Η αυλαία έπεσε, η παράσταση συνεχίζεται…

Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, κάθε μέρα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια κακόγουστη πολιτική παράσταση, η οποία εντάσσεται σε ένα ρεπερτόριο που άλλοτε έχει τη μορφή της ιλαροτραγωδίας, ενίοτε της φάρσας, πολλές φορές της οπερέτας και πολύ συχνά της επιθεώρησης. Την εβδομάδα, πάντως, που μας πέρασε, ένα μελόδραμα που παρακολουθήσαμε και στο οποίο πρωταγωνίστησαν δύο κάκιστοι, ανερμάτιστοι, καιροσκόποι, τυχοδιώκτες, ανιστόρητοι ηθοποιοί μάς προξένησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός μας διασκέδασαν -μέχρι γέλωτος- οι κωμικές ατάκες και αφετέρου μας προβλημάτισε το μήνυμα που εξέπεμπε η παράσταση.

Οι συγγραφείς του έργου, που ήταν και οι πρωταγωνιστές της παράστασης, όχι μόνο δεν είχαν κάποια φαεινή ή ρηξικέλευθη ιδέα αλλά η έμπνευσή τους βασίστηκε σε κάποια παρωχημένα τσιτάτα, τα οποία είχαν ανασυρθεί από αραχνιασμένα χρονοντούλαπα της Ιστορίας και θύμιζαν παρακμιακές περιόδους, όμοιες με αυτές που ζούμε και σήμερα. Θα ανασύρουμε μερικές σκηνές από τα έργα τα οποία «ανέβηκαν» στο πολιτικό θεατρικό εργαστήρι την προηγούμενη εβδομάδα και είχαν για πρωταγωνιστές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο, δύο πρόσωπα που θα μνημονεύονται από το… θεατρικό κοινό για πολλά επόμενα χρόνια λόγω των ικανοτήτων τους να αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού τις μάσκες των ρόλων τους.

Το Σάββατο, ο τέως υπουργός Άμυνας, αφού εν τω μεταξύ όλη την εβδομάδα προέβη σε έναν ορυμαγδό δηλώσεων οι οποίες διαψεύδονταν από τον ίδιο (ή δεν ίσχυαν), ανακοίνωσε ότι τη Δευτέρα θα δει τον πρωθυπουργό για να του υποβάλει την παραίτησή του. Για να επιβεβαιωθεί η συνέπειά του, το ραντεβού έγινε την προηγούμενη ημέρα, την Κυριακή στις 12:30 το μεσημέρι στο μέγαρο Μαξίμου. Ο Καμμένος ξεκίνησε την ημέρα του με μια μυστηριώδη ανάρτηση στο Τουίτερ, όπου ποστάρισε την έπαρση σημαίας στον… Γράμμο και κατόπιν μετέβη στη Μητρόπολη Αθηνών, όπου κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων (δεν μας αποκάλυψε εάν νήστεψε ή εξομολογήθηκε).

Το ραντεβού με τον Τσίπρα, διήρκησε 45’, ένας χρόνος αρκετός για να εξηγήσει στον πρωθυπουργό τους λόγους για τους οποίους παραιτείται γιατί αφορούσαν μόνο τη Συμφωνία των Πρεσπών και την εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς. Ήταν μια κίνηση ηρωισμού, καθώς θυσίασε στον βωμό του πατριωτικού καθήκοντος την ευδόκιμο 4ετή υπηρεσία του στο Υπουργείο Άμυνας, κατά την οποία προέταξε τα στήθη του στους εχθρούς που απειλούν την εθνική μας ακεραιότητα.

Στη σύντομη συνομιλία των δύο ανδρών αποφασίστηκε ότι αντικαταστάτης του στο Άμυνας θα είναι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ευάγγελος Αποστολάκης. Την είδηση την ανακοίνωσε ο Τσίπρας μόλις τελείωσε η συνάντηση με τον Καμμένο, χωρίς να διευκρινίσει πότε πρόλαβε και ενημέρωσε τον ναύαρχο για τις εξελίξεις και πώς ασμένως ο τελευταίος είπε το «ναι» για να γίνει υπουργός. Αποδεικνύεται πεντακάθαρα ότι όλα ήταν προμελετημένα και κακοσκηνοθετημένα.
Ακολούθησε συνέντευξη Τύπου του Καμμένου, όπου ακούστηκαν οι γνωστές παρόλες, καθώς δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα λεγόμενά του και η ημέρα έκλεισε με τη ρήψη στεφάνου στα Ίμια προς τιμήν των τριών αξιωματικών που έχασαν τη ζωή τους.

Η μετάβαση με στρατιωτικό ελικόπτερο στα Ίμια έγινε κατά παράβαση των νόμων αφού ο Καμμένος είχε ήδη υποβάλει την παραίτησή του. Τα ελικόπτερα του στρατεύματος δεν παίζουν τον ρόλο του «ταξί» για να μισθώνονται για δρομολόγια στο Αιγαίο. Επομένως, πρέπει κάποιος από το Πεντάγωνο να υπέγραψε για να πραγματοποιηθεί αυτή η πτήση. Ίσως δώσει την απάντηση ο νέος υπουργός, ο οποίος εν τω άμα πέταξε τα γαλόνια του και τα «βαριά» παράσημά του, υπακούοντας στα κελεύσματα του πρωθυπουργού. Διευκρινίζω ότι στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος μόνο στην περίοδο της Χούντας υπουργός Άμυνας (πρωθυπουργός ως υπουργός Προεδρίας) διατέλεσε ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο υπουργός Άμυνας έχει τον ανώτατο βαθμό. Είναι ναύαρχος.

