Η «αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού»

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» είναι αμερικανική αισθηματική κομεντί φαντασίας, σε σκηνοθεσία Μίτσελ Γκοντρί, σενάριο (βραβευμένο με Όσκαρ) Τσάρλι Κάουφμαν και πρωταγωνιστικό ζευγάρι τον Τζίμ Κάρεϊ και τη Κέιτ Γουίνσλετ.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Τζόελ απευθύνεται σε μια κλινική «διαγραφής της μνήμης» για να του σβήσουν κάθε ανάμνηση από τη σχέση του με την πρώην αγαπημένη του Κλεμεντάιν. Όμως στη διάρκεια της διαδικασίας αλλάζει γνώμη και προσπαθεί να διαφυλάξει τις μνήμες από την σχέση τους, στο λαβύρινθο του εγκεφάλου του.
Το θυμήθηκα στην προσπάθειά μου να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε ο Τσίπρας που παινεύτηκε ότι είχε «καθαρό μυαλό» όταν έκανε πίσω από το Grexit, τον Ιούλιο του 2015. Μα τον θυμόμαστε να καυχιέται για τις δεκαεπτά ώρες της διαπραγμάτευσης. Πόσο καθαρό μυαλό να έχει; Επομένως, κάτι άλλο εννοεί και, ως συνήθως, δεν καταφέρνει να το πει, λόγω της ιδιαίτερης σχέσης που έχει με τη γλώσσα – την κάθε γλώσσα. Γι’ αυτό θυμήθηκα την ταινία. Ίσως το «καθαρό μυαλό», για το οποίο παινεύτηκε, να το είπε με την έννοια που βρίσκουμε σε αυτή. ‘Οπου στην θέση της πρώην αγαπημένης, τοποθετείστε την Αριστερή του ιδεολογία, τους πρώην συντρόφους του (την Ζωή Κωνσταντοπούλου, για παράδειγμα, ή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη) και άλλους κυβερνητικούς «συμβίους» του, όπως ο Βαρουφάκης ας πούμε και πιο πρόσφατα ο Κοτζιάς.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η γλώσσα του σώματός (και όχι μόνο) κατά την δημόσια «εξομολόγησή» του ενώπιον των ηγετών της καπιταλιστικής Δύσης, παρέπεμπε σε ψυχαναλυτική συνάντηση Ανωνύμων εξαρτημένων, όπου το κάθε μέλος αυτό-παρουσιάζεται συνήθως κάπως έτσι : «Με λένε Αλέξη, είμαι τρία χρόνια «καθαρός» και είμαι καλά…».
Επιστρέφω στην ταινία. Κατά την διάρκεια της διαδικασίας «διαγραφής της μνήμης» του, βλέπουμε τον κεντρικό ήρωα , μέσα από ένα σουρεαλιστικό τοπίο, να ξαναζεί τις στιγμές που θέλει να ξεχάσει…
ΠΙΘΑΝΗ «ΣΕΚΑΝΣ» : Την νύχτα της 12ης προς 13η Ιουλίου του 2015, σε μια αναγκαστική διακοπή της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, ο μικρός Αλέξης στην «απομόνωση», έγκλειστος σε ένα δωμάτιο 2Χ3, μες σε καπνούς (από το πούρο του) και σε βρισιές (που ακούγονταν απ’ έξω σε κάτι – ακαταλαβίστικα για εκείνον- γερμανο-γαλλικά), σιγοτραγουδά όπως κάποια παλιά κουτσαβάκια στη «στενή» του Μπαϊρακτάρη:
Απ’ τον πολύ τον τσαμπουκά/μου παίρνουν και τα λίγα/ αχ πώς θα το πούμε στη Ζωή / να το περάσει απ’ τη Βουλή/ μέσα σε ένα μήνα
ΡΕΦΡΕΝ: Μα κανένας δε μου φταίει/ για το χάλι μου/ σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου
Απ’ τις κακιές παρέες μου / ήρθ’ η καταστροφή μου / γιατί σιχτίρ την τρέλα μου / «χάιδευα» τα… νταούλια τους/ και να η προκοπή μου
ΡΕΦΡΕΝ: Μα κανένας δε μου φταίει /για το χάλι μου/ σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου
Στ’ αριστερό το κόμμα μου / τώρα πως να γυρίσω /στην Κουμουνδούρου πως να μπω /και στους δικούς μου τι να πω / πώς να τους αντικρίσω
(Και κάπως έτσι πιθανότατα του μπήκε η ιδέα «του στρίβειν δια του δημοψηφίσματος». Έτσι, «ξελαμπικάρισε» και το άλλαξε το… λαϊκό τροπάρι, ένεκα η δίψα για εξουσία και ο φόβος εκπτώσεως από τον θώκο του Μαξίμου).
Στο θολωμένο μου μυαλό / το κόμμα είναι μια θηλιά, /κάτι σκιές απ’ τα παλιά /και κάποιο πάθος παιδικό.
