Απόστολος Κακλαμάνης: «Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί επιχειρεί να εξαπατήσει πάλι τον λαό»

«Ο Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει κάθε αθέμιτο μέσο για να εξαπατήσει και πάλι τον λαό» τονίζει το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, αναφερόμενος στο κύμα σκανδαλολογίας που εγκαινίασε η κυβέρνηση.

στον Χρήστο Δ. Δρούζια

Επισημαίνει ότι υποστήριξε εξαρχής την πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά σχετικά με το νέο εγχείρημα στον χώρο της Κεντροαριστεράς όμως με σεβασμό της ιστορίας και των καταβολών κάθε πλευράς.

Πώς εξηγείται αυτή η δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος που σημειώνεται στην Ευρώπη, όπως πρόσφατα στην Αυστρία και τώρα στην Ιταλία;

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει περιόδους κρίσεων, ιδιαίτερα οικονομικών. Τότε, η ανασφάλεια των ασθενέστερων, ιδίως κοινωνικών στρωμάτων διευκολύνει τη «σωτηρολογία» και τον λαϊκισμό των άκρων του πολιτικού φάσματος. Με βίαιες, συνήθως, εκδηλώσεις -θυμηθείτε τους «αντιμνημονιακούς που έκαιγαν, έδερναν και απειλούσαν να κάψουν τη Βουλή- και γενικόλογες καταγγελίες κατά των «ενόχων», εμφανίζονται σαν «σωτήρες» και επωφελούνται της αδράνειας των φιλήσυχων πολιτών για να επιβληθούν εξαπατώντας τα πλήθη.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε κι εδώ;

Βεβαίως. Ας θυμηθούμε τον δικό μας «σωτήρα». «Αυθωρεί και παραχρήμα», μ’ έναν νόμο κι ένα άρθρο «θα σκίσει τα μνημόνια», έλεγε. Όπως όλη η κουστωδία των «αντιμνημονιακών»! Ισχυρίζονταν ότι, τάχα, το πρόβλημα δεν ήταν η οικονομική κρίση που έφερε τα «μνημόνια» αλλά αυτά έφεραν την κρίση!

Στην Ευρώπη σήμερα για τους εκ δεξιών «σωτήρες» φταίνε οι μετανάστες ενώ για τους εξ αριστερών το «παλαιό πολιτικό σύστημα», έστω κι αν αυτοί, κατακτώντας την εξουσία, αποτελούν τη χειρότερη εκδοχή του! Τότε, βέβαια, είναι αργά για τα θύματά τους.

Πριν κυριαρχήσουν όμως τα άκρα, τ’ άλλα κόμματα τι κάνουν;

Οι πολιτικές δυνάμεις του μέτρου και της ευθύνης έρχονται μοιραία σε δεύτερη μοίρα στις προτιμήσεις των πολιτών που ψηφίζουν. Οι συνθήκες που δημιουργούνται αδρανοποιούν τα μετριοπαθή κοινωνικά στρώματα. Εξού και η μεγάλη αποχή, όπως φάνηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2015.

Και πώς μπορούμε να σωθούμε από αυτούς τους «σωτήρες»;

Ο βαθμός και η διάρκεια αυτού του φαινομένου, που μοιάζει κίνηση εκκρεμούς, εξαρτάται από την εγρήγορση και συνοχή των δημοκρατικών και γνήσια πατριωτικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αυτές πρέπει ν’ αποκαλύπτουν την αλήθεια στον εξαπατώμενο κόσμο και να ενεργοποιούν τους πολίτες που, απογοητευμένοι και έμφοβοι μπροστά στις βίαιες μεθόδους των άκρων, αποσύρονται μη προσερχόμενοι καν στις κάλπες. Ο ρόλος αυτών των δυνάμεων είναι κρίσιμος για την αποτροπή διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής που επιφέρει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ του ΔΙΧΑΣΜΟΥ που υιοθετούν τα άκρα για την κατάληψη της εξουσίας και τη διατήρησή της. Αυτές οι δυνάμεις και μόνο μπορούν να εργαστούν και να εγγυηθούν την επιστροφή στην κανονικότητα με όσο το δυνατόν λιγότερες συνέπειες. Αυτό πιστεύω ότι θα συμβεί και στις εν λόγω χώρες και στην Ελλάδα. Το εκκρεμές αργά ή γρήγορα θα ισορροπήσει.