Την περασμένη Κυριακή παίχθηκε άλλη μια κακοστημένη παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επιχειρεί να ξεπεράσει του μετρίου πνευματικού διαμετρήματος εαυτό του, παρακινούμενος για την επίτευξη του στόχου από έναν εσμό τυχάρπαστων αυλοκολάκων. Η εικόνα, που μεταδόθηκε από την εκδήλωση, απέπνεε θυμηδία και λύπηση. Ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος από καθ’ έδρας σε ένα ετερόκλητο ακροατήριο, ανάμεσα στους οποίους (εκτός δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ) ήταν και κάποιοι που αυτοαποκαλούνται σοσιαλδημοκράτες, έκανε κήρυγμα για το πόσο επωφελής, για την Ελλάδα είναι η Συμφωνία των Πρεσπών.

Μια συμφωνία, τα καταστροφικά αποτελέσματα της οποίας, δυστυχώς, θα υποστεί πολύ σύντομα ο Ελληνισμός και για την οποία ο Τσίπρας μέχρι σήμερα τήρησε αιδήμονα σιωπή γιατί ποτέ δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό. Πάντα με κάποια μισόλογα, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι κολαούζοι του ομιλούν για την επωφελή για την Ελλάδα Συμφωνία, η οποία θα μεταβάλει τον ρουν της Ιστορίας. Εφόσον όμως είναι τόσο σίγουροι για τα αποτελέσματά της, τότε γιατί άραγε δεν κάνουν δημοψηφίσματα για να αποφασίσει ο λαός εάν αποδέχεται ή όχι τα όσα συνομολόγησαν στις Πρέσπες Τσίπρας και Ζάεφ μετά από ατέρμονες συζητήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε και ο Κοτζιάς;

Το ότι η επαίσχυντη αυτή συμφωνία είναι προϊόν παρέμβασης ξένων δυνάμεων, το επιβεβαίωσε η παρουσία της Άνγκελα Μέρκελ σε άλλη μία παράσταση που δόθηκε στην Αθήνα με τη χορηγία της καγκελαρίου, προκειμένου να αναστηλωθεί το τρωθέν γόητρο του πρωθυπουργού. Φαίνεται όμως ότι κι αυτή η προσπάθεια θα αποβεί εις μάτην, για να δικαιωθούν για άλλη μια φορά τα προφητικά λόγια του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος είχε απαξιώσει πλήρως τις ικανότητες των αριστερών να αναλάβουν τα ηνία της χώρας.

Έχω αναφερθεί και άλλοτε στα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου, ο οποίος σφράγισε με τον πολιτικό του λόγο τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Σε μια συνέντευξη, που έδωσε στον Αλέξη Παπαχελά τον Δεκέμβριο του 2006 στον ΣΚΑΙ, λέει μια μεγάλη αλήθεια για τις δυνατότητες της Αριστεράς, η οποία στη σημερινή συγκυρία έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. «Ευτυχώς που δεν νίκησε η επανάστασή μας», τόνισε ο Κύρκος.

Απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου που έλεγε: «Κοιτάζοντας έτσι πίσω τα 50 κάτι χρόνια πολιτικής πορείας, υπάρχει κάτι που λέτε μακάρι να μπορούσα να το ξαναζήσω, να το ξανακάνω, θα το έκανα διαφορετικά;», απάντησε ευθαρσώς: «Με έχει απασχολήσει το ερώτημα αλλά δεν έχω βρει απάντηση. Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στο αριστερό κίνημα, ήμουν δοσμένος σε αυτό. Δεν ήμουν με την κριτική διάθεση που απέκτησα εκ των υστέρων, γι’ αυτό και με τα όσα συζητάμε για τους νέους τα ακούω βερεσέ. Ένας νέος εάν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, εύκολα παρασύρεται σε εντυπωσιασμούς. Ήρθε μια στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα. Και νιώθω ευθύνη. Δεν ασκούσα βέβαια τότε καμία επιρροή. Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης που δεν μετείχα στις πολιτικές διεργασίες».

Και συνέχισε: «Δεν είχα πληροφόρηση και δεν είχα το κουράγιο να δω κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια μου παρουσιάζονται γιγάντιοι και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πως όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφθώ ότι π.χ. αν νικούσε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο (εννοούσε τον Βαφειάδη), θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώκα, υπουργό Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, υπουργό Εσωτερικών τον άλλον τον ανεκδιήγητο που ήρθε από την Κρήτη τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας Νεολαίας. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμία παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες».

Σημείωση: Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα και σημερινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική, όπως σημείωναν στις παλιές ελληνικές ταινίες οι σεναριογράφοι…