Ο Αλέξης και οι… λωτοφάγοι

Τελικά, «χάνεις τη μπάλα» μ’ αυτούς τους τύπους. Ειδικά αν είσαι καλόπιστος και τους παρακολουθείς και το χειρότερο τούς… διαβάζεις. Για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, που με «παιάνες» έφερε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός, καταλληλότεροι να μιλήσουν φυσικά είναι οι συνταγματολόγοι και για την πολιτική της σκοπιμότητα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Του Βασίλη Φιλιππάτου

Όμως εκείνο που προκαλεί «λάτρα στον εγκέφαλο» και υπαρξιακό ηλεκτροσόκ και στον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας είναι τα όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας για τα δημοψηφίσματα και την «ενίσχυση της λαϊκής παρέμβασης» στη λειτουργία της δημοκρατίας! Της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας η οποία σύμφωνα με τον πρωθυπουργό και «όρια» έχει και περνάει κρίση γιατί λειτουργεί ως… αριστοκρατία!
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
«Το περιβόητο κίνημα των πλατειών, για παράδειγμα, στις αρχές της οικονομικής κρίσης, πέραν του θυμού και της οργής απέναντι στις πολιτικές της σκληρής λιτότητας, έθεσε στην ημερήσια διάταξη και ένα καίριο ερώτημα που αφορά τα όρια της αντιπροσώπευσης», είπε ο Αλέξης Τσίπρας και συνέχισε:
«Το κίνημα αυτό έθεσε το αίτημα για απευθείας συμμετοχή του λαού στη διαμόρφωση της πολιτικής και των κρίσιμων αποφάσεων.
Απαίτησε να μην είναι ο λαός παρατηρητής των εξελίξεων όσο διαρκεί η τετραετία.
Και ο λαός αποτελεί για εμάς το κύριο, το βασικό, το ισχυρότερο θεσμικό αντίβαρο.
Και σε αυτό βρισκόμαστε απέναντι σε όσους κάνουν λόγο για την αδαή πλειοψηφία.
Που μετατρέπεται βέβαια σε σοφή πλειοψηφία υπό μία και μόνη προϋπόθεση: Να ψηφίζει τους νόμιμους και αιώνιους ιδιοκτήτες της χώρας κάθε τέσσερα χρόνια.
Όταν το κάνει αυτό είναι σοφός, όταν δεν το κάνει είναι αδαής.
Λένε λοιπόν πολλοί επικαλούμενοι μάλιστα αποφάσεις δημοψηφισμάτων που επιφέρουν συνέπειες, όπως για παράδειγμα το βρετανικό δημοψήφισμα, ότι τα δημοψηφίσματα είναι λάθος γιατί ο λαός παρασύρεται εύκολα και δεν ξέρει.
Θεωρούν ότι μόνο αυτοί ξέρουν.
Ακόμη και αν υποθέταμε ότι έχουν δίκιο, θα έπρεπε εντούτοις να τους ζητήσουμε να τολμήσουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους σε σχέση με το πολίτευμα που υπερασπίζονται:
Διότι αυτό δεν είναι η δημοκρατία αλλά η αριστοκρατία (!).
Επειδή όμως εμείς είμαστε με τη δημοκρατία και όχι με την αριστοκρατία, θα επιμένουμε να την υπερασπιζόμαστε ακόμη και όταν θεωρούμε ότι η πλειονότητα δεν παίρνει τις αποφάσεις που εμείς επιθυμούμε.
Γι’ αυτό λοιπόν επιμένουμε στην κατοχύρωση του δικαιώματος για διενέργεια δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία είτε για κρίσιμο εθνικό θέμα είτε για ψηφισμένο νομοσχέδιο.
Και γι’ αυτό θεσμοθετούμε για πρώτη φορά τη λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία.
Μέτρα δηλαδή που φέρνουν τον λαό αλλά και την πολιτική, τον διάλογο, τη διαφωνία, την αντιπαράθεση πολιτικών σχεδίων στο προσκήνιο.
Διότι έτσι συγκροτούνται οι ισχυρές δημοκρατίες.
Όταν εμπιστεύονται και όχι όταν φοβούνται τη λαϊκή κρίση…».
«Κοίτα ποιος μιλάει…». Όχι, αυτό δεν το είπε ο κ. Τσίπρας, αυτό το λέει ο αποσβολωμένος μ’ αυτά που ακούει πολίτης και που το καλοκαίρι του 2015 «σύρθηκε» σ’ ένα δημοψήφισμα-παρωδία λόγω του αντισυνταγματικού ερωτήματός του και αφού «βροντοφώναξε» το «ΟΧΙ» με ποσοστό πάνω από 62%, ο Αλέξης Τσίπρας τού το εξευτέλισε κάνοντάς το «ΝΑΙ», του έφερε ένα τρίτο σκληρό μνημόνιο και τον έκανε περήφανο βάζοντας στο «διεθνές λεξικό» των ορολογιών τη λέξη «kolotoumpa».
Πέρα όμως από την προσβολή στη νοημοσύνη που εκτοξεύει η πρόταση του πρωθυπουργού για τα δημοψηφίσματα και την εννοιολογική μαρμίτα μέσα στην οποία τη βουτάει, εντύπωση προκαλεί και η αναφορά-ευχαριστία του πρωθυπουργού στο πρόσωπο του Μιχάλη Σπουρδαλάκη.
Τι είπε ο πρωθυπουργός:
«Ήδη από το καλοκαίρι του 2016, στις 24 Ιουλίου, μια εμβληματική μέρα για τη Δημοκρατία, κατέθεσα τις προτάσεις που αποτέλεσαν τη βάση του εθνικού διαλόγου.
Και από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Ο διάλογος ολοκληρώθηκε με την ευθύνη της Εθνικής Επιτροπής.
Και θέλω να ευχαριστήσω τον Μιχάλη Σπουρδαλάκη και όλα τα μέλη της επιτροπής για την προσφορά τους και την κοπιαστική εργασία τους.
Ακούσαμε απόψεις, προβληματισμούς, θέσεις και προτάσεις. Μετατοπιστήκαμε εμείς και μετατοπίσαμε άλλους…».
Ο ΣΠΟΥΡΛΑΔΑΚΗΣ
Για το έργο αυτής της… εξωθεσμικής «Επιτροπής», ισχύει αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Σταυρίδης στην ταινία «Κίτρινα γάντια»: «Τώρα πότε τα είπατε, πότε τα συμφωνήσατε, ένας Θεός το ξέρει…». Κανείς δεν έμαθε ούτε πότε έγινε αυτός ο «διάλογος», ούτε από και με ποιους έγινε, ούτε σε τι προτάσεις κατέληξε. Το μόνο που θυμάται είναι ότι ανάμεσα στα ονόματα της εν λόγω «Επιτροπής» ήταν κι εκείνα του… Κιμούλη και της Δούρου. Αλλά ας είναι. Έστω ότι έγινε κι ο… αδαής πολίτης δεν κατάλαβε, δεν έμαθε ή δεν ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί.
Όμως ποιος είναι αυτός που «ευχαρίστησε» ο πρωθυπουργός και φέρει το «βάρος» μιας τέτοιας προετοιμασίας;

Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης, καθηγητής και κοσμήτορας της σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που ανέλαβε τη διεξαγωγή του εθνικού διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση διοργανώνοντας συζητήσεις και θεματικές εκδηλώσεις σε όλους τους δήμους της χώρας με τη συμμετοχή επιστημονικών και κοινωνικών φορέων, κινήσεων πολιτών και συλλογικοτήτων αλλά και μεμονωμένων πολιτών (!), είναι ένας ακαδημαϊκός με πλούσια δραστηριότητα και συγγραφικό έργο από το χώρο της Αριστεράς (μέλος του ΔΣ του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς» από το 2007), υπέρμαχος του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του 2015 και πολέμιος του «επαρχιωτισμού» του «ΝΑΙ».
Ας δούμε τι έλεγε σε συνέντευξή του στην «Εποχή» το 2015:
«Η ψήφος υπέρ του “ΟΧΙ” είναι, στην παράδοση της Ε.Ε., συμβολή σε μια δημοκρατική προοπτική. Η Ε.Ε. έχει δομηθεί, με όλες τις κριτικές που μπορεί κανείς να κάνει, σε μια λογική συνεχούς διαβούλευσης, συνεχούς διαλόγου ακόμη και για τελείως επουσιώδη θέματα, όπως η τιμή του βουτύρου ή του κρέατος. Το “ΟΧΙ” είναι σ’ αυτό το πνεύμα και το αποτέλεσμά του, όπως έχουν δεχτεί οι ηγέτες της Ευρώπης, θα σημαίνει έναρξη νέων διαπραγματεύσεων. Η διαπραγμάτευση όμως αυτή τη φορά θα ανανεωθεί και θα γίνεται από άλλη βάση. Στη μια πλευρά του τραπεζιού θα βρίσκεται η ηγεσία της Ε.Ε., που είναι μια ηγεσία γραφειοκρατική, που δεν λογοδοτεί σε θεσμούς, δεν υπόκειται σε δημοκρατικούς ελέγχους. Στην άλλη, θα είναι η κυβέρνηση, που όμως κοντά της θα βρίσκεται και η φωνή των Ελλήνων πολιτών. Το δημοψήφισμα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, φαίνεται ότι η άλλη πλευρά και οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις της Ε.Ε. δεν το θέλουν ως συνήθεια την οποία θέλει να αποφύγει η Ε.Ε. Όχι μόνο το δημοψήφισμα αλλά κάθε διαδικασία μέσω της οποίας οι πολίτες μπορούν να παρεμβαίνουν σε αποφάσεις, που λαμβάνονται ανάμεσα σε ένα διευθυντήριο και σε κυβερνήσεις εκλεγμένες μεν, αλλά που δεν μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη. Αν έχουν, πρέπει να αντικατασταθούν, να υποκατασταθούν ή να περιθωριοποιηθούν και να τις διαδεχθούν κυβερνήσεις τεχνοκρατών, που κινούνται στο ίδιο πλαίσιο. Όμως και εδώ έγκειται η αυξημένη ισχύς του δημοψηφίσματος, τα σύμβολα της δημοκρατικής λειτουργίας, έστω της διαδικαστικής, είναι σε ισχύ ακόμη στην Ε.Ε. και τους Eυρωπαίους πολίτες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό» δήλωνε, προσθέτοντας:
«Το “ΟΧΙ” σημαίνει διαπραγμάτευση, υπόσχεση ότι υπάρχει δυνατότητα έστω και μερικού εκδημοκρατισμού των διαδικασιών διαβούλευσης στην Ευρώπη. Το “ΝΑΙ” σημαίνει επαρχιωτισμό, μια Ε.Ε. η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις δημοκρατικές υποσχέσεις και μια Ελλάδα της απόλυτης υποταγής στα κελεύσματα ηγεσιών που δεν λογοδοτούν…».
Τώρα ή μας δουλεύουν ή νομίζουν ότι «βασιλεύουν» στη χώρα των Λωτοφάγων…