Ένας ασήμαντος μικροαστός απόφοιτος της Σχολής Μωραΐτη, οικονομολόγος, που γνώρισε την Τηλεόραση στην Αυστραλία, μετοίκησε στην Εσπερία, επισκέφθηκε το Τέξας, γνώρισε τον υιό του σημαντικού πατέρα και για κάποιους λόγους που η ιστορία αυτήν την στιγμή αδυνατεί να εξηγήσει, «υιοθετήθηκε» από ένα προοδευτικά φιλελεύθερο Ινστιτούτο χρηματοδοτούμενο από τον ευέλικτο κ. Σόρος και εκφράζει μία από τις τάσεις του δυναμικού εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ. Στο ΔΣ του εν λόγω Ινστιτούτου και ο περιβόητος κ. Στίγκλιτς, συνδαιτημόνας του Έλληνα μικροαστού και συνομιλητής του κ. Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Έλληνας κατάφερε να εκλεγεί πρώτος σε ψήφους βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στην Β Αθηνών, περιφέρεια ζόρικη για τους πρωτοεμφανιζόμενους. Ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών. Αποπέμφθηκε μετά από ένα μαρτυρικό εξάμηνο όπου βασανίστηκε αποτρόπαια η κοινή λογική. Κάθε μικροαστός ονειρεύεται την ανέλιξη του με στόχο την αποδεκτή από την κοινωνία πλήρη αστικότητα. Εγχείρημα δύσκολο και μάλιστα στην Ελλάδα επιεικώς ανέφικτο. Κάθε λαοπρόβλητος (κατά την αντίληψή του), μικροαστός πολιτικός ονειρεύεται κάποια στιγμή, οδηγημένος από την αδηφάγο απληστία της ανέλιξης, την επιβολή ενός δικού του coup d’ etat, έστω και εάν γνωρίζει βαθιά μέσα του πως το «Σύνδρομο Ντε Γκωλ» δεν είναι παντού και πάντα εφαρμόσιμο. Ο δικός μας «λαοπρόβλητος» που αισθάνθηκε κατάσαρκα την ανάσα της Τηλοψίας, την αίγλη που προσδίδει ένα πρωτοσέλιδο στο «Paris Match», πρωτοσέλιδες συνεντεύξεις στον Guardian ή τους New York Times, και κυρίως τις σουσουράδες, τις δημοσιογραφικού τύπου «groupies» που πολιορκούν τους κομπάρσους της Ιστορίας και με ημερομηνία λήξης, σταρ της μικρής οθόνης, αυτός ο πασίγνωστος ασήμαντος επιχείρησε να διαχειριστεί την ασημαντότητά του, συντάσσοντας έναν Οδικό Χάρτη με κατάληξη ένα πραξικόπημα και την εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Ευτυχώς οι θεοί και οι άνθρωποι απέρριψαν τον «οδικό του χάρτη» και προτίμησαν την καθεστηκυία οδό. Με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος βεβαίως.

Ο φίλος του από το Τέξας, ο υιός του σημαντικού πατρός, «καρφώνει» τον Έλληνα μικροαστό κεφαλαιοποιώντας την εμπειρία του με την έκδοση ενός βιβλίου το περιεχόμενο του οποίου αποκαλύπτει η δημοσιογράφος Αριστοτελία Πελώνη από τις σελίδες της «Καθημερινής». Τοιουτοτρόπως τα πράγματα εισέρχονται σε μία τάξη. Ο ασήμαντος Αμερικανός από το Τέξας σε συνδυασμό με την ασημαντότητα ενός μικροαστού πολιτικού από την Αθήνα εξηγεί πώς η διαχείριση της μικρόνοιας οδηγεί ακόμη και σε σενάριο συνωμοσίας με προσωπικό κόστος. Διότι επιτέλους ο Εισαγγελέας διαθέτει την πρόσβαση σε μία προσωπική και δημόσια καταγεγραμμένη μαρτυρία όπου ένας υπουργός εν ενεργεία ομού με τον Αμερικανό φίλο του συντάσσουν κείμενο με οδηγίες για την επιβολή εκτάκτων μέτρων στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας με κρατικοποιήσεις Τραπεζών, αλλαγή νομίσματος, επιστράτευσης δημοσίων υπαλλήλων, επιβολής μέτρων κρατικής ασφάλειας. Το «Ταξί» λοιπόν του κ. Λαφαζάνη ήταν απλώς ένα κωμικό επεισόδιο σε ένα σίριαλ που αν είχε υιοθετηθεί θα οδηγούσε στην αθλιότητα που βίωσε η Αργεντινή, ή στη βαρβαρότητα που βιώνει τώρα η Βενεζουέλα. Αλήθεια, ο εισαγγελέας τι αναμένει ώστε να στοιχειοθετήσει την αυτεπάγγελτη δίωξη του μικροαστού έλληνα πολίτη, τέως υπουργού, πρώην βουλευτού, όστις εξελέγη διά της μαζικής ψήφου των συμπολιτών του της Β΄ Περιφερείας Αθηνών, της πολυπληθέστερης εκλογικής και ενδεχομένως παθολογικότερης πολιτικά περιφέρειας της χώρας;

Η έκδοση «καρφί» του πονήματος του αμερικανού υιού του σημαντικού πατρός έρχεται να συμπληρώσει το πολιτικό παζλ που διαμορφώνεται πριν από την κατάθεση του νέου εκλογικού νόμου προς ψήφιση και κατά τη διάρκεια της πολιτικής διαχείρισης –οπερέτα του μείζονος ζητήματος που ακούει στο όνομα τηλεοπτικές άδειες– τηλεοπτικό τοπίο, σε μία χώρα όπου το καθεστώς λειτουργίας γενικά της τηλοψίας ήταν εξ αρχής παράνομο, πολιτικά απαράδεκτο και διοικητικά απορριπτέο. Κάθε πολιτικός που θεωρεί εαυτόν λαοπρόβλητο και ισχυρό ονειρεύεται στις στιγμές της μοναξιάς του ένα δικό του «coup d’etat». Είτε διά ενός εκλογικού νόμου, είτε διά της δημοπρασίας τηλεοπτικών αδειών, είτε διά της επιβολής νέου νομίσματος είτε…! Η ψυχανάλυση τα έχει εξηγήσει αυτά τα προβλήματα. Δεν τα έχει λύσει ωστόσο. Η ιστορία τα έχει επισημάνει. Τα ’χει κατατάξει επίσης. Πολύ πρόσφατα μία αμερικανή ιστορικός ερωτήθη: «Μα πώς ένας Ναπολέων, ένας Χίτλερ και τόσοι άλλοι υπέπεσαν σε τόσο αυτονόητα λάθη εκτίμησης;». Η απάντηση ήταν τραγικά αφοπλιστική. «Μα γιατί ήταν απλώς ηλίθιοι».