ΡΕΦΡΕΝ: Και κάποιο πάθος παιδικό, /στο θολωμένο μου μυαλό.
Το θολωμένο μου μυαλό /μ’ έχει προδώσει προ πολλού, /του λέω αλλού και τρέχει αλλού, / ζητάει να παραιτηθώ.
ΡΕΦΡΕΝ: Ζητάει να παραιτηθώ/ το θολωμένο μου μυαλό.
Του θολωμένου μου μυαλού/ τους εφιάλτες τραγουδώ,/ όμως η γλύκα του… μελιού, /μου τον καθάρισε το νου
ΡΕΦΡΕΝ: Όμως η γλύκα του… μελιού, /μου τον καθάρισε το νου
(Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…).
Όμως, ακόμα και αν η παραπάνω εκδοχή για την «αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού», δεν ήταν σενάριο πολιτικής φαντασίας και η υποτιθέμενη μέθοδος, «διαγραφής αναμνήσεων» αποδεικνυότανε απολύτως αποτελεσματική και πάλι, δύσκολα, θα μπορούσε να ξεφύγει από κάποιους εφιάλτες και πρόσωπα του παρελθόντος. Τα… «ντεζαβού» δεν θα τα γλυτώνει. Ούτε τις φωνές από τις… ερινύες για το αμάρτημα της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και του «Όχι» που έγινε «Ναι» έφερε το τρίτο – αχρείαστο μνημόνιο. Όσο άγρια και αν γαυγίζουν τα σκυλιά της αυλή του, για να τις «σκεπάσουν» και να μη φοβηθεί ο… νοικοκύρης του «γκουβέρνου». Όπως έγινε στην αρχή της εβδομάδας με την Ζωή Κωνσταντο πούλου. Δύσκολο να μην το μάθατε:
Η νυν αρχηγός της «Πλεύσης Ελευθερίας» και τέως πρόεδρο της Βουλής (στην πρώτη περίοδο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), αν και με μια μειλιχιότητα στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει, σε συνέντευξή της στους «Αταίριαστους» του Σκάι, χαρακτήρισε τον Τσίπρα «κανίς του Τραμπ».
(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Να υπενθυμίσω, μόνο , ότι πρώτος ο Δημήτρης Κουτσούμπας του ΚΚΕ, όταν εκείνη κατείχε το τρίτο πολιτειακό αξίωμα, είχε αποκαλέσει, τον νεόκοπο τότε πρωθυπουργό «σκυλλλάκι του καναπέ». Με τρία λάμδα. Για να βγαίνει υγρό, βαρύ και παχύρρευστο… ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ).
Την υπεράσπιση του «αφεντικού», ανέλαβε ως συνήθως ο γνωστός νταής του διαδικτύου και «θρυλικός» εσχάτως για το «δόγμα» του, αναπληρωτής επί της Υγείας υπουργός Παύλος Πολάκης. Αν και όχι απρόκλητα αυτή την φορά, αφού η περί ής ο λόγος, πρώην σύντροφος και συνοδοιπόρος του, το είχε… «αγράμματο υποκείμενο , που παραμένει στην κυβέρνηση παρά τα όσα έχει δηλώσει για τους νεκρούς στο Μάτι και τα όσα είπε περί παρέμβασης της κυβέρνησης στη Δικαιοσύνη». Αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι «όταν ο Τσίπρας το 2015 έφερε την προδοσία, ο Πολάκης απαίτησε να μιλήσει στην συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ εκτός σειράς και υπερασπίστηκε τον πρωθυπουργό. Ο Τσίπρας για την κάλυψη της προδοσίας τον διόρισε υπουργό».
«Ο,τι και να πεις Μαρία Αντουανέττα του «δικαστικού δρόμου προς το σοσιαλισμό» δεν θα ασχοληθώ μαζί σου….σου φτάνει η προβολή απο το σκάι-ξεφτίλες….ειναι υπεραρκετή αυτοδιαπόμπευση …συνέχισε…», της απάντησε εκείνος μέσω του προσφιλούς του Φέϊσμπουκ, με εκείνη να ανταποδίδει, γράφοντας στο ίδιο μέσον κοινωνικής δικτύωσης: «Το κανίς του Τσίπρα ασχολήθηκε χωρίς να ασχοληθεί… Να ξέρετε ότι τα Δικαστήρια στέλνουν και φυλακή. Όχι για την ανορθογραφία. Για τους θανάτους, τις μίζες, την προδοσία, το ξεπούλημα της χώρας. Υπάρχουν πάντα και τα ελικόπτερα. Ζητώ συγγνώμη από τα έξυπνα τετράποδα».
ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Βλέπω τον Αλέξη την επομένη των προσεχών εκλογών (όποτε και να γίνουν) ,να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του Μαξίμου και να ρωτά εναγωνίως , την ώρα που μαζεύει τα… μπογαλάκια του:
-Το σκυλάκι το κανίς, ποιος το ψήφισε;…
-Κανείς!
(θα είναι η απάντηση και θα τη λένε όλοι -οι υπό έξωση – εν χορώ…)