Τρομοκρατία: Περιμένουν το μεγάλο χτύπημα…

Οκτώ σημάδια τρόμου από διαφορετικές αφετηρίες οδηγούν στο μεγάλο χτύπημα. Διευρύνεται η ανησυχία των Αρχών για «ολική επαναφορά» του εξτρεμισμού με ανθρώπινους στόχους ένεκα του ασταθούς πολιτικού περιβάλλοντος και του ελλειμματικού επιπέδου ασφαλείας.

Του Δ. Κεμπέ

Αποκορύφωμα της επίφοβης κατάστασης αποτέλεσαν τα δρακόντεια μέτρα που ελήφθησαν κατά την παραμονή της Άνγκελας Μέρκελ στην Αθήνα, η οποία αποκλείστηκε σχεδόν ολοσχερώς σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων από το μέγαρο Μαξίμου, όπως και η πρωτοφανής κινητοποίηση για τους φακέλους με την ύποπτη σκόνη που εστάλησαν στο Πολυτεχνείο και τα Πανεπιστήμια Κρήτης και Αιγαίου. Πιθανόν να μην είναι τυχαίος και ο χρόνος που επέλεξαν τα μέλη της Οργάνωσης Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΛΑ) να στείλουν προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για τη βομβιστική ενέργεια στον ΣΚΑΪ, τραβώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο διαχωριστικές γραμμές από άλλες επιθέσεις αυτής της περιόδου.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Τα σημάδια του τρόμου είναι κλιμακούμενης έντασης και ξεκινούν από το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου του 2018 όπου 50-70 άτομα κατάφεραν κάτω από τη μύτη των αστυνομικών να συγκεντρωθούν σε 3 διαφορετικές μεριές της 3ης Σεπτεμβρίου και να επιτεθούν με βόμβες μολότοφ στο Α.Τ. Ομονοίας διασύροντας την ΕΛ.ΑΣ. Έναν μήνα αργότερα, άγνωστη έως τώρα οργάνωση τοποθετεί εκρηκτικό μηχανισμό σε μοτοσικλέτα στην είσοδο της πολυκατοικίας στον Βύρωνα όπου διαμένει ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ισίδωρος Ντογιάκος.
Το μήνυμα ήταν σαφές, καθώς ο ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός δεν διέθετε φρουρά και συνεπώς οι τρομοκράτες ανά πάσα στιγμή μπορούν να στοχεύσουν ανενόχλητοι οποιοδήποτε βάλουν μπροστά από τις κάνες τους. Ακολούθως, στις 6 Δεκεμβρίου, την ημέρα των επετειακών εκδηλώσεων για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 1.000 άτομα ξεπετάχτηκαν από διαφορετικές κατευθύνσεις πέριξ της πλατείας Εξαρχείων παραδίδοντας την περιοχή στις φλόγες.
Οι πολυπληθείς δυνάμεις της Αστυνομίας και οι δύο θωρακισμένες υδροφόρες (σ.σ. οι παλαιές «Αύρες») δεν κατάφεραν να τους αναχαιτίσουν. Λίγες μέρες αργότερα, τα χαράματα της 17ης Δεκεμβρίου, τα μέλη της ΟΛΑ τοποθετούν εκρηκτικό μηχανισμό 10 κιλών σε σακίδιο έξω από τον όμιλο του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής», ο οποίος εκρήγνυται προκαλώντας μεγάλες υλικές ζημιές στην πρόσοψη του κτηρίου. Περαιτέρω, το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου άγνωστοι τοποθετούν πακέτο-βόμβα με μικρής ισχύος εκρηκτικά στις σκάλες του Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στο Κολωνάκι με συνέπεια να τραυματιστούν ελαφρά ο νεωκόρος της εκκλησίας και ένας αστυνομικός. Ήταν η μόνη τέτοιου είδους ενέργεια για την οποία δεν υπήρξε καν προειδοποιητικό τηλεφώνημα.
Στις 2 Ιανουαρίου το μεσημέρι, ο «φαρμακοχέρης της 17Ν» Δημήτρης Κουφοντίνας περιηγείται στο κέντρο της Αθήνας και συμβολικά σε έναν από τους ακριβότερους πεζόδρομους, την οδό Βουκουρεστίου. Στις 7 Ιανουαρίου μέλη του Ρουβίκωνα εξαπολύουν καταδρομική επίθεση στην πίσω πλευρά της αμερικανικής πρεσβείας ενώ από πενθημέρου τουλάχιστον άρχισαν οι αποστολές δεμάτων με άγνωστης σύνθεσης σκόνη σε πανεπιστημιακά ιδρύματα.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Όλες οι ομάδες δείχνουν τα… δόντια τους την ώρα που καθημερινώς σχεδόν αναδεικνύονται νέοι αρνητικοί πρωταγωνιστές στον δημόσιο βίο. Από πολιτικούς που μεταβάλλουν διαρκώς τη στάση τους στα εθνικά ζητήματα δίνοντας την εντύπωση της «ευθείας συναλλαγής» μέχρι ιδιώτες που εμπλέκονται σε σκάνδαλα διαχείρισης δημοσίου χρήματος.
Η Αστυνομία δηλώνει αδυναμία να λάβει μέτρα για όλους αυτούς. Κι επειδή πιέζεται υπακούοντας στις εντολές της πολιτικής ηγεσίας, αναγκάζεται να απογυμνώσει νευραλγικές της υπηρεσίες όπως την Κρατική Ασφάλεια, το Τμήμα Ανθρωποκτονιών, την Αντιτρομοκρατική, τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και τα περίπολα.
Κι αν όλα αυτά χαρακτηρίζονται αυθαιρέτως ως σενάρια από όσους αγνοούν το παρελθόν, σημειώνεται ότι η «17Ν», από τον Μάρτιο του 1992 όταν η κυβέρνηση της ΝΔ άρχισε να «τρίζει» μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1993 που έπεσε, πραγματοποίησε 14 τρομοκρατικές ενέργειες, μεταξύ των οποίων την επίθεση σε βάρος του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά ενώ δεκάδες ήταν και τα χτυπήματα τη διετία της μεγάλης αστάθειας 1988-1990.

Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Όσον αφορά την προκήρυξη της ΟΛΑ, στελέχη της Αντιτρομοκρατικής θεωρούν ότι συντάχθηκε από ένα πρόσωπο και πως η ομάδα αποτελείται από άτομα με αναφορές στη δεκαετία του 1990.
Από μια προσεκτικότερη όμως ανάγνωση προκύπτει ωστόσο ότι οι συντάκτες είναι δύο, με τον πρώτο να καταγράφει ορισμένα γεγονότα σε σχέση με τον όμιλο Αλαφούζου, τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και τις παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα και τον δεύτερο να βάζει ένα κάποιο ιδεολογικό περίγραμμα.
Ο πρώτος επίσης κάνει μια ιστορική αναδρομή για την εφημερίδα «Καθημερινή», που φθάνει έως στις 29 Ιανουαρίου 1994, την οποία μπορεί κανείς να την αναζητήσει στο Διαδίκτυο.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Ο δεύτερος «ξεφεύγει» κάπως στα συμπεράσματά του δείχνοντας την αναμφίβολα ευρεία ελευθεριακή του κουλτούρα: «Το έχουμε ξαναπεί και θα το λέμε με κάθε δυνατή ευκαιρία» σημειώνει και συνεχίζει: «Για εμάς η ένοπλη πάλη δεν είναι ούτε φετίχ ούτε πανάκεια. Δεν έχουμε αυταπάτες πως μια ομάδα αποφασισμένων αγωνιστών μπορεί να ανατρέψει το σύστημα ή να δημιουργήσει από μόνη της εκείνες τις συνθήκες που θα φέρουν μαζικό ξεσηκωμό.
Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτη αφέλεια που θα εγκλώβιζε την οπτική της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της ανθρώπινης ιστορίας σε περίκλειστα ιδεολογικά σχήματα που βλέπουν τον κοινωνικό αγώνα ως ντέρμπι μεταξύ κράτους και επαναστατών, μακριά από το πλατύ κοινωνικό πεδίο και τις λαϊκές μάζες. Αντίθετα, στη δική μας αντίληψη η ένοπλη πάλη οφείλει να βάλει το δικό της λιθαράκι στο καθήκον της πολιτικής και ταξικής συγκρότησης του μαχόμενου επαναστατικού κινήματος, μαζί με άλλα μέσα πάλης που δεν ιεραρχούνται ως “ανώτερα” ή “κατώτερα” αλλά συναποτελούν μορφές έκφρασης της κοινής επαναστατικής στρατηγικής».
Ποια είναι αυτά τα μέσα και πώς θα συμβεί να πραγματωθεί το… οφειλόμενο;
Τα ερωτήματα που τίθενται στους αναρχικούς κύκλους επί δεκαετίες παρουσιάζονται εδώ απαντημένα παρ’ ότι πρόκειται για προσδοκίες. Το λάθος του πιο υποψιασμένου συντάκτη εντοπίζεται στο ότι αποσιωπά τη συνέπεια της κατά τα άλλα θεαματικής τρομο-ενέργειας της ΛΑΕ. Κοινή συνισταμένη στους παλαιότερους αναρχικούς κύκλους είναι ότι «πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας αποτελεί η εξάλειψη της ιστορικής γνώσης» η οποία επιτυγχάνεται στην προκήρυξη με τα «πασαλείμματα» του πρώτου συντάκτη.
Έτσι, το θέαμα, αφού καταφέρει «να οργανώσει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν,, οργανώνει κατόπιν τη λήθη όσων μολαταύτα κατάφεραν να γίνουν γνωστά»