Αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον

Του Γιάννη Σιδέρη

Οι εκλογές στην Ιταλία με την επικράτηση ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι ο αχός του μέλλοντος που ήλθε από το παρελθόν και δεν μπορούμε να είμαστε δήθεν ανήσυχοι, αντί να είμαστε ουσιωδώς προβληματισμένοι.

Υπήρξαν ευδιάκριτες προειδοποιήσεις: Οι πλέον εμφατικές ξεκίνησαν από την Αυστρία το 2008, όταν ναι μεν οι σοσιαλδημοκράτες αναδείχτηκαν πρώτο κόμμα, αλλά τόσο αυτοί όσο και το Λαϊκό Κόμμα είδαν τα χειρότερα ποσοστά τους από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ τα δύο ακροδεξιά κόμματα κατέκτησαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στην ιστορία τους.

Είχε προειδοποιήσει η Γαλλία με την άνοδο της Marine Le Pen, η Γερμανία με την άνοδο του ακροδεξιού AfD, ενώ στις τελευταίες εκλογές μειώθηκαν τα ποσοστά των Χριστιανοδημοκρατών και επήλθε η συντριβή των σοσιαλδημοκρατών. Είχε προειδοποιήσει το Brexit. Είχε προειδοποιήσει ακόμη και η απήχηση του Puigdemont στην Καταλονία για απόσχιση.

Δεν είναι τα μόνα, είναι τα κομβικά σημεία και σήματα ότι αυτή η Ευρώπη καθεύδει, απονομιμοποιείται και θρυμματίζεται πολιτικά και αξιακά. Απορρίπτεται η αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση στην οποία η Ευρώπη – της σοσιαλδημοκρατίας αρχικά – ενέδωσε στις απαιτήσεις των Τραπεζών και των πολυεθνικών. Σαρώθηκαν τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί – ή παρασχεθεί – υπό το φόβο του αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ενωσης.

Αποσαρθρώθηκε κατά πολύ το μεταπολεμικό Κράτος Πρόνοιας. Επέστρεψε η εργασιακή ανασφάλεια του μεσοπολέμου. Ο εργαζόμενος μετατράπηκε σε ευέλικτο απασχολούμενο, οι βιομηχανίες εν πολλοίς μετανάστευσαν σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους, τα σύνορα κατέρρευσαν, τα φτηνά προϊόντα της Ασίας κατέκλυσαν τις αγορές της Δύσης, όπως και η εισροή φτηνού εργατικού δυναμικού από την Ανατολική Ευρώπη και τον Τρίτο Κόσμο.

Την ίδια χρονική στιγμή η παράνομη μετανάστευση έλαβε γιγαντιαίες διαστάσεις (δεν αναφερόμαστε στους πρόσφυγες), ενώ τα τρομοκρατικά χτυπήματα των ισλαμοφασιστών εξάλειψαν το αίσθημα ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών.

Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια της μεταλλαγής, οι ευρωπαϊκές χώρες βρέθηκαν αιχμάλωτες των συνθηκών του Μάαστριχτ (με την ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα), του Άμστερνταμ, της Νίκαιας, της  Λισαβόνας, ακόμη και του Δουβλίνου ΙΙ (καυτή για μας λόγω μεταναστευτικού) ενώ απέτυχε η θέσπιση ευρωπαϊκού Συντάγματος.

Φυσικά δεν είναι όλα αρνητικά. Υπάρχουν ακόμη θεσμοί όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (χωρίς όμως αποφασιστικές αρμοδιότητες), η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (αν και υπερτονίζονται τα δικαιώματα των μη ευρωπαϊκών εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, με αποτέλεσμα να δυσφορούν οι λαοί), τα Διαρθρωτικά Ταμεία, τα εθνικά κοινοβούλια. Συν τω χρόνω όμως αφυδατώνονται μέσα από τις ισχυρές «προτεσταντικές» νόρμες που επιβάλλει η Γερμανία.

Λογικό που φτάσαμε στη Λέγκα του Βορρά και τα Πέντε Αστέρια, ενώ αποδυναμώθηκαν οι παραδοσιακές δυνάμεις του Κεντροαριστερού Κόμματος του Matteo Renzi (ο οποίος και παραιτήθηκε) και της – ας πούμε – Κεντροδεξιάς «Φόρτσα Ιτάλια» του Berlusconi (κάποτε θεωρούσαμε ότι είναι ό,τι πιο ακραίο και απεχθές θα μπορούσε να μας συμβεί!).

Παράλληλα το 34% του ιταλικού λαού τάσσεται υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., ενώ το 57% είναι υπέρ σχετικού δημοψηφίσματος!

Καταπώς φαίνεται δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Οι όποιες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις (ασχέτως θέσεως στην πολιτική γεωγραφία) θα πρέπει να πετάξουν σαν απόνερα τις θεωρητικές κατασκευές προηγούμενων δεκαετιών, καθώς αυτές δεν αποτελούν πλέον κατάλληλο εργαλείο για κατανόηση και επίλυση της σύγχρονης πραγματικότητας.

Θα πρέπει να απαντήσουν στους λαούς πώς, π.χ., θα αντιμετωπιστεί η ισλαμική ακροδεξιά που αποκτά θύλακες μέσα στις μεγαλουπόλεις της Κεντρικής Ευρώπης, πώς θα ισχυροποιήσουν – με τι μέσα και τρόπους – το κράτος Πρόνοιας, πώς θα ανατάξουν την επιταχυνόμενη υλική υποβάθμιση της ζωής των μεσαίων στρωμάτων, πώς θα κατοχυρώσουν το δικαίωμα στο «ευ ζην» των εργατικών στρωμάτων, ή πώς θα ρυθμίσουν τη ροή μεταναστών σε ποσοστό που θα γίνονται αφομοιώσιμοι και δεν θα δημιουργούν θεριεμένα αισθήματα ξενοφοβίας στους ευρωπαϊκούς λαούς. Πώς επίσης θα αντιμετωπίσουν την οργή του «Πρεκαριάτου» (νέοι μορφωμένοι που απασχολούνται σε κακοπληρωμένες, αλλότριες, πρόσκαιρες απασχολήσεις – ειδικά στην Ελλάδα των μνημονιακών χρόνων έχει πάρει εκρηκτική μορφή). Ή πώς θα εξισορροπήσουν την υποκατάσταση των εγχώριων εργατών από τους μετανάστες που λαμβάνουν άθλιους μισθούς, συμφέρουν τους εργοδότες, αλλά επιτείνουν την ανεργία των ντόπιων.

Ενδεικτικά τα ανωτέρω, αλλά είναι προβλήματα που ταλανίζουν τους λαούς και δεν είναι καθόλου θεωρητικά αφ’ ης στιγμής καθορίζουν τις εκλογικές συμπεριφορές τους. Η επιτυχής απάντησή τους θα είναι το αμόνι πάνω στο οποίο θα σφυρηλατηθεί η Ευρώπη. Και είναι απάντηση επείγουσα και αναπότρεπτη, πριν το οικοδόμημα καταρρεύσει.

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr