Ο αχταρμάς της Κεντροαριστεράς

Του Θοδωρή Καλούδη

Οι Ευρωεκλογές έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι ο “ενδιάμεσος χώρος” – αυτόν που συνηθίσαμε να ονομάζουμε “Κεντροαριστερά” – είναι εδώ, υπαρκτο και ισχυρό πολιτικό μέγεθος. ´Ομως δεν είναι ούτε ενωμένος ούτε δυνατός.

´Εδειξαν επίσης ότι ένα ποσοστό της τάξης του 15 – 20% του εκλογικού σώματος θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να υποστηρίξει ένα αξιόπιστο εγχείρημα ανασυγκρότησης και ενοποίησης αυτού του χώρου. Αυτό θα αναδείκνυε την Κεντροαριστερά σε καθοριστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Θα μπορούσε, αλλά γιατί ( ή πως ) να το κάνει; Ποιές είναι οι συνθήκες που επικρατούν στον κατακερματισμένο κεντροαριστερό χώρο; Ποιούς να ακούσει και ποιούς να εμπιστευθεί ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως “κεντρώος” ή ” “κεντροαριστερός” πολίτης;

Το ΠΑΣΟΚ, βασικός πολιτικός φορέας της Κεντροαριστεράς σήμερα, παρά την επιβίωσή του μέσω Ελιάς, δεν μπορεί να συσπειρώσει, πολιτικά και εκλογικά, ευρύτερες δυνάμεις. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εκπροσωπήσει “το πλειοψηφικό ρεύμα της Ελληνικής κοινωνίας” όπως διατείνονται τα περισσότερα πολιτικά στελέχη του. Παρά την αξιέπαινη συμβολή του και το μεγάλο φορτίο που ανέλαβε στην αναχαίτηση της κρίσης, το ΠΑΣΟΚ έχασε τη νομιμοποίηση του ως “φορέας της Αλλαγής”. Και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για το ρόλο που επιδιώκει ως “κύριου εκφραστή” των “δημοκρατικών δυνάμεων”.

Γιατί απλά το ΠΑΣΟΚ κουβαλάει την πολλαπλή εκλογική – και ενδεχομένως πολιτικά τελεσίδικη – καταδίκη του για τις πολιτικές ευθύνες και συμπεριφορές του στα χρόνια που οδήγησαν στην κρίση. Και επιπλέον δεν εμφανίζεται πλέον ως ενιαίος κομματικός φορέας, συγκροτημένης ιδεολογικοπολιτικής αντίληψης. Περισσότερο μοιάζει ως “στοά” διαπάλης περί την ισχνή κομματική εξουσία. Εξουσία που περιέργως δεν διεκδικείται στα όργανα, αλλά στα media.

Στοά, δια της οποίας εισέρχονται, εξέρχονται, αποσύρονται, επανακάμπτουν και διεκδικούν ρόλους “αρχηγοί” και διάφορες “ηγετικές προσωπικότητες”, οι περισσότεροι των οποίων είναι οι υπαίτιοι της αποτυχίας και της παρακμής του κραταιού άλλοτε κόμματος, οι συνυπεύθυνοι της κατάρρευσης του τόπου. Αυτός ο κύκλος των αποτυχημένων επαγγελματιών πολιτικών, επιθυμεί να ακυρώσει το ρόλο του κ. Βενιζέλου στις εξελίξεις, διεκδικεί αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην υπόθεση της Κεντροαριστεράς. Αλλά αν ο κ. Βενιζέλος για πολλούς αποτελει “εμπόδιο” στην κεντροαριστερη συσπείρωση, ο κύκλος της παρακμής δεν μπορει να έχει ρόλο στο αύριο. Και βέβαια δεν μπορεί να οδηγήσει σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς – γιατί απλά υπήρξαν οι νεκροθάφτες της.

Στη ΔΗΜΑΡ συντελείται μια ατέρμων φαρσοκομωδία με πρωταγωνιστή τον μοιραίο, για τη δημοκρατική και προοδευτική παράταξη, Φώτη Κουβέλη, καρατερίστες τα επαγγελματικά στελέχη του “ηγετικού πυρήνα” και κομπάρσους κάποιους νεόκοπους ροβεσπιέρους της κομματικής καθαρότητας. Η αλλοπρόσαλη πολιτική του ( αναβαπτισθέντος από τα όργανά του) “κυρ Φώτη” οδήγησε τη ΔΗΜΑΡ στην απόλυτη πολιτική και εκλογική απαξίωση, με συνέπεια η εμμονή του να θέτει τους όρους της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς να φαντάζει γελοία… Πολύ περισσότερο αφού όσοι στηρίζουν τον κ.Κουβέλη επιθυμούν μια Κεντροαριστερα ως συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΟΤΑΜΙ συνυπολογίζεται από πολλούς αναλυτές στην Κεντροαριστερά, αν και η ρευστότητα των απόψεών του, αλλά και οι επιδιώξεις της ηγεσίας του, δεν εξασφαλίζουν απαραίτητα τη σύμπραξη του νέου αυτού κόμματος σε διαδικασίες συσπείρωσης “με τις δυνάμεις του παλιού” όπως λέει ο κ. Θεοδωράκης. Το φρέσκο ΠΟΤΑΜΙ παραμένει μια άγνωστη μεταβλητή στη δημόσια ζωή.

Υπάρχουν και οι εκτός ΠΑΣΟΚ συγκροτούντες το δυναμικό της Ελιάς, κυρίως στελέχη που ξεκίνησαν την πρωτοβουλία των “58″. Πρόκειται κυρίως για ομφαλοσκοπούντες πανεπιστημιακούς καθηγητές, ικανούς να προσδώσουν κύρος στις διαδικασίες της ανασυγκρότησης, αλλά ελάχιστα πρόθυμους (ή κατάλληλους) να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικο ρόλο.

Σε αυτό το τοπίο, με αυτούς τους ρολίστες, οι συνθήκες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς – όπως τουλάχιστον τις φαντάζεται η βάση – μοιάζουν τοπίο στην ομίχλη. Περισσότερο ευσεβής πόθος και λιγότερο διαδικασίες εν εξελίξει. Βέβαια “στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ”…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr