Καθαρά και βρώμικα παραμύθια

 

 

 

 

 

Του Πέτρου Λάζου

Εδώ και οκτώ μήνες, η κυβέρνηση βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή, πολιτική θέση. Αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με την πορεία των μετρήσεων (όσο και αν ισχυρίζεται διαφορετικά πράγματα το Μαξίμου, ζει και αναπνέει με αυτές) αλλά και την ευρύτερη αποδοχή των πολιτικών της από την κοινωνία.

Ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου και η ομάδα που τον περιστοιχίζει, θέλουν και προσπαθούν σκληρά ν’ αναστρέψουν το κλίμα και την κοινωνική απέχθεια για την κυβέρνηση. Χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, όμως.

Όπως συμβαίνει άλλωστε, με όλες τις μέχρι σήμερα προσπάθειές τους, σε όλα τα θέματα.

Ο κύριος όγκος των προσπαθειών, επικεντρώνεται στην άσκηση επικοινωνιακής πολιτικής και στους τρόπους με τους οποίους θα μεταφερθεί η προσοχή του κοινού σ’ εκείνα τα θέματα που θεωρεί (το πρωθυπουργικό επιτελείο) ανώδυνα, ή ακόμη και ευνοϊκά, για την κυβέρνηση.

Την μία είναι η, ανύπαρκτη σε πολιτικό επίπεδο, δίωξη για την υπόθεση Novartis. Την άλλη το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και η παραχώρηση του ονόματος «Μακεδονία», την τρίτη τα Ελληνοτουρκικά. Και πάει λέγοντας.

Μία από αυτές τις προσπάθειες, βρίσκεται σ’ εξέλιξη εδώ και καιρό. Έχει δε, σαφώς μεγαλύτερη διάρκεια από όλες τις υπόλοιπες. Πιθανότατα επειδή βολεύει εξαιρετικά στην προετοιμασία αποδεκτού προεκλογικού αφηγήματος, για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται βέβαια, για την περιβόητη «καθαρή έξοδο». Η οποία όμως, σε πείσμα και αντίθετα σε όσα ονειρεύεται ή «αυταπατάται» ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από «καθαρή».

Ούτε καν «θολή», δεν θα μπορούσε να είναι…

Κατ’ αρχάς, μόνο και μόνο επειδή η Ελλάδα είναι μία από τις πλέον βαριά χρεωμένες χώρες του πλανήτη. Οι δε δανειστές δεν είναι ηλίθιοι, να αφήσουν χρέος μεγαλύτερο των €300 δις (παρούσας αξίας, μάλιστα) ανεξέλεγκτο και χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις για την αποπληρωμή του.

Διότι το δημόσιο χρέος θ’ αποπληρωθεί. Ότι και αν νομίζει το μέγαρο Μαξίμου. Αυτό μπορεί να μην αρέσει στους εμπνευστές και τους οπαδούς της «σεισάχθειας» (που ανέλαβαν και υπουργεία πρόσφατα) αλλά είναι η ωμή αλήθεια.

Για τους ίδιους και όσους τους πίστεψαν και εξακολουθούν να τους πιστεύουν, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Θα το πληρώσουμε όλοι και δεν θα έχουν την δυνατότητα να μεταχειρίζονται το κράτος σαν τσιφλίκι των ρουσφετιών τους, όπως προσπαθούν να κάνουν ακόμη και σήμερα.

Από εκεί και πέρα, καλά θα κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι, οι «λογικοί» και οι «σοβαροί» να συνειδητοποιήσουμε ότι η «βρώμικη» έξοδος (δηλαδή η προληπτική γραμμή στήριξης) είναι ο μοναδικός, σωστός και σώφρων δρόμος.

Για δύο (κυρίως) λόγους:

Α. Με αυτήν την μέθοδο περιορίζεται στο ελάχιστο, το ρίσκο να βρεθεί η χώρα σε κατάσταση χρεοστασίου α λα 2010

Β. Ο συγκεκριμένος τρόπος είναι αυτός που επιφέρει το μικρότερο κόστος χρήματος για την δανειοδότηση της χώρας, τα επόμενα 5 χρόνια.

