνο τα δάνεια. Είναι και αποφάσεις που θα αφορούν τον περιορισμό των θέσεων εργασίας στον τραπεζικό χώρο.

Στην κυβέρνηση θέλουν πολύ απλά να πασάρουν την καυτή πατάτα στον επόμενο. Ακόμα και στο απίθανο σενάριο να ήταν οι ίδιοι. Θα ήταν… μετά τις εκλογές. Αλλά επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα υπάρξει πολιτική αλλαγή πιστεύουν ότι κληρονομώντας ένα μείζον πρόβλημα ενισχύουν την ταχύτητα και το μέγεθος της φθοράς του. Είναι λοιπόν κρίσιμο η σημερινή αντιπολίτευση που προσδοκά να είναι η επόμενη κυβέρνηση να έχει συνεκτιμήσει ότι το τραπεζικό θα είναι ένα μεγάλο ζήτημα και να έχει από την πρώτη κιόλας ημέρα τον σχεδιασμό για αποτελεσματικές και win win μεταξύ τραπεζών και κοινωνίας-επιχειρήσεων λύσεις.

ΠΗΓΗ: capital.gr