Σημαία από… λάστιχο για την «τιμή» και την καρέκλα

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις αυτό το κυβερνητικό «αλαλούμ» που παρακολουθούμε, το οποίο έχει ξεφύγει -προ πολλού- από τα όρια της «γραφικής ανικανότητας», της παλαιοκομματικής γελοιότητας ή του κακοπαιγμένου πολιτικού βαριετέ… Και μας βυθίζει ως χώρα, ως Έθνος και ως λαό στην ανυποληψία, τη λάσπη και τον διχασμό.

του Κούτα Μάρες

Απειλώντας μας ακόμη και με ενδεχόμενη τραγωδία υπαρξιακών διαστάσεων. Αφού όλα «φωνάζουν» από παντού πως οι «καιροί ου μενετοί». Πως το μέλλον είναι εδώ και τώρα και δεν μπορεί να περιμένει…
Αρνούμαι να κάνω περαιτέρω σχόλια. Σωπαίνω γιατί διαμαρτύρομαι και επιστρατεύω τον «Φασουλή και τον Περικλέτο», τους δύο ήρωες του ανυπέρβλητου Σουρή, μιμούμενος (ας μου συγχωρεθεί το θράσος) το ανατρεπτικό σατιρικό του ύφος, να τα πουν εκείνοι αντί για μένα ως γνήσιοι Ρωμιοί. Έστω και παλαιάς κοπής.
Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: Ο Περικλέτος μου κι εγώ, παράξενο ζευγάρι,/ κοιτάζαμε μαζί προχτές, τ’ ολόγιομο φεγγάρι,/ κι ο Περικλέτος βλέποντας του φεγγαριού το φώς,/ ήθελες να’ σουν, μ’ ερωτά, πολύξερος σοφός,/ Χόκινγκ,… Κοτζιάς, Ανδρόνικος ή κάποιος άλλος πρώην ή ίσως και… επόμενος;
-Όχι, του λέγω, τέρας/ της φιλοδόξου σφαίρας,/ ήθελα να ‘μαι βουλευτής, ΑΝΕΛ… συνεργαζόμενος.
Kαι πάνω που τα λέγαμε,/ ο Διογένης έρχεται κυλώντας το πιθάρι του,/ τιμή του και καμάρι του,/ κι ανάβει το φανάρι του.
-Συ, που ταπείνωσες κι αυτόν τον μέγα Μακεδόνα,/ καλώς μας ήλθες, κυνικέ, σε τούτον τον αιώνα. Πάλι για να ‘βρεις άνθρωπο με το φανάρι βγήκες…/ τον άνθρωπο που γύρευες ακόμη δεν τον βρήκες;
-Πολλά ρετάλια γνώρισα, που γίνηκαν ανθρώποι,/ και τώρα πάνε κι έρχονται Πασάδες στην Ευρώπη./ Δίκιο σου ρίχνω, Φασουλή, για κείνα πριν που είπες, της εξουσίας τρωκτικά μάς γέμισαν με τρύπες…/ Ε! Φιλόσοφοι χαζοί και εσείς με τα πτυχία, εις τον τόπο τούτο εδώ, δεν «φτουράει» η σοφία./ Όπλο είναι η υποκρισία και ο εμπαιγμός στα… Θεία/ Του γκουβέρνου μας οι νάνοι/ προκειμένου ο καθένας την καρέκλα να κρατήσει/ που του έχουνε χαρίσει και δεν λέει να αφήσει / όρκο στην τιμή του κάνει.
… Κι όταν ψάχνω για να βρω που μένει,/ η τιμή του η τιμημένη/ που την έστησε ο καθείς τους τη δική της τη φωλιά,/ τηνε βρίσκω τρυπωμένη στη δική τους την κοιλιά./ Έτσι το ‘χουν οι νεόκοποι κηφήναι εις τας σύγχρονας Αθήναι. Σε περνούν για… Φασουλή τους/ μπες στη θέση τη δική τους./ Αν δεν φρόντιζες κι εσύ,/ πως να θρέψεις το κορμί σου,/όρκο θα ‘κανες ποτέ στην ατίμητη τιμή σου;…
