Από κοινωνία γινόμαστε… κοπάδι

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Γίναμε μοιρολάτρες. Ίσως πάλι να έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στα δραματικά γεγονότα που έχουν σχεδόν πλέον σταματήσει να μας προκαλούν εντύπωση…

Πάρτε για παράδειγμα τις συγκλονιστικές εξελίξεις σε σχέση με την τρομοκρατία. Τις δεχόμαστε πλέον με πολύ μεγαλύτερη απάθεια. Όπως οι τουλάχιστον 58 νεκροί και 500 τραυματίες στο Λας Βέγκας, οι δύο γυναίκες στη Μασσαλία, ή τα θύματα των τρομοκρατικών ενεργειών που έχουν προηγηθεί. Να είναι που έχουμε εθιστεί ήδη στις σκηνές βίας των κινηματογραφικών ταινιών και αντιμετωπίζουμε τις πραγματικές σκληρές εικόνες σχεδόν σαν… ντοκιμαντέρ; Σαν αφορμή για κουτσομπολιό με επίκεντρο τα ερασιτεχνικά βιντεάκια;

Εντάξει, μπορεί να υπάρξει ένα μικρό σοκ στην αρχή, αλλά επί της ουσίας οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν εξ αρχής με καφενειακό τρόπο την είδηση χαζεύοντας τα βιντεάκια ωσάν να έβλεπαν σκηνές από ταινία… Μακριά από εμάς να είναι… Και αμέσως μετά σχεδόν ο τρόμος ξεχνιέται, ακριβώς όπως σε ένα ρεαλιστικό θρίλερ. Σε τσιτώνει, αλλά αποτελεί πολύ γρήγορα παρελθόν. Για κάποιο λόγο έχουμε… συνηθίσει. δεν μας προκαλεί πλέον εντύπωση η βία, με όποια μορφή και αν εκφράζεται. Την βλέπουμε, λένε ένα… κρίμα και προσπερνάμε αδιάφορα.

Αυτή όμως η αντιμετώπιση δεν συναντάται μόνο σε περιπτώσεις όπως εκείνες των τρομοκρατικών ενεργειών που όσο πυκνώνουν τόσο γίνονται μέρος μίας καθημερινότητας. Σκληρής μεν, αλλά καθημερινότητας. Η σχετική απάθεια έχει αρχίσει να εμφανίζεται σε όλο και περισσότερες τομείς. Αρχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα όποια δεινά μοιρολατρικά. Είτε αυτά είναι τρομοκρατικές ενέργειες, είτε περιστατικά κοινωνικής ή οικογενειακής βίας, είτε ακόμη εξελίξεις, αποφάσεις και δράσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας. Η μοιρολατρική αποδοχή της συνεχούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου είναι άλλο ένα παράδειγμα.

Έτσι όμως οι κοινωνίες αρχίζουν και θυμίζουν όλο και πιο πολύ… κοπάδια. Όχι πολίτες, ούτε καν υπήκοοι. Απλώς μέλη κοπαδιού. Οι περισσότεροι και οι τυχεροί στην παραγωγή και οι άτυχοι στο σφαγείο… Αυτό λοιπόν δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η ζωή δεν μπορεί να είναι σαν… χολυγουντιανή ταινία. Πότε αστυνομική, πότε δραματική και πότε φαρσοκωμωδία. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από… τον καναπέ.

Για να βγει όμως ο κόσμος από τον λήθαργο και τη μοιρολατρία πρέπει να εμπνευστεί. Διαφορετικά η απάθεια όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά θα γενικευτεί. Με μη αναστρέψιμο τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Απαιτείται όραμα, απαιτείται εμπνευσμένη ηγεσία που θα έχει ως στόχο όχι την καλύτερη διαχείριση της μιζέριας αλλά την φυγή προς τα εμπρός μέσα από έναν ξεκάθαρο, πιστευτό και αποδεκτό οδικό χάρτη. Για να γίνουμε και πάλι κοινωνία από κοπάδι…

 

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr