Αλέξανδρος Βέλιος: «Έχω δικαίωμα στο θάνατό μου»

«Σήμερα στα ΜΜΕ κυριαρχούν, παρά τις υπαρκτές λαμπρές εξαιρέσεις, οι αμόρφωτοι χωρίς επίγνωση και οι  μισθοφόροι χωρίς αναστολές»

 Στην Πέννυ Κροντηρά

«Το δικαίωμα στο θάνατο είναι πρωταρχικό δικαίωμα ζωής» δηλώνει στο «Κ» ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Αλέξανδρος Βέλιος. Παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας του και με περίσσια δύναμη ψυχής, οι τελευταίοι δύο μήνες φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δημιουργικοί καθώς ο Αλέξανδρος Βέλιος κυκλοφόρησε μία ποιητική σύνθεση, την «Οδύσσεια… ώλετο νόστιμον ήμαρ» και το βιβλίο «Εγώ κι ο Θάνατός μου. Το δικαίωμα στην ευθανασία». Σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μάς εξηγεί ποια η οπτική του για τη ζωή, την κοινωνία αλλά και το επάγγελμα της δημοσιογραφίας.

Το γράψιμο για εσάς είναι προσπάθεια έκφρασης συναισθημάτων-σκέψεων ή επηρεασμού και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης;

Αυτά όλα πάνε μαζί — η συναισθηματική έκφραση, η διανοητική ζύμωση, η προσπάθεια μετάδοσής τους στον αναγνώστη. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, το γράψιμο για μένα είναι ένα είδος φυλαχτού που όλα τα κακά σκορπά! Γράφω, άρα υπάρχω.

Θεωρείτε ότι η κοινωνία βρίσκεται σήμερα σε λήθαργο;

Η ελληνική κοινωνία είναι παραιτημένη, ή μάλλον ηττημένη. Τη συντηρούσαν ψευδαισθήσεις που ξέφτισαν, και δεν είναι σε θέση να αντλήσει ελπίδα από την πραγματικότητα που βιώνει. Είναι, επίσης, μια κοινωνία ευνουχισμένη από δεκαετίες κρατικού προστατευτισμού. Της λείπει η συνειδητότητα και η απαιτούμενη βούληση για να κοιτάξει μπροστά.

 

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΩΡΑ ΠΑΡΙΑΣ»

 

Ποια η αποτίμηση της Ελλάδας μας;

Είμαστε χώρα-παρίας. Ενώ δεν θέλουμε να είμαστε Ανατολή, δεν καταφέρνουμε να γίνουμε Δύση. Αποτελούμε αμελητέα ποσότητα στους διεθνείς συσχετισμούς και θα παραμείνουμε σε χαμηλή πτήση για πολλά χρόνια.

Τελικά η άσκηση εξουσίας προέρχεται από τους πολίτες ή από τους πολιτικούς;

Φοβούμαι ότι πολίτες και πολιτικοί αλληλοακυρώνονται στον τόπο μας. Οι μεν δεν θέλουν, οι δε δεν τολμούν καμιά ουσιαστική αλλαγή. Επικρατεί η κεκτημένη αδράνεια της λαϊκιστικής μικροπολιτικής. Μέχρι χθες κυβερνούσε η διαπλοκή. Σήμερα προσπαθεί να κυβερνήσει η τρόικα.

Η εμπειρία σας όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο της δημοσιογραφίας οδηγεί σε μία θετική ή αρνητική αποτίμηση;

Έζησα την κατάπτωση του δημοσιογραφικού επιπέδου μέσα από τον πληθωρισμό «ταλέντων» που ανέδειξε η απελευθέρωση του τηλεοπτικού-ραδιοφωνικού τοπίου. Σήμερα κυριαρχούν, παρά τις υπαρκτές λαμπρές εξαιρέσεις, οι αμόρφωτοι χωρίς επίγνωση και οι  μισθοφόροι χωρίς αναστολές. Επιπλέον, τα ΜΜΕ έπαιξαν επιεικώς αισχρό ρόλο στα χρόνια της κρίσης, χειραγωγώντας και αποπροσανατολίζοντας συστηματικά το λαό. Η δημοσιογραφία της ντουντούκας είναι δυστυχώς καθεστώς.

Υπάρχει κάτι για το οποίο  μετανιώνετε στην πορεία σας;

Μπορώ άραγε να καυχηθώ ότι είμαι πτωχός πλην έντιμος; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να είμαι πλούσιος και ανέντιμος; Αμλετικά διλήμματα. Αναδρομικά, μπορώ να δω λάθη που έκανα — αλλά φοβούμαι ότι θα τα ξανάκανα αν γύριζε ο χρόνος πίσω!

