Πρωθυπουργός ετών… 44

Όταν το 1954, το συγγραφικό δίδυμο των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου (σε σκηνοθεσία του πρώτου) παρουσίασαν στις «σκοτεινές αίθουσες» την περίφημη ηθογραφική φαρσοκωμωδία τους «Δεσποινίς ετών 39», δεν περίμεναν πως το ιδιαίτερα θλιβερό της φινάλε ενόχλησε τόσο πολύ το κοινό. Γι’ αυτό και στο ριμέικ του 1968, «Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο», που γύρισε ο ίδιος σκηνοθέτης, το αντικατέστησαν με χάπι εντ.

Του Κούτα Μάρες

Ο εύλογος συνειρμός με οδηγεί, όμως, στο συμπέρασμα πως οι εμπνευστές (Βερναρδάκης και ΣΙΑ) της νέας φαρσοκωμωδίας «Πρωθυπουργός ετών 44», δεν θα έχουν αυτή τη δυνατότητα. Δηλαδή να αναστρέψουν το προδιαγραμμένο θλιβερό φινάλε του ήρωά της, ελπίζοντας σε ένα μελλοντικό «ριμέικ». Ακριβώς επειδή ο Ρωμιός (αν μη τι άλλο) έχει φιλότιμο, ενώ αυτοί απέδειξαν πως δεν έχουν.
Ο Ρωμιός επίσης, έχει ιερά και όσια και σεβασμό προς τους νεκρούς του. Από την εποχή ακόμα που ο όρος Ρωμιός δεν υπήρχε, αλλά κατοικούσαν σε αυτά τα χώματα Σοφοκλής και Αντιγόνη που δεν αντιστέκονταν στην Ύβρι του κάθε Κρέοντα, με ενδεχόμενο τίμημα να χάσουν ακόμα και τη ζωή τους…
Υπάρχει και η άλλη διάσταση… Αυτός ο λαός που μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και τις τραγωδίες των τελευταίων ετών, νοιώθει βαθιά ηττημένος, κρατάει πάντα ως μέσο αντίστασης, εκδίκησης και εξουθένωσης αυτού που με τις πράξεις του συνέβαλε να ηττηθεί, τη «χλεύη»… Και σε αυτή – την απόλυτη χλεύη των ηττημένων- κινδυνεύει να περιέλθει ο Μεσσίας της περιούσιας «πρώτη φορά Αριστεράς», των ακροδεξιών υποφύσεων.
Μια απλή περιήγηση στο διαδίκτυο το «προοιωνίζεται»: «Κύριε Βερναρδάκη, αν ο Τσίπρας είναι μόνο 44 ετών, να έβαζε υποψηφιότητα για το 15μελές του σχολείου του, όχι για πρωθυπουργός της Ελλάδας» είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά tweet στο κορυφαίο hashtag του τελευταίων ημερών «μόνο_44_ετών». Το γιατί οι Έλληνες απέρριψαν το κωμικό επιχείρημα του κ. Βερναρδάκη για το ακαταλόγιστο του Αλέξη Τσίπρα λόγω νεότητας, συμπυκνώνεται στο εξής σχόλιο: «Στα 32 ήθελε να γίνει δήμαρχος Αθηναίων, στα 40 ήθελε να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν, αλλά στα 44 είναι ανεύθυνος λόγω του νεαρού της ηλικίας».
Η φαινόμενο Τσίπρας, πάντως, για να αναλυθεί… ολιστικά (όπως επισημαίνεται και στο σχετικό ρεπορτάζ των σελίδων 14-15 σήμερα «Στο καρφί»), χρειάζεται τη συνδρομή πολλών επιστημών και πολλαπλές… αναγνώσεις.
Για παράδειγμα: Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «1984», ξέρει τι σημαίνει «διπλή σκέψη» ή αλλιώς «διπλή ηθική». Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα: «…Η διπλή σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που ανήκει στο Κόμμα ξέρει υπό ποια έννοια πρέπει να τροποποιηθούν οι αναμνήσεις του. Κατά συνέπεια, ξέρει ότι παίζει ένα παιχνίδι με την αλήθεια, αλλά έχοντας ασκηθεί στη «διπλή σκέψη» πείθει τον εαυτό του ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί. Η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αρκετή ακρίβεια, αλλά πρέπει να είναι επίσης και ασυνείδητη, γιατί αλλιώς θα δημιουργούσε ένα αίσθημα παραποίησης και επομένως ενοχής(…). Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται να τα ανασύρεις απ’ τη λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει, να αρνιέσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει – όλα αυτά είναι αδήριτη αναγκαιότητα. Και μόνο για να χρησιμοποιήσεις την έκφραση διπλή σκέψη, πρέπει να μετέλθεις της δυαδικότητας της σκέψης, γιατί με το να χρησιμοποιείς αυτή την έκφραση, παραδέχεσαι πως αλλάζεις την πραγματικότητα(…). Η επίσημη ιδεολογία είναι πλήρης αντιφάσεων, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένας πρακτικός λόγος για αντιφάσεις. Έτσι το Κόμμα απορρίπτει και δυσφημίζει όλες τις αρχές που υποστήριξε αυθεντικά το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά ισχυρίζεται ότι λειτουργεί έτσι εν ονόματι του σοσιαλισμού (…). Υπονομεύει συστηματικά την οικογενειακή αλληλεγγύη κι έχει δώσει στον αρχηγό του ένα όνομα που αποτελεί άμεση έκκληση στο αίσθημα της οικογενειακής πίστης (Μεγάλος αδελφός). Ακόμα και τα ονόματα των τεσσάρων Υπουργείων που διοικούν δείχνουν θρασύτητα μέσα στην ηθελημένη διαστροφή των γεγονότων. Το Υπουργείο Ειρήνης ασχολείται με τον πόλεμο, το Υπουργείο Αλήθειας με τα ψέματα, το Υπουργείο Αγάπης με τα βασανιστήρια και το Υπουργείο της Αφθονίας με την πείνα…». Αυτά γράφει ο Όργουελ… Και πείτε μου εσείς, αν αυτά δεν συνιστούν αδιάσπαστο στοιχείο του καθεστώτος των νυν κυβερνώντων, με επικεφαλής τον μικρΑλέξη.
Επίσης: Για το σύνδρομο του Πίτερ Παν, θα έχετε ακούσει. Αφορά σε άτομα που δεν θέλουν ή νιώθουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν, για παιδιά φυλακισμένα στο σώμα ενός ενήλικα. Τα άτομα αυτά δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωπα με τη θλιβερή πραγματικότητα ότι μεγαλώνουν και επιβάλλεται να αλλάξουν (π.χ. Πως κάτω από ορισμένες περιστάσεις επιβάλλεται να φοράνε… γραβάτα, ας πούμε).
Τυπικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι η αδυναμία λήψης ευθυνών, η αδυναμία δέσμευσης και τήρησης υποσχέσεων, η έμφαση στην καλοπέραση, οι ανησυχίες για τα επίπεδα αυτοεκτίμησης (το οποίο όμως δεν φαίνεται, καθώς φαινομενικά το άτομο έχει πολύ ισχυρή αυτοπεποίθηση), ο φόβος για τη μοναξιά και η έλλειψη ανοχής στην κριτική.
Συνήθως το σύνδρομο αφορά σε άτομα εξαρτημένα από άλλους (από κάποια Περιστέρα, επί παραδείγματι, κάποιους Νίκους (Παππά και Κοτζιά) ή κάποιον Φλαμπουράρη) και περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1983 από τον ψυχολόγο Νταν Κίλεϊ…
Το σύνδρομο δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) δεν το κατατάσσει στις ψυχικές διαταραχές…
Πληροφορίες ότι μετά από ενδελεχείς μελέτες πανεπιστημιακών ομάδων ανά τον πλανήτη, του «φαινομένου Αλέξη», ο Π.Ο.Υ. δέχεται πιεστικές εισηγήσεις να αλλάξει στάση επί του θέματος κρίνονται, απλώς, ως… όψιμες.