******************************
«ΠΙΚΡΟ» ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ:… Και επειδή, ένεκα η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, αυτό το διήμερο θα ακούσουμε από επίσημα χείλη πολλά περί «εθνικής ομοψυχίας» -η οποία όντως υπήρξε του ’40, κατά τρόπο εξαιρετικό και σπάνιο, επιτρέψτε μου την παρακάτω… πεζή αλλά διδακτική αναφορά: «Δεν υπάρχει Έλληνας που να χαίρει εκτίμησης στην Ελλάδα», έγραφε το 1854 ο δημοσιογράφος περιηγητής Εντμόντ Αμπού. O εν λόγω εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως υπότροφος της Γαλλικής Σχολής το 1852 και έμεινε δύο χρόνια, περιοδεύοντας σε όλη τη χώρα. Την ίδια περίοδο άρχισε να δημοσιογραφεί στην εφημερίδα «Φιγκαρό» ενώ είχε αναλάβει και τη διεύθυνση της εφημερίδας «19ος αιώνας». Τις εμπειρίες του κατέγραψε στο βιβλίο του «Η Ελλάδα του Όθωνα», το οποίο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν εκδόθηκε. Θα καταλάβετε γιατί, όταν διαβάσετε το απόσπασμα που θα παραθέσω. Σημειώνω ότι παρά τις υπερβολές του, έλεγε και πολλές αλήθειες. Πικρές, επώδυνες, μα όπως αποδεικνύεται διαχρονικές. Διαβάστε χωρίς… γυαλιά:
«Κάθε νόμισμα έχει και την άλλη του όψη, κι είναι πράγματι σπάνιο μια αρετή να μην είναι και διαστροφή μαζί. Στους Έλληνες η αγάπη για την ελευθερία ισοδυναμεί και με περιφρόνηση στους νόμους και σε κάθε νόμιμη αρχή. Η αγάπη για την ισότητα εκδηλώνεται συχνά σαν άγρια ζήλια απέναντι σε όλους εκείνους που ξεχωρίζουν. O κοντόφθαλμος πατριωτισμός γίνεται εγωισμός και το εμπορικό πνεύμα αγγίζει την απατεωνιά (…). Τα Παλικάρια έχουν μάθει από τότε που γεννήθηκαν να παραβιάζουν τους νόμους ενώ οι Φαναριώτες να τους παρακάμπτουν (…). Η εξουσία δεν γνωρίζει πώς να γίνει σεβαστή και φαίνεται να αμφιβάλλει για τον εαυτό της. Mε δυο λόγια, όλα συντείνουν στο να γίνει ο ελληνικός λαός ο πιο απείθαρχος του κόσμου. Ο ίδιος φθόνος που επέβαλε άλλοτε την αυστηρή ετυμηγορία του εξοστρακισμού, καταδικάζει σήμερα τους ανθρώπους που ξεπερνούν ένα ορισμένο επίπεδο. Κάποιους τούς δολοφονούν με μαχαίρι ενώ κάποιους άλλους τούς σκοτώνουν με τα λόγια. Ρωτήστε έναν Έλληνα για όλα τα μεγάλα ονόματα της χώρας του, δεν θα μιλήσει για κανένα χωρίς να το κηλιδώσει. Ο ένας πρόδωσε, ο άλλος έκλεψε, κάποιος τρίτος έδωσε συμβουλή ή διαταγή για φόνο και οι πιο αγνοί έχουν ήθη αχρεία…».
*****************
ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ…ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (γραμμένο κατά παράφραση κάποιων στίχων του Διονύση Σαββόπουλου):
Πολλά ήταν τα ψέματα/ που είπατε ως εδώ/ ας πείτε και μια αλήθεια/ μας πάτε στο γκρεμό./ Ο Πάνος είναι μόρτικος/ κι εσείς διπολικοί/ ομήρους χρόνια/ σας έχει στη Βουλή.
ΡΕΦΡΕΝ: Σημαία από λάστιχο/ υψώσατε σημαία, αρπαχτή/ του κόσμου, που όλα τάχει χάσει, η οργή/ στην κάλπη θα του βγει.
Τα «έχει» του νομίζατε/ πως ήτανε χρυσά/ τα παίξατε στα ζάρια/ και χάσατε ξανά./ Έρχεστε κατά πάνω του/ μιλώντας σαν τρελοί/ τ’ αυτιά του κλείνει/ και κάνει υπομονή.
ΡΕΦΡΕΝ: Σημαία από λάστιχο/ υψώσατε σημαία, αρπαχτή/ του κόσμου, που όλα τάχει χάσει, η οργή/ στην κάλπη θα του βγει.