Πώς βλέπετε το νέο εγχείρημα στον χώρο της Κεντροαριστεράς υπό την ομπρέλα του Κινήματος Αλλαγής; Σας ικανοποιεί η μέχρι σήμερα λειτουργία του;

Υπεστήριξα ευθύς εξαρχής την πρωτοβουλία της προέδρου του ΠΑΣΟΚ κυρίας Φώφης Γεννηματά. Εθνικοί, αυτόχρημα, λόγοι και το μέλλον της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που συστηματικά απαξιώνεται από τους κυβερνώντες σήμερα, επιβάλλουν συνεργασία και ενότητα δράσης όλων των γνήσια προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Όμως με σεβασμό της ιστορίας και των καταβολών κάθε πλευράς, που δεν επιθυμεί να αυτοδιαλυθεί, όπως ισχύει, νομίζω για το ΠΑΣΟΚ, πριν διαμορφωθεί η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα και η στρατηγική του νέου φορέα.

Συμφωνείτε με την πρωτοβουλία αλλά…

Δεν υπάρχει «αλλά». Το εγχείρημα αφορά όλα τα κόμματα και ομάδες και πρόσωπα, που είχαν και έχουν μέτωπο έναντι, τόσο της δογματικής και της «φανταιζί» Αριστεράς όσο και της ποικιλώνυμης Δεξιάς και Ακροδεξιάς. Άλλωστε δεν ξεχνώ -όπως άλλοι- ότι σε ανάλογη ιδέα του Ανδρέα Παπανδρέου οφείλουμε την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και τη μεγάλη ειρηνική επανάσταση που, αφού συμφιλίωσε τους Έλληνες με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την κατάργηση της διάκρισης των πολιτών σε α’ και β’ κατηγορίας, έκανε πράξη το όραμα της ΑΛΛΑΓΗΣ.

 

Μα μιλάμε για την Κεντροαριστερά, όχι για ένα νέο ΠΑΣΟΚ…

Φυσικά. Άλλωστε ένα «νέο» ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι ΠΑΣΟΚ, κάτι που άλλοι πρέπει να καταλάβουν κι όχι όσοι αφιερώσαμε τη ζωή μας στις αξίες και τις αρχές του. Ο όρος όμως Κεντροαριστερά έχει πολυφορεθεί, κυρίως από όσους θέλησαν να ξεμπερδεύουν μια και καλή με το ΠΑΣΟΚ. Όπως και ο όρος Κεντροδεξιά από όσους ντρέπονται να πουν ότι ανήκουν στη Δεξιά, όπου έστω κατ’ ανάγκη συνυπάρχουν με βασιλόφρονες και άλλα είδη της Ακροδεξιάς. «Κεντροαριστερά» και «Κεντροδεξιά» δεν σημαίνουν τίποτε σήμερα. Χρησιμεύουν μόνο σαν «σημαία ευκαιρίας» για να σουλατσάρει καθένας από τη μία ώς την άλλη άκρη της πολιτικής σκηνής.

Μα, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μιλούσε για Κεντροαριστερά;

Πριν ναι, όχι όμως μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.

Για την Οικονομία, επενδύσεις ακούμε, επενδυτές όμως δεν βλέπουμε.