Εάν η χώρα προχωρήσει από τον Αύγουστο και μετά, χωρίς να έχει εξασφαλισμένη δανειοδότηση, είναι βέβαιο ότι θα κριθεί από τις αγορές ότι παρουσιάζει αυξημένο ρίσκο χρεοκοπίας.

Με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το ζητούμενο από αυτές επιτόκιο, κατά τουλάχιστον μία μονάδα. Όποιος διαφωνεί, ας δει την εξέλιξη των αποδόσεων του δεκαετούς (που ουσιαστικά καθορίζει το επιτόκιο νέων εκδόσεων), σε συνδυασμό με τα πολιτικά δρώμενα. Θα υποστεί σοκ…

Επιτόκιο προσαυξημένο κατά μία μονάδα, για τα επίπεδα του 4% που αποδίδουν σήμερα τα Ελληνικά ομόλογα, σημαίνει χρήμα ακριβότερο κατά 25%.

Ή, εάν θέλουμε να υπολογίσουμε κόστη σε απόλυτους αριθμούς, στα €20 δις δανειακών αναγκών σημαίνει €200.000.000 περισσότερα κάθε χρόνο για τουλάχιστον 5 χρόνια. Δηλαδή, για κόστος €1 δις για τον φορολογούμενο. Δηλαδή, για εμάς τους πολίτες.

Δεν χρειάζεται νομίζω να υπενθυμίσει κανείς ότι η κυβέρνηση το 2016 «έψαχνε» για €120 εκατομμύρια και για να τα βρει, κατέφυγε σε μύριες όσες χρηματοοικονομικές και δημοσιονομικές αλχημείες.

Εκτός των παραπάνω όμως, «καθαρή», κατά την κυβερνητική ορολογία, έξοδος σημαίνει ότι, το Governing Council της ΕΚΤ είναι υποχρεωμένο ν’ αποσύρει το waiver του κανόνα επενδυτικής αξιολόγησης που κανονικά εφαρμόζει και το οποίο έχει παραχωρήσει σήμερα, ειδικά στα Ελληνικά ομόλογα.

Με αποτέλεσμα οι Ελληνικές τράπεζες να έχουν την δυνατότητα φτηνού δανεισμού από την Κεντρική Τράπεζα, μέσω κανονικής διαδικασίας.

Εάν αποσυρθεί το ανωτέρω waiver, τα Ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα θα μπορούν να χρηματοδοτούνται για την διατήρηση της ρευστότητας της οικονομίας, μόνο μέσω του έκτακτου μηχανισμού Emergency Liquidity Assistance (ELA).

Ο δανεισμός μέσω ELA  όμως, κοστίζει πολύ ακριβότερα από την κανονική διαδικασία χρηματοδότησης της ΕΚΤ. Κόστος για τις τράπεζες, το οποίο υπολογίζεται σε περίπου €60.000.000 ανά έτος, κατά μέσον όρων (υπάρχουν πολλά σενάρια ποσών και χρόνων δανεισμού).

Αυτά τα 60 εκατομμύρια βέβαια, οι τράπεζες δεν έχουν άλλη επιλογή (η κερδοφορία τους είναι από αναιμική έως ανύπαρκτη) από το να τα «μεταβιβάσουν» στους πελάτες και τους συναλλασσόμενους μαζί τους, υπό την μορφή αύξησης των προμηθειών που χρεώνουν.

Την οποία αύξηση φυσικά, θα πληρώσουν οι πελάτες, δηλαδή οι φορολογούμενοι, δηλαδή εμείς και πάλι…

Για να μην μακρηγορώ και κουράζω, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και απόλυτα ξεκάθαροι.

Η περιβόητη «καθαρή» έξοδος του πρωθυπουργού, είναι πολύ ακριβό σπορ, εξαιρετικά δαπανηρή πολυτέλεια, για την δόλια Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν πρέπει ούτε καν να τεθεί σαν στόχος.

Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται από κυβερνητικά, κομματικά και φιλοκυβερνητικά χείλη είναι απλά, παραμύθια της Χαλιμάς.

Είτε κανείς θέλει να τα θεωρεί καθαρά, είτε βρώμικα…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr