Ειδησεογραφικό site

Πολιτικοί καιροσκόποι ξαναγράφουν την ιστορία

222

Σε 15 μέρες από σήμερα, στις 25 Ιανουαρίου, συμπληρώνονται 4 συναπτά έτη από την ημέρα κατά την οποία μια μερίδα του ελληνικού λαού δελεάστηκε από έναν πακτωλό υποσχέσεων που μοίραζε νυχθημερόν δεξιά κι αριστερά (από το 2010 και μετά) ο Αλέξης Τσίπρας κι έδωσε τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να παραλάβει τα κλειδιά της εξουσίας προκειμένου να ανοίξουν οι πόρτες του Μαξίμου. Ορισμένα όμως αντικλείδια ο Τσίπρας τα παραχώρησε -χωρίς κανέναν ενδοιασμό- στον Πάνο Καμμένο προκειμένου να έχει κι εκείνος πρόσβαση στα άδυτα της εξουσίας. Μάλιστα, η συμφωνία προέβλεπε ότι σε ένα από τα πλέον εμβληματικά κτήρια, στο Υπουργείο Άμυνας, θα κατοικούσε ο ίδιος ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ.

Έτσι, ξεκίνησε μια κυβερνητική συνεργασία δύο ετερόκλητων πολιτικών σχηματισμών, ενός αριστερού με βαθιές ρίζες στην κομμουνιστική ιδεολογία κι ενός ακροδεξιού μορφώματος με παντιέρα το δόγμα «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια». Κι ενώ υπήρχαν πολλές ενστάσεις εάν το σχήμα αυτό θα μακροημερεύσει, όλες αυτές διαψεύστηκαν στην πορεία λόγω μιας ιδιότυπης σχέσης που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε Τσίπρα και Καμμένο. Ένας καραμπινάτος αριστερός πορεύτηκε σε αγαστή συνεργασία με έναν ντούρο ακροδεξιό (μάλιστα, χαριεντιζόμενος ο Τσίπρας τον αποκάλεσε Μπούλη), αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο απώτερος σκοπός τους ήταν η νομή της εξουσίας προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα κομματικά τους συμφέροντα.

Έως σήμερα τον στόχο αυτό τον πέτυχαν μέχρι κεραίας αφού δεν υπήρξε καμιά διαφωνία στην ψήφιση μέτρων -με κορυφαία απόφαση το τρίτο μνημόνιο-, τα οποία κατήγγειλαν με κραυγές και ανοίκειες εκφράσεις όταν τα εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Σε όλες όμως τις σχέσεις, ακόμα και τις πιο θερμές, όταν παρεισφρέουν… ζιζάνια, έρχεται οδυνηρό τέλος. Το ίδιο συνέβη ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους, με μια ειδοποιό διαφορά. Ο Καμμένος δεν απειλεί με απόδραση από τον κυβερνητικό σχηματισμό λόγω διαφωνίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Άλλωστε, εάν τον ενοχλούσε πραγματικά η προδοτική συμφωνία, έπρεπε να είχε παραιτηθεί την ημέρα κατά την οποία μέσα σ’ ένα κλίμα ευωχίας Κοτζιάς – Ιβάνοφ υπέγραφαν την παράδοση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς υπό τα πλατιά χαμόγελα Τσίπρα – Ζάεφ.

Ο υπουργός Άμυνας βλέποντας ότι το κόμμα του βυθίζεται στα νερά της λίμνης, κάνει το απονενοημένο διάβημα της αποχώρησης μήπως αποφύγει το πολιτικό του ναυάγιο, πράγμα ανέφικτο με τη φορά που πήραν τα γεγονότα. Από το περασμένο καλοκαίρι άρχισε σε καθημερινή βάση ένα «αντάρτικο του γλυκού νερού», τεντώνοντας τα νεύρα όχι του μακαρίως καθεύδοντος Τσίπρα αλλά διαφόρων παραγόντων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ζητούσαν δημοσίως την αποπομπή του και την είσοδο βουλευτών από άλλα κόμματα στην κυβέρνηση.

Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ χάραξε μια στρατηγική του… ποδαριού, πιστεύοντας ότι τυχοδιωκτικές κινήσεις με αποδέκτες εντός κι εκτός συνόρων θα βοηθήσουν το κόμμα του να ανακάμψει δημοσκοπικά. Μόλις όμως απώλεσε και τις τελευταίες ελπίδες πολιτικής επιβίωσης, άρχισε να υψώνει τους λεκτικούς τόνους και να εξαπολύει άσφαιρες επιθέσεις δεξιά κι αριστερά. Έτσι, άρχισε να διαπληκτίζεται -πάντα μέσω Τουίτερ- με τον Ερντογάν κι άλλους Τούρκους αξιωματούχους ενώ ανέσυρε το θέμα της ΑΟΖ κι ανήγγειλε εξορύξεις υδρογονανθράκων σε ελληνικά χωρικά ύδατα. Παράλληλα, εξέφρασε με έμφαση τη διαφωνία του για τη Συμφωνία των Πρεσπών – προβλέποντας μάλιστα ότι δεν θα περάσει από τη σκοπιανή Βουλή οπότε θα καταστεί άκυρη κι απείλησε με αποχώρηση από την κυβέρνηση.

Το δυσώδες πολιτικό κλίμα ο Τσίπρας το άφησε να εξελίσσεται τηρώντας αιδήμονα σιωπή, η οποία επέτεινε τις παλινωδίες Καμμένου. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι στις 17 Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου όταν σε μια θυελλώδη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου αντηλλάγησαν βαριές εκφράσεις ανάμεσα σε Κοτζιά – Καμμένο με αποτέλεσμα ο πρώτος να υποβάλει την παραίτησή του επειδή -όπως δήλωσε- ο Τσίπρας τον άφησε ακάλυπτο στην επίθεση που δέχτηκε από τον δεύτερο. Από την ημέρα εκείνη κορυφώθηκαν οι κορόνες που εκπέμπει ο Καμμένος, οι οποίες επαναλαμβάνονται σε διάφορες βερσιόν. Πότε καταγγέλλει τη Συμφωνία, πότε απειλεί ότι θα την καταψηφίσει, πότε τονίζει ότι θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση και πάει λέγοντας.

Ένα θέατρο του παραλόγου βρίσκεται αυτή την περίοδο σε πλήρη εξέλιξη, το οποίο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ο αμοραλισμός και ο καιροσκοπισμός έχουν συντρίψει κατά κράτος τον ορθολογισμό και παράλληλα άνοιξαν τη λεωφόρο που οδηγεί σε παρακμιακά πεδία. Και την ώρα που η οικονομία πάλι κλυδωνίζεται, η ηγεσία της χώρας μηχανεύεται τρόπους για να παραμείνει στην εξουσία.

Καθημερινά επιχειρείται από το κυβερνητικό συνονθύλευμα η σπίλωση πολιτικών αντιπάλων με έωλες κατηγορίες διά πάσαν… νόσον ενώ παράλληλα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη εργώδης προσπάθεια προκειμένου να εξευρεθούν 5-6 «πρόθυμοι» βουλευτές από άλλα κόμματα, οι οποίοι θα προστεθούν στη χορεία των ΣΥΡΙΖΑίων προκειμένου να υπερψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών.

Η ανοίκεια αυτή συναλλαγή προς άγραν «προθύμων» παραβιάζει ανοιχτές θύρες, την ώρα που διακυβεύεται ένα μείζον εθνικό ζήτημα με κίνδυνο να υποστεί αλλοίωση ο εθνικός κορμός. Εάν η κυβέρνηση πιστεύει ότι αυτή η Συμφωνία (με την οποία διαφωνεί το 70% του λαού) είναι επωφελής για τη χώρα, τότε θα έπρεπε πρώτα να ενημερώσει την αντιπολίτευση σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και κατόπιν να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι Έλληνες πολίτες εάν το όνομα «Μακεδονία» πρέπει να εκχωρηθεί στους Σκοπιανούς.

Ένα όμως αμείλικτο ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Τι συμφωνία είναι αυτή που εκχωρεί ένα μεγάλο κομμάτι της Ιστορίας μας σε Σλάβους και Αλβανούς, στο όνομα μιας αόριστης κι ακατανόητης σταθερότητας στην περιοχή, η οποία στο μέλλον θα δημιουργήσει ανυπολόγιστα εθνικά προβλήματα; Το κυβερνητικό καραβάνι και οι μουτζαχεντίν του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός διακατέχονται από ιδεοληπτικές εμμονές κι αφετέρου υπακούουν τυφλά στα κελεύσματα του αρχηγού τους. Κάποιοι όμως «πρόθυμοι» βουλευτές που ανερυθρίαστα λένε ότι θα ψηφίσουν -κι ας το πάρει το ποτάμι- αντιλαμβάνονται μήπως σε ποιο ολίσθημα υποπίπτουν; Όλοι όσοι ψηφίσουν άκριτα την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών να είναι βέβαιοι ότι θα βρουν μπροστά τους τις Ερινύες της Ιστορίας…

Τα σχόλια είναι κλειστά.