Πώς δεν βλέπετε; Κι ο κ. Τσίπρας με την παρέα του τι είναι παρά επενδυτές; Στην πιο κρίσιμη διετία 2010-11, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «έπεσε στη φωτιά» για να σωθεί η χώρα, εκείνοι επένδυσαν στην καταστροφή της και στα προβλήματα του λαού μαζί με τους άλλους «επενδυτές» της ΝΔ υπό τον κ. Σαμαρά. Οι «τοποθετήσεις» τους απέδωσαν. Έγιναν κι οι δύο πρωθυπουργοί, κυβέρνησαν και ο κ. Τσίπρας κυβερνά ακόμη τη χώρα. Κι έτσι φθάσαμε ως εδώ! Μόνο που αυτός δεν θ’ αφήσει θεμιτό ή μάλλον αθέμιτο μέσο που να μην το χρησιμοποιήσει για να μείνει γαντζωμένος στη νομή της εξουσίας κι «ας πάει και το παλιάμπελο!». Άλλωστε η δόλια «του τάφου σιωπή» καλύπτει την αλήθεια, γιατί μόνο η Ελλάδα από τις τέσσερις χώρες του πρώτου μνημονίου χρειάστηκε και δεύτερο και τρίτο και, πανηγυρίζοντας την «καθαρή έξοδο», θα συνεχίσει με τέταρτο μνημόνιο – αυτό όμως δικό μας γιατί δεν μας δανείζουν άλλο πια οι εταίροι μας! Ξέρετε, εκείνοι… οι τοκογλύφοι του 1%. Τα Κοινοβούλιά τους λένε «νισάφι πια!» κι έτσι μπορεί ο κ. Τσίπρας να… αποποιείται την προληπτική πιστωτική γραμμή!

Πάντως, τώρα κάτι γίνεται. Το αρνείστε;

Ναι; Τώρα, ύστερα από 5 χρόνια, έχουμε για το 2017, +1,4 του ΑΕΠ αντί του αναμενόμενου 2,7%. Κι ένας Θεός ξέρει πώς θα βγει 3,5% πλεόνασμα από το 2019 μέχρι το 2022 και 2% κάθε χρόνο μέχρι το 2060. Στο μεταξύ, χάσαμε την ευκαιρία της δέσμευσης των εταίρων, που πρόσφεραν στην κυβέρνηση Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) το PSI για μείωση κατά 100 δισ. € και υποσχέθηκαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου οριστική ρύθμιση του χρέους. Τώρα, με την Ιταλία στη μέση, που έχει 1,5 τρισ. € χρέος, δεν ξέρω τι θα γίνει.

 

Παρακολουθείτε, υποθέτω, το κύμα σκανδαλολογίας που εγκαινίασε η κυβέρνηση. Πού οδηγεί;

Σας επαναλαμβάνω ότι ο κ. Τσίπρας θα χρησιμοποιήσει κάθε αθέμιτο μέσο για να εξαπατήσει και πάλι τον λαό.

Μα δεν πρέπει να διερευνηθούν τα σκάνδαλα;

Γιατί όχι; Πότε όμως; Αφήνεις δύο Συνόδους της Βουλής, επέρχεται η αποσβεστική προθεσμία ή «παραγραφή» και στέλνεις στις επερχόμενες εκλογές τους αντιπάλους σου μ’ ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη τους; Αυτά είναι επικίνδυνα σημάδια. Δείχνουν καθεστωτική αντίληψη, που θα οδηγήσει τελικά και στο «ξέπλυμα», ακόμη και όσων μπορεί να είναι ένοχοι σ’ αυτό ή άλλα σκάνδαλα. Μου θυμίζουν όλα αυτά το «ξέπλυμα» των δοσίλογων της Κατοχής με τον πρώτο και δεύτερο γύρο του Εμφυλίου.

Για τη Novartis, πάντως, τώρα ήρθαν οι καταγγελίες.

Λάθος. Η υπόθεση Novartis – ένα τεράστιο, όντως, σκάνδαλο, ήταν εδώ και 1 ½ χρόνο τουλάχιστον, στα χέρια της κ. Ράικου που εξωπετάχτηκε από την Εισαγγελία.

Έστω, δεν πρέπει να διερευνηθούν;

Φυσικά και πρέπει. Από τη Δικαιοσύνη και σε βάθος. Ακόμη και η Βουλή θα μπορούσε κι έπρεπε παράλληλα να συστήσει, όχι τόσο πρόχειρα, μια προανακριτική, αλλά μια εξεταστική επιτροπή. Αυτή που προτείνει η Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κ. Γεννηματά, γιατί το μείζον αυτό σκάνδαλο λεηλασίας πολλών δις € δεν περιορίζεται μόνος στις ενδεχόμενες ευθύνες πολιτικών. Πρέπει να διερευνηθούν τα αίτια του προβλήματος και να παρθούν μέτρα για την αντιμετώπισή του, που, όπως φαίνεται συνεχίζεται κι επί των ημερών της σημερινής κυβέρνησης που αρνείται και τον δικό της έλεγχο.