Πού πάτε κ. Τσακαλώτε με τέτοιο προϋπολογισμό;

Του Βασίλη Γεώργα

Υπό άλλες συνθήκες η κατάθεση ενός ακόμη προϋπολογισμού δεν θα αποτελούσε είδηση. Εδώ, όμως, μιλάμε για τον «τελευταίο προϋπολογισμό των μνημονίων», τον πιο σημαντικό δηλαδή που θα είναι το εισιτήριό μας για να διαβούμε την πόρτα των αγορών και της «καθαρής εξόδου» από το πρόγραμμα.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς, μέρες που είναι, να ακούει παιάνες και ταραταζούμ για το πόσο καλά τα πάμε στο δρόμο προς την «απελευθέρωση» από τα δεσμά των δανειστών, ακούει τον Τσακαλώτο από τη μια να μοιράζει αυξήσεις μισθών και φανταστικά πλεονάσματα, και από την άλλη να παραδέχεται ότι ο προϋπολογισμός έχει ήδη από φέτος εκτροχιαστεί.

Τι να υποθέσει κανείς; Ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια το 2018 ή ότι οδεύουμε ταχύτατα για να μπούμε βαθύτερα σε ένα ακόμη υπό περισσότερο αντίξοες συνθήκες όπου η Ευρώπη θα μας κρατά στον αναπνευστήρα χωρίς να παρέχει χρήματα;

Η τρύπα των 1,86 δισ. ευρώ στα φορολογικά έσοδα το 2017 είναι πραγματική και τίποτα από όλα όσα εξαγγέλλει η κυβέρνηση για παροχές, «αυτονομίες» από την τρόικα, αντίμετρα και έξοδο από τα μνημόνια δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Μπορούμε αν θέλουμε να προσποιηθούμε όλοι ότι δεν το βλέπουμε, αλλά η αδυναμία των πολιτών να ανταποκριθούν στην πρωτόγνωρη φοροεπιδρομή που εξελίσσεται από το 2015, καθιστά ανέφικτο τον στόχο εξόδου από τα μνημόνια.

Αν φέτος ήδη είμαστε «μέσα» σχεδόν 2 δισ. ευρώ σε έσοδα χωρίς να πληρώνονται νέες συντάξεις, ληξιπρόθεσμα χρέη και επιστροφές φόρων, πόσο θα ανέβει ο λογαριασμός από το «δεν έχω να πληρώσω», του χρόνου που οι εισπράξεις θα πρέπει να αυξηθούν κατά 1,8 δισ. ευρώ και πολύ περισσότερο από το 2019-2020 με τις περικοπές των συντάξεων και νέες αυξήσεις στους φόρους.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι το έργο δεν βγαίνει και ότι σύντομα η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε νέες, πολύ επώδυνες αποφάσεις.

Η 3^η αξιολόγηση δεν είναι τόσο απλή όσο θέλουν να μας παρουσιάζουν και το 2018 ως χρονιά ολοκλήρωσης του τρίτου μνημονίου, κρύβει «δράκους» που είναι αμφίβολο ότι μπορεί κανείς να αντιπαρατεθεί μαζί τους μοιράζοντας «κοινωνικά μερίσματα» από πλεονάσματα τα οποία δεν είναι πραγματικά.

Αποκαλύπτεται έτσι και το πραγματικό μήνυμα των «υποστηρικτικών» δηλώσεων Dijsselbloem υπέρ της μακροημέρευσης της κυβέρνησης Τσίπρα και της αποφυγής πρόωρων εκλογών ως το 2019.

Το μήνυμα δεν έχει αποδέκτη την Αντιπολίτευση που ζητάει εμφατικά να στηθούν κάλπες. Στην πραγματικότητα αποδέκτης είναι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και τα «απειλητικά»  σενάρια που διακινούνται μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ για πρόωρες εκλογές στην περίπτωση που το αποτέλεσμα της τρίτης αξιολόγησης δεν είναι αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση.

