Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Αδιόρθωτοι…

 

Είναι θέμα νοοτροπίας; Είναι ζήτημα συμπεριφορών που με τους αιώνες έχουν «εντυπωθεί» στο DNA; Δυστυχώς μόνο όταν εμπλέκεται ξένος επόπτης πειθαρχούμε. Μόνοι μας…

Μόνοι μας τίποτα. Δυστυχώς. Άναρχοι και χωρίς να νοιαζόμαστε για το αύριο. Δεν συμβαίνει μόνο στην οικονομία αυτό. Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Τόσα χρόνια σφάζονται οι μεγάλες ομάδες για τη διαιτησία. Για… παράγκες, για… κατευθυνόμενες σφυρίχτρες, για εσκεμμένες υποδείξεις ή αντίθετα… κλειστά μάτια. Το ανθρώπινο λάθος δεν υπάρχει ως έννοια στην ατζέντα. Κάθε σφύριγμα ιδιαίτερα στα μεγάλα ματς «όφειλε» να έχει κάποια ύποπτη πατρότητα.

Όχι ότι δεν υπήρξαν μαϊμουδιές και ίσως και μεγάλες, κάθε άλλο. Όμως βρε αδερφέ δεν μπορεί να είναι όλα στημένα! Δεν γίνεται να τρέμουν ακόμα και οι πλέον έντιμοι μήπως κάνουν κανένα λάθος… Και υπό τη σημαία της αδικίας ανά περίπτωση, κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, μαύρη,  νέα παιδιά έφταναν στο σημείο να δίνουν ραντεβού εξόντωσης. Προφανώς και η βία είναι ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο και όχι μόνο ποδοσφαιρικό, αλλά ας μείνουμε στη φάση αυτή στη στρογγυλή Θεά.

Και μπροστά στο συνεχές αδιέξοδο αποφασίστηκε να έρχονται να σφυρίζουν τουλάχιστον στα ντέρμπι ξένοι διαιτητές. Και ως δια μαγείας όλοι άρχισαν να αποδέχονται τα σφυρίγματα. Ακόμα και αν είναι άδικα, ακόμα και αν γίνονται λάθη. Και γίνονται λάθη. Όμως γίνεται αποδεκτό το αυτονόητο. Η μη ύπαρξη πρόθεσης. Και τα πλήθη που ήθελαν να ξεσκίζουν το ελληνικό… κοράκι, δέχονται υπομονετικά τα λάθη του αλλοδαπού. Και για να μείνουμε στο ποδόσφαιρο έχετε δει τη συμπεριφορά των Ελλήνων χουλιγκάνων στο εξωτερικό; Παναγίες. Εδώ όμως τα σπάνε…

Μην παραξενεύεστε. Είναι ζήτημα νοοτροπίας. Δεν φοβούνται, ούτε ξαφνικά έγιναν αντικειμενικοί. Απλά στον ξένο δείχνουν σεβασμό κάτι που δεν υφίσταται στο… μεταξύ μας. Υπακούνε. Και τώρα πάμε και στην κοινωνία αλλά και τους πολιτικούς σε σχέση με την οικονομία. Χρειάστηκε να μπει ξένη επιτροπεία για να γίνουν στη χώρα τα αυτονόητα. Μην τα επαναλάβουμε, μετά από τόσα χρόνια και τόση εμπειρία όλοι γνωρίζουμε τι θα μπορούσαμε να έχουμε εξαρχής κάνει από μόνοι μας.

Όχι όμως. Αρνούμασταν να δεχτούμε περικοπές, να διανοηθούμε έστω προσαρμογή. Δεν πήραμε καμία απόφαση. Και τι έγινε; Ό,τι συνέβη στα χρόνια των Μνημονίων μας επιβλήθηκε. Με το πιστόλι στον κρόταφο. Και ως δια μαγείας η κοινωνία συναίνεσε. Αυτό συνέβη ως επί το πλείστον. Ο Έλληνας του ωχ αδερφέ όταν του το επέβαλαν απ’ έξω όχι μόνο τα δέχθηκε όλα αλλά και επί της ουσίας δεν αντέδρασε. Προσαρμόστηκε. Και μην μου πείτε για τα πολιτικά, τις κοροϊδίες, τις λάθος προσδοκίες. Αυτό έλειπε να του άρεσε από πάνω. Όμως το αποδέχτηκε.

Και τώρα που υποτίθεται ότι είμαστε και πάλι… μόνοι μας ετοιμαζόμαστε να τα ξανακάνουμε μπάχαλο. Λες και ξαφνικά διορθώθηκαν όλα, άρχισε η αναστολή περικοπών, άρχισαν οι παροχές και οι εκ νέου προσδοκίες ότι τα χειρότερα πέρασαν. Ότι όλα θα διορθωθούν γρήγορα. Μόλις έφυγε από το κάδρο η δεσμευτική ξένη εποπτεία (καλή ή κακή δεν έχει σημασία) ξαναθυμόμαστε το πάρτι. Και μάλιστα αρχίζει και η υπερκατανάλωση με τα τελευταία αποθέματα καθενός, όχι δημιουργικά αλλά  σε διασκέδαση, όπως δείχνουν νέες μελέτες. Αδιόρθωτοι και επικίνδυνα επιπόλαιοι…

ΠΗΓΗ: capital.gr