Του Βασίλη Στεφανακίδη: Για κλάματα και όχι για πανηγύρια

Και φυσικά δεν χρειαζόμασταν τις έρευνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για να αντιληφθούμε ότι αυτά τα παιδιά που αναζήτησαν την τύχη τους στο εξωτερικό λόγω της ανεργίας, των κακών συνθηκών εργασίας και των χαμηλών αμοιβών δεν πρόκειται να γυρίσουν ποτέ πίσω παρά μόνο ως τουρίστες. Οποιος έχει κάποιον γνωστό οικονομικό μετανάστη και έχει μιλήσει μαζί του, καταλαβαίνει ότι αυτά τα πρώην ελπιδοφόρα νιάτα της πατρίδας μας, απλά, δεν θα γυρίσουν πίσω γιατί δεν βλέπουν προοπτική για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Πάνω από 400.000 νέοι άνθρωποι στην πιο παραγωγική και δημιουργική φάση της ζωής τους, εκ των οποίων η πλειονότητα επιστήμονες, θα προσφέρουν στο εξής τις γνώσεις, την επιστημοσύνη και την υπεραξία της εργασίας τους στις οικονομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών και θα δημιουργούν πλούτο και ανάπτυξη για λογαριασμό τους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει όσα κι αν ακούμε για το τέλος των μνημονίων, για την αποφυγή της χρεοκοπίας, για την ανάπτυξη που όλο έρχεται και ποτέ δεν τη βλέπουμε και για τις ευκαιρίες απασχόλησης που υπάρχουν μόνο στα μυαλά πολιτικάντηδων.

Νέοι γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, πληροφορικάριοι, οικονομολόγοι και άλλες ειδικότητες υψηλού επιπέδου, οι περισσότεροι με μεταπτυχιακά, αφού σπούδασαν στα ελληνικά πανεπιστήμια και αφού το ελληνικό κράτος διά των φορολογουμένων ξόδεψε δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τις σπουδές του καθενός εξ αυτών, προσφέρονται τώρα ως δώρο στις χώρες των δανειστών για να εκμεταλλευτούν τις γνώσεις και την εξειδίκευσή τους δίνοντάς τους αυτά που πλέον δεν μπορεί να τους προσφέρει η Ελλάδα: ικανοποιητικές αμοιβές, καλές συνθήκες εργασίας και οργανωμένες κοινωνίες για να ζουν ανθρώπινα και με ασφάλεια.

Επιστήμονες που όταν έλιωναν στα θρανία και στα εργαστήρια ονειρεύονταν να βγουν στην αγορά εργασίας και να προσφέρουν ως αντιστάθμισμα στην κοινωνία τις γνώσεις τους, κοντά στους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς τους. Να βάλουν κι αυτοί το λιθαράκι τους στην οικοδόμηση, στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της πατρίδας τους.

Και φαντάζομαι ότι αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να επιστρέφαμε στα προ χρεοκοπίας χρόνια και τις προοπτικές που τότε υπήρχαν, τα αποτελέσματα των ερευνών θα ήταν εντελώς αντίθετα και οι 9 στους 10 δεν θα έβλεπαν την ώρα να γυρίσουν πίσω. Αυτός ο μαγικός τρόπος όμως δεν υπάρχει.

Υπάρχουν δυστυχώς σε υπερπροσφορά λαοπλάνοι και απατεώνες πολιτικοί οι οποίοι τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το ποιος θα τάξει τη μεγαλύτερη μπαρούφα, ποιος θα κοροϊδέψει καλύτερα τους πολίτες με τα ψέματά του, ποιος θα βολέψει περισσότερους από τους ψηφοφόρους του στις κρατικές δομές με τα λίγα και σίγουρα, διασφαλίζοντας περισσότερο χρόνο παραμονής στην εξουσία. Κανείς τους, δε, δεν αναλαμβάνει έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τη διαχρονική κατάντια μας. Πάντα φταίνε οι άλλοι και κυρίως οι προηγούμενοι.

Είμαστε η χώρα που «κατακτήσαμε» το παγκόσμιο ιστορικά ρεκόρ της πιο μακράς οικονομικής κρίσης και γι’ αυτό το εγκληματικό ρεκόρ δεν φταίει κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός αλλά κάποιοι κακοί από το υπερπέραν.

Κανείς δεν φταίει που δεν έγιναν αυτά που έπρεπε στην ώρα τους έτσι ώστε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα. Κανείς δεν φταίει που όλοι προσπαθούσαν να κοροϊδέψουν τους ξένους για τις αναγκαίες πλην επώδυνες μεταρρυθμίσεις, για τον εκσυγχρονισμό των λειτουργιών του κράτους, για τον περιορισμό της δημόσιας σπατάλης, για το κυνήγι του ιδιωτικού τομέα, για τις ανύπαρκτες δομές του κράτους. Ολοι προτιμούσαν να κόβουν μισθούς, συντάξεις, δαπάνες για την Υγεία, το κοινωνικό κράτος και την Παιδεία παρά να πειράξουν την ιερή αγελάδα, το υπερτροφικό Δημόσιο με τις άχρηστες υπηρεσίες και οργανισμούς και το πολυάριθμο προσωπικό.

Λες και το Δημόσιο είναι μπακάλικο και ο πελάτης (δημόσιος υπάλληλος) έχει πάντα δίκιο.

Και η τρέλα συνεχίζεται ακόμα και τώρα που στα χαρτιά από μεθαύριο βγαίνουμε από τα προγράμματα. Γυρίζουμε σελίδα, μας λέει η κυβέρνηση, αποκρύπτοντας ότι το μόνο που αλλάζει είναι ότι οι ξένοι δεν πρόκειται να μας δώσουν άλλο φθηνό χρήμα. Θα δανειζόμαστε μόνοι ακριβό χρήμα και παράλληλα θα μας ελέγχουν αυστηρά για την εφαρμογή των μέτρων και των απαιτήσεών τους εις τους αιώνας των αιώνων.

Για κλάματα είμαστε και όχι για πανηγύρια, αλλά οι πολιτικοί και η επιβίωσή τους έχουν τους δικούς τους κώδικες και λογικές, λες και ζουν σε κάποιον άλλο πλανήτη. Κι όλοι εμείς με τη στοιχειώδη λογική πρέπει όχι μόνο να τους ανεχόμαστε, αλλά και να τους χειροκροτούμε!

Ας αναλογιστούμε μόνο γιατί χρειαζόταν να σηκωθεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και να πάει στην Κωνσταντινούπολη, να ταξιδέψουν οδικώς οι δυο στρατιωτικοί μας για τρεις ώρες από την Αδριανούπολη και στη συνέχεια να πετάξουν για Θεσσαλονίκη για να τους υποδεχθεί και να φωτογραφηθεί μαζί τους ο υπουργός, όταν ξέρουμε ότι η απόσταση από την Αδριανούπολη ως τις Καστανιές του Εβρου είναι μόλις 2 χιλιόμετρα.