Η κατάντια μας…

Του Μανόλη Δημελλά

Το μελίσσι είναι πρότυπο μιας κοινωνίας. Σε μια σχετικά μικρή κυψέλη ζουν περίπου 50.000 μελισσάκια. Αν δεν είσαι αλλεργικός, και τις παρατηρήσεις, θα δεις να δουλεύουν με απίστευτη οργάνωση και μαεστρία.

Ακόμη και στην είσοδο μπορείς να ξεχωρίσεις τους φύλακες, που τσεκάρουν και δεν αφήνουν να περάσουν άγνωστες μέλισσες, που συνήθως είναι πεινασμένες! Άσε πια αυτές που φέρνουν γύρη ή κουβαλούν νερό. Κάθε μια από τις εργάτριες αναλαμβάνει τη δουλειά που της ταιριάζει, και εκείνοι που τις μελετούν λένε ότι για την υπόλοιπη ζωή τους συνεχίζουν πάνω σε μια μοναδική εργασία.

Αυτό το μικρό έντομο έχει τεράστια σημασία για τη διατήρηση του οικοσυστήματος. Μεταφέρει τη γύρη και πραγματοποιεί την επικονίαση, στην ουσία πρόκειται για την κίνηση που βάζει μπροστά τη γονιμοποίηση των φυτών.

Ακούμε συχνά αυτή την ιστορία, μας τα λένε και τα γράφουν οι επιστήμονες, ενώ οι μελισσοκόμοι πασχίζουν να μας πείσουν για τη χρησιμότητα αλλά και την καθαρότητα των προϊόντων τους. Κι εμείς που ψάχνουμε το αγνό μέλι, αναρωτιόμαστε και τσεκάρουμε τις ετικέτες και την αλήθεια τους, πώς αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον και πόσο το σεβόμαστε;

Σε ποια πόλη του πλανήτη θα έκαιγαν λάστιχα, πλαστικά και σκουπίδια στους δρόμους και δεν θα παρέμβαινε, ούτε και θα μιλούσε κανένας;

Δίκιο και άδικο μπλέκονται, γίνονται ένα κουβάρι, φτάνει να μην είχες λόγους για να περάσεις το πρωί της Τρίτης, 30 Σεπτέμβρη από τη Μεσογείων. Κάπου εκεί, στο ύψος του Νομισματοκοπείου, μαύρος και λευκός καπνός, από κάθε λογής καμμένο σκουπιδαριό σκέπαζαν το ήδη μουτζαλιασμένο πρόσωπο μας. Οι αναστεναγμοί των περαστικών δεν ενδιαφέρουν.

Ο δρόμος κομμένος στη μέση και ένα τσούρμο παιδιά, γυναίκες και άντρες, κάτοικοι από τον διπλανό οικισμό των Ρομά, διαδήλωναν την αντίθεσή τους στην αποφασισμένη μεταφορά τους στο όρος Πατέρα.

Κανείς δεν θέλει να φύγει βίαια από το σπίτι του, κανένας δεν επιτρέπεται να μεταμορφώνεται σε πολιτικό παιγνίδι.

Να, όμως, που μπορώ να γράφω για τις μέλισσες, και κανείς να μη δίνει ιδιαίτερη σημασία, ενώ όταν μιλάμε για παραβατικές ομαδικές ανθρώπινες συμπεριφορές ή αντιδράσεις, τότε κάνει «τζιζ», αφού ίσως να αγγίζουμε τα όρια ενός παράξενου ρατσισμού. Εκεί θα ξεπεταχτούν τα κρυφά αγωνιστικά ένστικτα.

Όχι, λοιπόν, δεν έχω τίποτε με τους Ρομά, διεκδικούν μια θέση μέσα στην ταλαίπωρη πόλη που ζούμε.

Εμείς, όμως, πόσο την πονάμε; Πόσο την αγαπάμε; Και επιτρέπουμε να καίνε τα σκουπίδια στους δρόμους;

Το περιβάλλον έχει στόμα, μόνο που όταν αρχίσει να μιλά θα είναι πολύ αργά για όλους μας.

Υ.Γ. Ας συνεχίσουμε να κοιτάμε ετικέτες τροφίμων και να κάνουμε τους οικολόγους ψάχνοντας βιολογικά κρασιά και μέλια… μέχρι να ψοφήσουμε κάθε ελπίδα.

Αναδημοσίευση από aixmi.gr