Έχετε έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής καθώς δεν χρησιμοποιείτε «λαμπερά περιτυλίγματα» στο λόγο σας. Αντιθέτως ο λόγος σας είναι αιχμηρός. Πώς αντιδράτε σε πιθανό αντίλογο κάποιων;

Σιχαίνομαι την προσχηματικότητα και τις υπεκφυγές. Και, σαφώς, προτιμώ να προκαλώ παρά να χαϊδεύω. Θέμα ιδιοσυγκρασίας. Πάντοτε είχα την τάση να λειτουργώ λίγο σαν ταύρος εν υαλοπωλείω, σε έναν τόπο όπου σχεδόν όλοι προτιμούν τα στερεότυπα, κρύβουν τη ρηχότητά τους με ετοιματζίδικες ιδέες, και τελικά μιλούν όχι με βάση τα ανύπαρκτα πιστεύω τους αλλά με κίνητρο τα υπαρκτά συμφέροντά τους.

 

Η «Οδύσσεια… ώλετο νόστιμον ήμαρ» ποιο μήνυμα θέλει να περάσει; Ποια η αίσθηση που μένει στον αναγνώστη;

Είναι μια ποιητική σύνθεση που στην ουσία αποτελεί ένα πολιτικό δοκίμιο. Αναφέρεται στη σημερινή κρίση και, ταυτόχρονα, στη διαχρονική παρακμή του ελληνισμού. Είναι η εναγώνια αναζήτηση μιας πατρίδας που δεν υπάρχει πια, η Οδύσσειά μου δεν έχει Ιθάκη. Ένα αίσθημα εσωτερικού ξεριζωμού διατρέχει το ταξίδι μου, κι η νοσταλγία ενός λιμανιού που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το τι εισπράττει βέβαια κάθε αναγνώστης είναι μια άλλη ιστορία.

 

«ΤΑΜΠΟΥ Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ»

 

Με το βιβλίο σας «Εγώ κι ο Θάνατός μου. Το δικαίωμα στην ευθανασία», που μόλις εκδόθηκε, κάνατε στο ευρύ κοινό γνωστό το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε. Τι σας οδήγησε στην έκδοση αυτού του βιβλίου;

Χρησιμοποίησα την προσωπική μου μάχη για να φορτίσω συναισθηματικά και να αναδείξω αυτό που θεωρώ ως το θεμελιωδέστερο ανθρώπινο δικαίωμα: το δικαίωμα στο θάνατο. Η ευθανασία παραμένει ένα θέμα ταμπού στη θεοκρατική Ελλάδα μας. Επιχειρώ να το φέρω στη σφαίρα της δημόσιας συζήτησης,και να πιέσω ώστε να αλλάξει ο  μουχλιασμένος και ανελεύθερος νόμος που ισχύει σήμερα. Έτσι ώστε κάθε άνθρωπος που υποφέρει και δεν αντέχει, να έχει το δικαίωμα της επιλογής ενός γαλήνιου και αξιοπρεπούς τέλους, αν αυτό επιθυμεί.

Τι θέλετε να συμπεράνει ο κόσμος από το βιβλίο;

Θέλω καταρχάς να το διαβάσει και να προβληματιστεί. Μακάρι να βοηθήσω τους αναγνώστες να κατανικήσουν τονφόβο του θανάτου, να τους ωθήσω να συζητήσουν χωρίς προκαταλήψεις το ζήτημα της ευθανασίας, να τους δώσω να καταλάβουν ότι το δικαίωμα στο θάνατο είναι πρωταρχικό δικαίωμα ζωής.

Άλλαξε η οπτική σας λόγω του προβλήματος υγείας;

Το φάσμα του θανάτου φορτίζει με ιδιαίτερη ένταση το παρόν που ζούμε και τις μνήμες στις οποίες ανατρέχουμε. Οξύνει τη συνείδηση, την πνευματικότητα, τη δημιουργικότητα. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στην περίπτωσή μου. Και είμαι ευγνώμων για αυτό.

Τελικά στη ζωή ποιοι οι συνταξιδιώτες;

Οι φίλοι που έχουμε επιλέξει, οι διαλεκτικοί σύντροφοι δεκαετιών.

 

Ποια είναι τα επιτεύγματα στην επαγγελματική και όχι μόνο ζωή σας για τα οποία είστε χαρούμενος;

Ανεξάρτητα από το τι κατάφερα, δεν εξαγοράστηκα, δεν έγινα μισθοφόρος ή φερέφωνο κανενός κόμματος ή εργοδότη. Πλήρωσα το κόστος μιας ανεξαρτησίας που για μένα ήταν ανεκτίμητη.

Υπάρχει φως στο οικονομικό-πολιτικό αδιέξοδο;

Χλωμό. Τα αδιέξοδα είναι δομικά και πάνε πολύ βαθιά. Η βιώσιμη έξοδος από το τούνελ αργεί ακόμη.

Τι συμβουλεύετε τους νέους συναδέλφους; Τι να αποφεύγουν και πώς να αμύνονται;

Η μόνη συμβουλή που θα είχα να δώσω στο γιο μου, είναι να μη διαλέξει το επάγγελμα του δημοσιογράφου στην Ελλάδα!