210.000 ψήφοι κλονίζουν το μονοπώλιο ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ

Του Γ.Παπαδόπουλου-Τετράδη

Οι πάνω από 210.000 πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν για αρχηγό της κεντροαριστεράς δεν πήγαν να ψηφίσουν για αρχηγό της κεντροαριστεράς. Και το γεγονός ότι δεν πήγαν 100.000, όπως έσπερνε η πολιτική προπαγάνδα, αλλά 215.000 έβαλε φωτιά και στη ΝΔ, αλλά κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ.

Απόδειξη; Η εκπρόσωπος της Κουμουνδούρου ΕΡΤ, στις ειδήσεις των 9 χτες βράδυ, ανέβασε την είδηση δεύτερη μετά τις… πλημμύρες στην Κέρκυρα, και κάτι ψέλλισε για 180.000 ψηφοφόρους, ενώ όλα τα ΜΜΕ νωρίτερα τεκμηρίωναν πάνω από 200.000!

Από μόνη της αυτή η λαθροχειρία μαρτυράει την ανησυχία και το φόβο του ΣΥΡΙΖΑ για την απρόσμενη προσέλευση για έναν πολιτικό χώρο που καίγεται να καταλάβει ο ίδιος, αλλά και από τον οποίο προέρχεται το 90% των ψηφοφόρων του. Αλλοίμονο αν το ΠΑΣΟΚ υπό οποιοδήποτε όνομα νεκραναστηθεί!

Αλλά, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που ανησύχησε χτες. Σε προβληματισμό βρίσκεται και η ΝΔ. Οι πάνω από 200.000 που ψήφισαν χτες δεν πήγαν να ψηφίσουν για αρχηγό. Ο αρχηγός ήταν το έναυσμα. Η ευκαιρία. Η δικιολογία. Η συντριπτική πλειονότητα πήγε για να ψηφίσει την αντίθεσή της στην κυβέρνηση και να δηλώσει την παρουσία του σ’ αυτή την αντίθεση. Αυτό είναι το μήνυμα.

Ταυτόχρονα, η συντριπτική πλειονότητα ψήφισε και την αντίθεσή της στη ΝΔ. Στη ΝΔ ως εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δήλωσε την ενεργό παρουσία της απέναντι στο σημερινό δίπολο.

Οι 200.000 δεν είναι πάνω από 2% του εκλογικού σώματος. Είναι, όμως, μια απρόσμενη εξέγερση εναντίον του καναπέ και της παραίτησης, και ταυτόχρονα μια δήλωση ότι δεν διαθέτουν την ψήφο τους ούτε στη ΝΔ ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί και οι δύο αυτοί προσδοκούν να αντλήσουν απ αυτή τη δεξαμενή ψήφους.

Πιο πολύ, ανησυχούν τη δεξιά και τους αριστεριστές, το κλίμα που δημιουργούν οι πάνω από 200.000 και το ψυχολογικό μήνυμα για τους πολίτες από τη χτεσινή συμμετοχή. Γιατί το μήνυμα είναι ακριβώς αυτό που δεν θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Ότι δηλαδή υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από τους δυο τους. Ότι δεν είναι απολύτως κυρίαρχοι.

Αυτή τη μέχρι σήμερα βεβαιότητα του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων ψηφοφόρων ήρθε να ταράξει η χτεσινή προσέλευση. Η οποία, όπως προείπα, δεν αφορούσε στην εκλογή αρχηγού. Η συντριπτική πλειονότητα πήγε να ψηφίσει για να δηλώσει την αντίθεσή της στο δίπολο, στην κυβέρνηση, και να δηλώσει την παρουσία της ως άλλος πόλος. Άλλη δύναμη. Άλλη λύση.

Αυτές είναι οι μέχρι χτες πραγματικότητες. Γιατί, από σήμερα ορθώνονται οι πάγιες και οι νέες πραγματικότητες που αφορούν στο χώρο του πρώην νυν και αεί ΠΑΣΟΚ, για να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις. Όλες οι τάσεις του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν για το μέλλον του κόμματος χτες. Οι εκλογές δεν ήταν παρά η απόπειρα επανασυγκόλησης των κομματιών του κόμματος.

Επιπλέον, το «νέο» εγχείρημα δεν έχει καν πρόγραμμα, δεν έχει καν όνομα, δεν είναι καν κόμμα! Είναι τόσο ρευστό που δεν αποπνέει δύναμη και είναι πολύ πιθανό ότι θα απογοητεύσει τους πολίτες που προσέτρεξαν μ ένα «γαμώτο» να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στα κυρίαρχα σχήματα.

Αλλά, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ποντάρουν και στη φαγωμάρα μεταξύ των δελφίνων, που μπορεί να τινάξει το νέο ΠΑΣΟΚ στον αέρα πριν ή και αφού γίνει κόμμα ως «κεντροαριστερά».

Η χτεσινή ψηφοφορία είχε, όμως, ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό: Τα λαμόγια ανάμεσα στους ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί είναι οι διορισμοί, τα επιδόματα, οι ρεμούλες. Οι χτεσινοί που περίμεναν στις ουρές για να ψηφίσουν ανήκουν περισσότερο σε μια ιδεολογία. Σε έναν κεντρώο ή κεντροαριστερό χώρο, που δεν θέλει ούτε τις ασχετοσύνες και το φασισμό του ΣΥΡΙΖΑ και του Καμμένου, ούτε και αντέχει τον αυταρχισμό και την αισθητική των προσώπων της ΝΔ.

Ο λαός είναι συνήθως πιο μπροστά από τους πολιτικούς του. Και συνήθως είναι οι πολιτικοί του που τον οπισθοδρομούν, τον πουλάνε, τον απογοητεύουν. Η χώρα έχει ανάγκη από σοβαρές πολιτικές δυνάμεις και από άλλες αποχρώσεις εκτός από το άσπρο και το μαύρο. Τα οποία τα έχει πληρώσει πανάκριβα σε ιδρώτα και αίμα. Είτε ως κόκκινα- μαύρα είτε ως πράσινα- μπλε.

Ο λαός, λοιπόν, κάτι είπε χτες. Και έβαλε ποικιλία στο ασπρόμαυρο τοπίο. Είναι σειρά των πολιτικών να δείξουν αν έχουν καλά αυτιά ή απλώς καλά στόματα. Για λόγια και για μάσες όπως στο παρελθόν. Πράγμα καθόλου απίθανο.