Όντως οι δανειστές δεν έχουν κανένα λόγο να επιδιώκουν εκλογές στην Ελλάδα. Θέλουν συμπαγή την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να υλοποιήσει μέχρι τέλους όλα αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε με το τρίτο μνημόνιο, και να διορθώσει η ίδια τη ζημιά που προκάλεσε τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η δημοσιονομική τρύπα θα κλείσει. Με το καλό ή με το κακό θα κλείσει γιατί η κυβέρνηση έχει βάλει χίλιες δύο υπογραφές στις συμφωνίες με την τρόικα, που δεν μπορεί να τις αγνοήσει.

Οι δανειστές περιμένουν ότι από την επόμενη χρονιά η Ελλάδα θα στέλνει βρέξει χιονίσει εμβάσματα 6,5 δισ. ευρώ για τους τόκους των δανείων μέσα από τα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% του ΑΕΠ).

Ένα πρόβλημα μόνο υπάρχει, κι αυτό είναι ότι δεν πρέπει να θεωρούμε καθόλου βέβαιο ότι αυτή τη φορά οι πολίτες θα υπομείνουν με την ίδια καρτερικότητα τους πειραματισμούς του κ. Τσακαλώτου, του κ. Κατρούγκαλου και της κ. Αχτσιόγλου με το ασφαλιστικό και τη φορολογία, ή τα μπρος πίσω του κάθε «επαναστάτη» υπουργού που έχει κάνει επάγγελμα την ναρκοθέτηση των επενδύσεων στη χώρα.

Η κυβέρνηση είχε μόνο ένα στοίχημα να κερδίσει αφής στιγμής οι δανειστές της έδωσαν πίστωση χρόνου συναινώντας σε χαμηλά πλεονάσματα μεταξύ 2015-2017 και παρέχοντάς τη διακριτική στήριξή τους.

Να εκμεταλλευτεί τις ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες και να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάκαμψης της οικονομίας, σταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος και προσέλκυσης κεφαλαίων για επενδύσεις από το εξωτερικό. Ήταν ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσει ελπίδα στους πολίτες ότι η χώρα μπορεί να επανακάμψει και να διαχειριστεί από καλύτερη θέση τις δυσκολίες που βρίσκονται μπροστά.

Και στους τρεις αυτούς τομείς έπραξε με πλήρη συνείδηση ακριβώς τα αντίθετα με αποτέλεσμα πλέον να τρέχει πίσω από ένα χαμένο στοίχημα.

Επέλεξε να επιβάλει υπερβολικά πολλούς φόρους για να κατοχυρώσει νωρίτερα από το προβλεπόμενο τη δυνατότητα διανομής πρωτογενών πλεονασμάτων για να αποσπά μικροκομματικά οφέλη, με αποτέλεσμα να εξαντλήσει μια ώρα αρχύτερα τους φορολογούμενους.

Επέμεινε να συντηρεί αρνητικό κλίμα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναπαράγοντας διαρκώς την συζήτηση για το χρέος, και εμποδίζοντας τελικά την ανάκτηση της εμπιστοσύνης και την επιστροφή καταθέσεων στις τράπεζες.

Και τέλος επέτρεψε σε συγκεκριμένους υπουργούς και στελέχη της που αποδεδειγμένα έχουν διατυπώσει υπονομευτικές θέσεις προς τις μεγάλες επενδύσεις, να χειριστούν κρίσιμα θέματα με αρνητικό τελικά αποτύπωμα.

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί πολύ δύσκολα μπορεί πλέον να βελτιωθεί στην οικονομία. Αν μπορεί να κάνει κάτι αυτή η κυβέρνηση μέχρι να ωριμάσει ο χρόνος μιας πολιτικής αλλαγής, αυτό είναι να μην επιτρέψει να γίνουν τα πράγματα χειρότερα στους δύσκολους μήνες που ακολουθούν, και να εργαστεί ώστε να διατηρήσει τη χώρα όσο πιο κοντά είναι εφικτό στην πρώτη ταχύτητα της νέας ευρωζώνης που οικοδομείται.

 

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr