Του Πέτρου Λάζου: Μια προσπάθεια και ένα έγκλημα

Τα δύο πιο σημαντικά γεγονότα των περασμένων ημερών, στην οικονομία, ήταν:

Α. Η έκδοση από την κυβέρνηση, του πενταετούς ομολόγου και
Β. Η ανακοίνωση της αύξησης του κατώτατου μισθού κατά 10,9%, ταυτόχρονα με την εξαφάνιση του υποκατώτατου (πόσο βλακώδης όρος;).

Αμφότερα ιδιαίτερα σημαντικά για την περαιτέρω πορεία της οικονομίας. Θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα και θετικά βήματα επίσης, εάν η κυβέρνηση είχε τηρήσει διαφορετική από τις συνήθεις παλαιοκομματικές ιδεοληψίες της, στάση. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Με αποτέλεσμα και οι δύο κινήσεις, πέραν των όποιων θετικών στοιχείων, να έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό τους την επιβάρυνση της Ελληνικής οικονομίας με σημαντικά και μη απαραίτητα κόστη.

Τα λάθη στην πρώτη περίπτωση, είναι πάρα πολλά και ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας (αγνοώντας τις συμβουλές όλου του οικονομικού επιτελείου του, πλην Euclid) αποφάσισε να επιλέξει τη δημιουργία ενός «μαξιλαριού ρευστότητας» αντί μιας προληπτικής γραμμής δανεισμού για τη μεταβατική περίοδο της χώρας, μετά την «έξοδο από τα Μνημόνια». Μία έξοδο που, αντίθετα από τις πρωθυπουργικές φανφάρες, κάθε άλλο παρά «καθαρή» μπορεί να χαρακτηριστεί. Μιας και αφήνει τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, έκθετα και απροστάτευτα από πιθανό «τιμολογιακό εκβιασμό» των αγορών για τα επόμενα 3 έως 5 χρόνια…

Φυσικά, μιας και οι αγορές δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, δεν έδειξαν καμία συμπόνοια προχθές. Η απόδοση του πενταετούς ήταν ιδιαίτερα υψηλή, στο 3,6%. Περισσότερο από 10 φορές μεγαλύτερη της αντίστοιχης Πορτογαλικής (0,34%) και υπερδιπλάσια της Ιταλικής (1,57, λόγω των γνωστών διαφωνιών με την ΕΕ και του προβλήματος του εθνικού χρέους).

Ευτυχώς, τα χρήματα αυτά θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή χρέους που ήδη ήταν εξαιρετικά ακριβό (οι τελευταίες εκδόσεις προ Μνημονίων), λόγω των τότε εξαιρετικά υψηλών spreads (>600 μ.β.), οπότε δεν προκαλείται επιβάρυνση.

Σίγουρα όμως είναι κρίμα να μπορεί μια χώρα να δανειστεί με π.χ.1% αλλά, λόγω ιδεοληψιών και παλαιοκομματικής νοοτροπίας, να φορτώνεται παράλογα και, το κυριότερο, αχρείαστα κόστη. Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτή η χώρα είναι η τόσο ταλαιπωρημένη Ελλάδα…

Θα μπορούσε να πει κανείς πως, από την στιγμή που μειώνεται ουσιαστικά το κόστος χρήματος, δεν πρέπει να υπάρχει παράπονο. Δυστυχώς όμως, η χείριστη νοοτροπία επί των θεμάτων της οικονομίας, καθώς επεκτείνεται σε όλο το εύρος της, δεν αφήνει περιθώρια για οποιαδήποτε ανοχή ή αποχή από κριτική.

Απλούστατα διότι προξενεί ευρύτατες και σημαντικότατες ζημίες. Και μάλιστα ζημίες σε όσα με πολύ κόπο, πολύ πόνο και κάμποσο αίμα κατέκτησε ο Έλληνας, τα τελευταία χρόνια.

Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση, η πρωθυπουργική απόφαση για αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση εκείνου για νέους εργαζόμενους, έως 25 ετών. Σε μία χώρα με ανεργία περί το 20%, σε μία χώρα όπου η νεανική ανεργία βρίσκεται πάνω από το 40%, σε μία χώρα που πτώχευσε επανειλημμένα λόγω ελλείμματος ανταγωνιστικότητας, σε μια χώρα της οποίας ο κυριότερος τομέας της οικονομίας αφορά την παροχή υπηρεσιών, σε μία χώρα όπου εισφορές εργαζομένου και εργοδότη μπορεί και να ξεπεράσουν κατά πολύ το 50% του συνολικού εργατικού κόστους, ο δόκτωρ (emeritus) Πολιτικής Οικονομίας Αλέξης Τσίπρας και ο καθηγητής Οικονομικών Euclid Τσακαλώτος (τρομάρα στον Μαρξ τους), αποφάσισαν την αύξηση του βασικού μισθού και την κατάργηση του «νεανικού» αντίστοιχου.

Δηλαδή αποφάσισαν και διέταξαν ετσιθελικά, τη μείωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δηλαδή αποφάσισαν να διαγράψουν μονοκοντυλιά ένα μέρος (τουλάχιστον) όσων κατόρθωσαν οι αγώνες και οι στερήσεις των Ελλήνων από το 2010 μέχρι σήμερα…

Χωρίς να υπάρχει καμία πίεση, εκτός από τις προεκλογικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη του Αλέξη να «πουλήσει παραμύθι» περί «ανάπτυξης με αύξηση της ζήτησης» (Οικονομικά των μέσων του περασμένου αιώνα).

Χωρίς να υφίσταται κάποιος (ορθολογικός) λόγος για μια τέτοια απόφαση και ενώ, πρακτικά, το μεγαλύτερο μέρος των αυξήσεων θα περάσει στα κρατικά ταμεία μέσω αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, της έμμεσης και, πιθανότατα, της άμεσης φορολογίας (μείωση αφορολογήτου ορίου ψηφισμένη). Προφανώς όσα (εξωφρενικά) εισπράττονται ήδη, δεν επαρκούν για να καλύπτονται τόσο τα τερατώδη συμφωνημένα πρωτογενή πλεονάσματα, όσο και οι μισθολογικές ανάγκες των «ροζ παιδιών»!

Το χειρότερο δε είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να επωφεληθούν, με οποιονδήποτε τρόπο! Ούτε κατ’ ελάχιστο! Διότι είναι βέβαιο (έτσι λειτουργεί ο κόσμος, τι να κάνουμε;) οι αυξήσεις θα μετακυλιστούν στα προϊόντα, αυτά θ’ ακριβύνουν, θ’ αυξηθεί η τιμή τους και το ποσό του ΦΠΑ που θα εισπράττεται. Με αποτέλεσμα ο εργαζόμενος ν’ αγοράζει λιγότερα, πληρώνοντας περισσότερα! Για να μην αναφερθούν οι απολύσεις που υποχρεωτικά θα γίνουν σε κάποιες περιπτώσεις επιχειρήσεων με μικρά περιθώρια…

Όλα αυτά (και κάμποσα ακόμη, πολύ τεχνικά για ν’ αναφερθούν εδώ), επειδή πρέπει να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για το «παραμύθι», πως ο Αλέξης Τσίπρας τήρησε τις υποσχέσεις του!

Ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς το έγκλημα! Ούτε το μέγεθος της κυβερνητικής ασυνειδησίας και αδιαφορίας για τις συνέπειες αυτού του εγκλήματος…

 

Σ.Σ. Ξέρει κανείς πόσο μεγάλη είναι η απόσταση Αρείου Πάγου και Κοινοβουλίου; Πάνω από 10 ημέρες; Μήπως, ίσως, οι δικογραφίες που περιλαμβάνουν κυβερνητικά ονόματα είναι πιο βαριές από τις υπόλοιπες;

 

ΠΗΓΗ: capital.gr