Ο Γαβρόγλου και το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα»

Της Στέλλας Νοβάκη
Αταξία στα μαλλιά, αταξία στο γραφείο του, αταξία γενικά στο υπουργείο του και στην Παιδεία. Πολλές είναι οι ομοιότητες που μπορεί να βρει κανείς στην εξωτερική τουλάχιστον εμφάνιση του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου με τον Αϊνστάιν όμως εκτός από το χάος στο γραφείο και των δύο, με το απίστευτο χαρτομάνι να κυριαρχεί, στου δε υπουργού το γραφείο έλειπε και ένας… ηλεκτρονικός υπολογιστής ενώ περίσσευαν οι κραυγές των φοιτητών που διαμαρτύρονταν.
Ο ένας δε, έχει ήδη καταγραφεί από την Ιστορία ως ένα από τα λαμπρότερα μυαλά της ανθρωπότητας ενώ ο άλλος ακόμη δεν έχει γράψει τη δική του ιστορία, αν και σίγουρα δεν θα καταγραφεί για τις πρωτοποριακές του ιδέες ή για το εμπνευσμένο έργο του στην Παιδεία. Κι αυτό γιατί η «Γαβρόγλεια Παιδεία», έτσι όπως την οραματίζεται ο υπουργός Παιδείας, μέχρι στιγμής έχει φέρει μόνο αντιδράσεις. Αυτό που φαίνεται όμως ότι επισκιάζει ακόμη και τον σχεδιασμό του υπουργικού του έργου είναι τα αντανακλαστικά του στις αντιδράσεις αυτές.

Ο ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Ο Κώστας Γαβρόγλου, ο πανεπιστημιακός που θυσίασε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία για να γίνει πολιτικός και να μετατραπεί στον «Αϊνστάιν» του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όχι μόνο έχει σπουδάσει και έχει διδάξει Φυσική αλλά ομολογουμένως του μοιάζει αρκετά. Όποιος βέβαια έχει χάος στο γραφείο του και είναι ακατάστατος, δεν σημαίνει ότι είναι και ο… Αϊνστάιν ή έστω μια ιδιοφυία.
Πάντως, ο Παπαδημούλης ήρθε δεύτερος στην προσπάθειά του να μας δείξει πως ο Γαβρόγλου μοιάζει με τον Αϊνστάιν. Την ομοιότητά τους είχε παρατήρησει και ο πρωθυπουργός όταν το 2017 ο Γαβρόγλου πρόσφερε στον πρωθυπουργό μια ευχετήρια κάρτα με θέμα τον Αϊνστάιν, με τον κ. Τσίπρα να του λέει «εσύ είσαι αυτός» και δείχνοντας την κάρτα πρόσθεσε: «Δεν του φέρνει λίγο; Αν είχε αφήσει λίγο περισσότερο μαλλί».
Ο «Αϊνστάιν» υπουργός του Τσίπρα εμπνεύστηκε από τον πρωθυπουργό και άφησε λίγο παραπάνω μαλλί για να μοιάζει με επιστήμονα. Ήδη όμως ο υπουργός Παιδείας είχε γίνει μέλος της «παρέας Τσίπρα» που μοιράζονται κοινά οράματα και συμφέροντα. Στη συνέχεια το «παρεάκι» αυτοδοξάζεται και ο ένας συγχαίρει τον άλλον για τους μοναδικούς νεωτερισμούς τους, αρνούμενοι να δουν τα σημάδια της εσωτερικής τους αποσύνθεσης. Ο Γαβρόγλου φρόντισε να γίνει «απαραίτητος» στο παρεάκι και τα κατάφερε όταν περνώντας στο πόστο της πολιτικής είδε ξεκάθαρα ότι πίσω από τις μαθητικές και τις φοιτητικές ταυτότητες κρύβονται… ψηφοφόροι και τα πανεπιστήμια και τα σχολεία αποτελούν μεγάλη δεξαμενή εκλογικής πελατείας.
Η ιδεοληψία του τον οδηγεί συχνά σε επιθετικό λόγο και δεν είναι λίγες οι φορές που έχει έρθει σε σύγκρουση με πολιτικούς αντιπάλους αλλά και με εκπροσώπους της Εκπαίδευσης, με την οποία καταπιάνεται. Έχει μάθει όμως ότι σημασία δεν έχει να είσαι ο νικητής σε μια διαμάχη αλλά να παραμείνεις ως παίκτης στο παιχνίδι.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ… ΓΑΒΡΟΓΛΕΙΟΥ ΧΑΟΥΣ
Όσο ο Ρουβίκωνας έκανε κατάληψη στη Φιλοσοφική και η κυβέρνηση δεχόταν πυρά για την ανοχή της απέναντι στη συγκεκριμένη συλλογικότητα, ο υπουργός Παιδείας προκλητικά αναζητούσε εναγωνίως τους φοιτητικούς συλλόγους για να προστατέψουν οι ίδιοι την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Οι φοιτητές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του… αλλά όχι έτσι όπως το φανταζόταν ο υπουργός. Πράττοντας το επαναστατικό τους καθήκον, ωστόσο όχι πολύ μακριά από τις συνήθειες τακτικές τους, οι φοιτητές κατηγόρησαν τον υπουργό ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του «θέλει να μετατρέψει το σχολείο σε εργοστάσιο που παράγει ανθρώπους προς κατανάλωση από την αγορά εργασίας για να καλύψει τις ανάγκες της».
