Ο Σουν Τζου και η ελληνική διαπραγμάτευση

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Μεταξύ άλλων ο Σουν Τζου στην «Τέχνη του Πολέμου» έλεγε: «Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα». Αυτό καλό θα ήταν να το έχουν κατά νου στην κυβέρνηση… Γιατί το μόνο βέβαιο στη διαπραγμάτευση είναι ότι δεν υπάρχει στρατηγική.

Μόνο ελιγμοί, χωρίς όμως να υπάρχει κάποια σαφής στόχευση. Όπου βγάλει, ό,τι γλιτώσουμε… Και αυτό προκύπτει και από τις δηλώσεις όσων έχουν την ευθύνη της διαπραγμάτευσης. Άλλα λέει ο Τσακαλώτος, άλλα ο Χουλιαράκης, άλλα το Μαξίμου, άλλα οι διάφοροι παρατρεχάμενοι υπουργοί – βουλευτές-κομματικοί… Τουρλουμπούκι! Οι ομοιότητες με το 2016 πολλές. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξουν και ομοιότητες με το 2015.

Παρ’ όλα αυτά, κυρίως επειδή ουδείς στο εξωτερικό επιθυμεί πραγματικά αυτή την ώρα ένα grexit και ας υπάρχουν εδώ καταγγελίες περί του αντιθέτου, η διαπραγμάτευση έχει σημαντικές πιθανότητες να ολοκληρωθεί (κάποια στιγμή έστω…). Παρά το γεγονός ότι από την ελληνική κυβέρνηση απουσιάζει οποιοδήποτε πραγματικό πλάνο. Δεδομένου ότι δεν έχει παρουσιαστεί κανένα σοβαρό αντίμετρο, καμία ουσιώδης πρόταση για αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Μόνο το σύνηθες μοτίβο των φόρων και των χαρατσιών.

Αν μάλιστα συνομιλήσει κανείς με διεθνείς παράγοντες (μεταξύ των Θεσμών) διαπιστώνει ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία εκτιμούν ότι στο τέλος η ελληνική κυβέρνηση θα υπογράψει ό,τι της ζητηθεί. Δεν θεωρούν ότι υπάρχει καμία κόκκινη γραμμή και αξιολογούν τις υπαναχωρήσεις, τους ελιγμούς και την χρονοκαθυστέρηση ως πολιτικά επικοινωνιακά τερτίπια. Δεν αντιλαμβάνονται γιατί στην ελληνική κυβέρνηση θεωρούν ότι με τους ελιγμούς που κάνουν θολώνουν τα νερά στην εσωτερική κοινή γνώμη, ωστόσο δεν βλέπουν στη φάση αυτή «ατύχημα».

Βεβαίως δεν ξεχνούν να επισημάνουν ότι οι ελιγμοί της ελληνικής πλευράς αφενός καθιστούν δυσμενέστερη την κατάσταση για την αγορά και την κοινωνία στη χώρα, όπως και ότι η καθυστέρηση προκαλεί νέες επιβαρύνσεις ως προς τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που καλείται να αναλάβει η χώρα. Όμως αυτά λίγο πολύ τα θεωρούν «εσωτερική υπόθεση»… Ίσως και γιατί έτσι βολεύει και τους ίδιους. Είδατε άλλωστε πώς στην κρίσιμη στιγμή βρήκαν επίπεδο σύγκλισης και ισορροπίας οι Γερμανοί και το Διεθνές  Νομισματικό Ταμείο; Πώς τα βρήκαν στα «θέλω» τους Σόιμπλε και Λαγκάρντ που υποτίθεται ότι σφάζονταν; Μόνο τα δικά μας κουτορνίθια το είχαν χάψει…

Από εκεί και πέρα, είναι γεγονός ότι οι εκτιμήσεις από το εξωτερικό αναφέρουν ότι σε επίπεδο «τεχνικής συμφωνίας», το περίφημο «staff level agreement», βρισκόμαστε αρκετά κοντά στην επίτευξη κατ’ αρχήν σύγκλισης. Οι… λεονταρισμοί Τσακαλώτου και άλλων είναι μάλλον «για τα μάτια του κόσμου»… Κάτι σαν πολιτικό άλλοθι προς το εσωκομματικό ακροατήριο. Ας ελπίσουμε ότι είναι πράγματι έτσι.

ΠΗΓΗ: capital.gr