«Στο τραπέζι που τα πίνω λείπει το ποτήρι σου»

Του Γιάννη Μιχαήλ

Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Ερμηνεία: Στέλιος Καζαντζίδης

(Αυτοί είναι οι συντελεστές του τραγουδιού, που αναφέρεται στον τίτλο)

Τώρα μάλιστα. Τα πράγματα ήρθαν στα ίσα τους και μάλιστα άρχισαν να σοβαρεύουν.

Τρείς ημέρες, μετά τις ευρωεκλογές, κατά τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πρωτιά, ο πρόεδρος του Αλέξης Τσίπρας, φανερά προσγειωμένος στην ωμή πραγματικότητα, άφησε έξω από την πόρτα του Μεγάρου Μουσικής, τις επαναστατικές και … Μαδούρειες κορώνες και έγινε ομοτράπεζος της οικονομικής ελίτ της χώρας.

Όπως επισημαίνουν τα διάφορα ρεπορτάζ που δημοσιεύονται στις εφημερίδες, ο Αλέξης κινήθηκε με οικειότητα απέναντι στους εκπροσώπους των επιχειρηματιών, το ίδιο και οι εκπρόσωποι της ελληνικής βιομηχανίας απέναντι του.

Και την ωραία ατάκα την είπε κάποιος μάνατζερ, ο οποίος σχολιάζοντας την ομιλία του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε:

«Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όχι μόνο ότι μίλησε τόσο πολύ για την ανάπτυξη, αλλά και ότι δεν εστίασε στην απαρίθμηση των δεινών του Μνημονίου».

Εν πρώτοις, χαιρετίζω ασμένως, τη στάση του Αλέξη, άσχετα αν αυτή μεταλλάχθηκε εντός ολίγων 24ώρων.

Η παρουσία του και μόνον στο συνέδριο του ΣΕΒ, αποδεικνύει ότι από εδώ και στο εξής, ο αρχηγός δεν θα λέει πλέον το «ή εμείς ή αυτοί», ή εάν το εκφωνεί θα το εκλαμβάνουμε ως ανέκδοτο.

Τι δηλοί, λοιπόν, ο μύθος της συνύπραξης Τσίπρα-ΣΕΒ;

Ότι ποτέ μην λες ποτέ.

Για να πάρεις την εξουσία, πρέπει να συμμαχήσεις ακόμα και με τον… διάβολο.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.

Τ’ άκουσες Παναγιώτη Λαφαζάνη;