Τα όσα συνέβησαν με την εισβολή και διαμαρτυρία των φοιτητών μέσα -δίπλα και πάνω- στο γραφείο του υπουργού, σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχε κατά νου ο υπουργός. Ο Γαβρόγλου και η κυβέρνησή του ήρθαν αντιμέτωποι με τα δικά τους ιδεολογήματα, αυτά που αποστρέφονται την αριστεία, την αξιολόγηση, που δεν θέλουν την κατάργηση του ασύλου και αδιαφορούν για το αν τα πανεπιστήμια γίνονται στέγες περιθωριακών ομάδων ανομίας.
Ο υπουργός βρέθηκε σε ένα χάος από πιέσεις και φωνές φοιτητών, καθηγητών της Φιλοσοφικής που δεν θέλουν τον Ρουβίκωνα, του Ρουβίκωνα που θέλει να κάνει κατάληψη στη Φιλοσοφική, καθηγητών από το ΑΠΘ που διαμαρτύρονται ότι το πανεπιστήμιο έγινε άντρο παρανομίας, την ΑΣΟΕΕ που κλείνει συμβολικά λόγω ναρκωτικών και συλλόγους εκπαιδευτικών που διαμαρτύρονται επειδή μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας στα μαθήματά τους. Κι όλα αυτά βασισμένα στο έργο του υπουργού και της κυβέρνησης που επιμένει να νομοθετεί για την Παιδεία, χωρίς καμία συναίνεση και προοπτική, και ίσως με μοναδικό στόχο την ψηφοθηρία, αν τελικά κι αυτό αποτελεί μια από τις προοπτικές και δεν περιορίζεται μόνο στο βόλεμα ημετέρων.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ
Οι καταλήψεις υπουργείων όμως έχουν γίνει μέρος της καθημερινής επαναστατικής γυμναστικής συλλογικοτήτων που απολαμβάνουν «γονικής» προστασίας από την κυβέρνηση ή αντιμετωπίζονται ως… εκδηλώσεις εκτόνωσης γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να ιδρώσει και το αυτί κανενός.
Όμως όσο αυτές οι συμπεριφορές δεν θα τιμωρούνται και το αίσθημα της ατιμωρησίας θα εκπέμπεται στην κοινωνία, ταυτόχρονα θα αποδομείται και ο πολιτικός λόγος και οι στοιχειώδεις λειτουργίες του Κράτους. Όσο οι αντιδράσεις πολιτικές, κομματικές, ακαδημαϊκές, φοιτητικές και κοινωνικές θα εκτονώνονται απέναντι στη φωτογραφία που έχει κατακλείσει το Διαδίκτυο και απεικονίζει έναν φοιτητή πάνω στο γραφείο του υπουργού και πάνω στο βουνό από χαρτομάνι, ήδη θα γίνεται παρασκηνιακά ο διαχωρισμός των ρόλων.
Ο υπουργός θυματοποιείται, οι διαμαρτυρόμενοι ξεσπούν, ηρεμούν και επανέρχονται όλοι κι όλα στους κανονικούς τους ρυθμούς. Αυτό άλλωστε γινόταν και παλιά. Η μόνη διαφορά στην περίπτωση Γαβρόγλου είναι ότι όλα αυτά έγιναν με φόντο το ακατάστατο γραφείο ενός υπουργού της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ο νεαρός κνίτης πάνω στο γραφείο του Γαβρόγλου ίσως και να αποτελεί και τη φιγούρα του εν δυνάμει πρωθυπουργού της χώρας, παραπέμποντας στη φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα ως επαναστάτη προέδρου του 15μελούς! Όπως ο Τσίπρας εμφανίζεται στο Φεστιβάλ Σπούτνικ με αμερικανικό μπουφάν, έτσι κι ο φοιτητής με το επαναστατικό κούρεμα και φορώντας μια φόρμα «Adidas» αρπάζει την ντουντούκα, πηδάει στο γραφείο του υπουργού και δίνει το σύνθημα. Κουνάει το δάχτυλο μπροστά στον υπουργό, ο οποίος τον αντιμετωπίζει με αμηχανία. Δίνει την εντύπωση ότι αν δεν ήταν οι κάμερες μπροστά, ίσως ο κ. Γαβρόγλου δεν θα σήκωνε καν το κεφάλι του για να δει ποιος του μιλάει. Έχοντας την εμπειρία ως επίλεκτο μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, με αριστερές καταβολές, τον ακούει με νηφαλιότητα και με εμφανείς τις ενδείξεις της αστικής αγωγής στη συμπεριφορά του.
Πέρα από τις απειλές, ο νεαρός δεν έχει άλλα επιχειρήματα για να συμπληρώσει την εικόνα ενός ολοκληρωμένου «ντου» στο γραφείο του υπουργού. Το αντιλαμβάνεται ο Γαβρόγλου και απλά αφήνει τον φοιτητή να ολοκληρώσει. Να εκτονωθεί. Και να αποχωρήσει. Όπως κι έγινε.