Ο χρόνος των εκλογών μετρά αντίστροφα…

Του Κώστα Στούπα 

_{Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των}

_{Εμμ. Ροϊδης}

Το συνηθέστερο θέμα των συζητήσεων τους τελευταίους μήνες είναι αν η κυβέρνηση θα προσφύγει σε πρόωρες εκλογές ή θα προσπαθήσει να εξαντλήσει την τετραετία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα θέλει και είναι διατεθειμένη να κάνει το παν προκειμένου να εξαντλήσει τη θητεία της.  Αν ήταν στο χέρι της θα ήθελε να κυβερνά για πάντα καθώς δεν υπάρχει τυφλός που δεν θέλει να βρει το φως του.

Τούτο δεν ισχύει μόνο για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, ισχύει και για όλες τις κυβερνήσεις στο παρελθόν και στο μέλλον.

Κάθε κυβέρνηση μοιάζει με μια γιγάντια πυραμίδα δεκάδων χιλιάδων ατόμων που αποκτά πρόσβαση στην «κουτάλα» που μοιράζει τη «σούπα» του κρατικού προϋπολογισμού.

Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ο βασικότερος οικονομικός πόρος για χώρες οικονομικά υπανάπτυκτες όπως η Ελλάδα.

Τα ανώτερα κλιμάκια της πυραμίδας αλλάζουν οικονομική τάξη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης, τα μεσαία αποκτούν περιουσιακά στοιχεία και τα κατώτερα που είναι και τα πολυπληθέστερα στηρίζουν τους άλλους για ένα μεροκάματο. Ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν καλύτερες της τωρινής στο θέμα αυτό και το πιθανότερο είναι ούτε οι επόμενες θα είναι…

Το υψηλότερο  ρίσκο της τωρινής κυβέρνησης έγκειται στην αυξημένη πιθανότητα να αναποδογυρίσει τη «χύτρα» λόγω της ορμής με την οποία βουτάει την «κουτάλα» εντός…

Η ιστορία της Τράπεζας Αττικής, το πόρισμα της έρευνας της οποίας αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες, αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Οι άνθρωποι αριστεροί είναι, όχι κορόιδα…

Το σκάνδαλο της Τράπεζας Αττικής έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε ένα νέο σκάνδαλο Κοσκωτά, με πολύ ευρύτερες για τη χώρα  πολιτικές συνέπειες…

Θέλουν να μείνουν. Μπορούν;

Όποιος υποστηρίζει την κοινοτυπία πως η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να εξαντλήσει τη θητεία, επί της ουσίας παραβιάζει ανοιχτές θύρες…

Φυσικό είναι πως θα κάνει τα πάντα…  Το ερώτημα είναι αν θα τα καταφέρει.

Υπάρχουν ορισμένα εμπόδια στη βούληση για ολοκλήρωση της τετραετίας. Μερικά από αυτά είναι:

α) Η πορεία της οικονομίας. Η αδυναμία της οικονομίας να προσελκύσει επενδύσεις επί ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλαπλασιαστεί και αυτό εγκυμονεί κινδύνους για την ικανότητα να συνεχίσει ομαλά η καταβολή μισθών και συντάξεων πολύ πριν το τέλος της θητείας της.

Η υπέρβαση των στόχων στα έσοδα του προϋπολογισμού προέρχεται από την κατανάλωση «λίπους» και όχι από αύξηση εισοδήματος. Αυτό έχει ημερομηνία λήξης… Το ΔΝΤ το βλέπει, η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι (λόγω σκοπιμότητας των εκλογών) όχι.

β) Το ασφαλιστικό: Η αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης πάνω από 50% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μειώνει τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων. Χρειάζονται 10 εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης για κάθε συνταξιούχο των 750 ευρώ.

Το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου προβλέπει την κάλυψη των ελλειμμάτων με την αύξηση των εισφορών στο 20% των ασφαλισμένων. Με δεδομένο όμως πως το 5% των φορολογούμενων καταβάλει το 45% του φόρου εισοδήματος, η αύξηση των εισφορών θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα.

Η καταστροφή που θα επιφέρει στην οικονομία είναι μεγαλύτερη από τις «τρύπες» που φιλοδοξεί να βουλώσει. Οι «τρύπες» στο ασφαλιστικό τους επόμενους μήνες ενδέχεται να είναι μεγαλύτερες από αυτές που περιμένει η κυβέρνηση…

Αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε λόγο επιλογής της απόδρασης.

γ) Οι εσωτερικές πιέσεις: Υπάρχει μια μερίδα στελεχών στο ΣΥΡΙΖΑ και την κοινοβουλευτική ομάδα που δεν αντέχει την κοινωνική πίεση που δέχεται, λόγω της κατάστασης στην οικονομία και κυρίως λόγω της απόστασης μεταξύ λόγων και πράξεων. Η ανά τρίμηνο διάψευση των στόχων και των υποσχέσεων εντείνει την αμηχανία αυτών των στελεχών…

Οι Φίλης και Σκουρλέτης αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου…

Υπάρχει μια δεύτερη μερίδα που νιώθει «ριγμένη» από το μοίρασμα της πίτας της εξουσίας. Για τη μερίδα αυτή το πρόβλημα π.χ. του σκανδάλου της Αττικής ή οι εξοπλιστικές προμήθειες δεν είναι απλά ηθικό αλλά υλικό καθώς δεν θεωρούν πως είναι «ριγμένοι» σε σχέση με την προσφορά τους για την κατάκτηση της εξουσίας.

Μια τρίτη μερίδα προκρίνει την απόδραση από την κυβέρνηση μέσω πρόωρων εκλογών γιατί θεωρεί πως η εξάντληση της τετραετίας, θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά και θα βάλει τέλος στη μεταπολιτευτική ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς.

δ) Οι ξένοι: Σημαντικό παράγοντα για το πότε θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα αποτελεί η βούληση των ξένων και κυρίως των δανειστών. Η εξάρτηση της χώρας από τη ροή των δόσεων των μνημονίων και των τραπεζών από τα μέτρα έκτακτης ρευστότητας της ΕΚΤ καθιστά τις αποφάσεις των θεσμών καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις.

Μετά το καλοκαίρι του 2015 οι Ευρωπαίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα τον άνθρωπο που θα υλοποιήσει ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν οι άλλοι.

Παρά τη μείωση των αντιδράσεων όμως οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, η διαπλοκή και διαφθορά συνεχίζονται κλπ. Ο κ. Τσίπρας κάθε μέρα που περνά μοιάζει όλο και περισσότερο με «καμένο» παρά με καλό χαρτί… Οι Ευρωπαίοι μετά τις γερμανικές εκλογές είναι πιθανό να καταλήξουν σε μια οριστική απόφαση για την Ελλάδα και αυτό να δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις.

Το σενάριο αυτό εντείνει τις πιέσεις αυτών που θέλουν απόδραση μέσω πρόωρων εκλογών τώρα που τα ποσοστά είναι διψήφια και υπάρχουν ελπίδες επανόδου μετά το πιθανό «τσαλάκωμα» του επομένου.

ε) Ελληνοτουρκικά: Η πολιτική και δημοσιογραφική σκηνή με περισσή αφέλεια αποδίδουν την τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο σε θεατρινισμούς χωρίς αντίκρισμα για εσωτερική κατανάλωση. Η Τουρκία έχει αναθεωρητικές βλέψεις στο Αιγαίο και είναι απίθανο να βρει σε στιγμή μεγαλύτερης αδυναμίας την Ελλάδα, λόγω χρεοκοπίας, διάλυσης της κρατικής μηχανής αλλά κυρίως λόγω έλλειψης πολιτικής  ηγεσίας…

Μιλάνε για εκλογές…

Το καλοκαίρι του 2016 κανένας δεν μίλαγε για εκλογές. Η  πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης παρά το γεγονός πως οι δημοσκοπήσεις της έδιναν σταθερά τη δεύτερη θέση ήταν αναμφισβήτητη. Υπήρχε η πεποίθηση πως με το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης η οικονομία στο β’ εξάμηνο θα απογειωνόταν. Η απογείωση όμως δεν ήρθε…

Από την αρχή του 2017 αυξάνονται οι φωνές εντός της κυβέρνησης που λένε πως δεν θα ψηφίσουν νέα μέτρα και πως οι εκλογές θα ήταν μια λύση.

Η δημοσκοπική κατάρρευση αποτελεί μέσο πίεσης. Καμιά κυβέρνηση στη μεταπολίτευση τουλάχιστον, δεν μπόρεσε να μείνει στην εξουσία με το 80% της κοινωνίας απέναντι.

Το σενάριο των ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών δεν πρέπει να αποκλείεται ακόμη και αν προς το παρόν δεν είναι το βασικό σενάριο των κυβερνώντων. Από τη στιγμή όμως που έχει εμφανιστεί στο τραπέζι οι εξελίξεις μπορούν να  αναβαθμίσουν αυτήν την προτεραιότητα.

Οι πρόωρες εκλογές δεν προαναγγέλλονται, επιβάλλονται από τα αδιέξοδα. Και τέτοια υπάρχουν πολλά… Οι κυβερνώντες επιθυμούν να μείνουν πάνω από  τη «χύτρα» με την «κουτάλα» ανα χείρας… Τη «χύτρα» την ρώτησαν;

 

ΠΗΓΗ: capital.gr