Του Νίκου Κασκαβέλη: Η «κανονική κανονικότητα» και οι μύθοι των πονηρών

 

Όλοι μιλούν για αυτήν την «κανονικότητα», ως μία οιονεί μαγική κατάσταση ευτυχίας και ανεμελιάς, στην οποία μόλις επιστρέψουμε όλα θα είναι υπέροχα. Η Κυβέρνηση την βλέπει ήδη να έρχεται. Και κατασκευάζει ακόμη έναν από τους γνωστούς μύθους της. Ότι δήθεν αρκεί η –προγραμματισμένη από την αρχή και ημερολογιακά προβλέψιμη- έξοδος από το μνημονιακό πρόγραμμα για την επιστροφή της χώρας σε «κανονικούς» ρυθμούς. Τι εννοεί όμως ο καθένας με αυτό και πόσο πραγματικά απέχουμε;

Πρώτα απ’ όλα το να λέμε πως θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα σημαίνει πως πριν υπήρξαμε σε αυτήν. Άρα η επιστροφή μας εκεί, μάλλον παραπέμπει στην Ελλάδα προ του 2009. Μα, αυτήν την Ελλάδα σε γενικές γραμμές δεν κατακεραύνωνε επί χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ και χάρη σε αυτήν τη γενική καταδίκη της «Ελλάδας της Μεταπολίτευσης» που «μας χρεοκόπησε» δεν κυβερνούν τώρα ήδη εδώ και 3,5 χρόνια; Εκεί θέλουν τελικά να επιστρέψουν; Μα κι εμείς, που δεν υποστηρίζουμε σε καμία περίπτωση όλο αυτό το κατεδαφιστικό/μηδενιστικό αφήγημα για την πρόοδο της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια, είμαστε βέβαιοι πως συμφωνούμε και έχουμε σαφώς στο νου μας τι εννοούμε όταν δηλώνουμε πως επιδιώκουμε επιστροφή στην κανονικότητα; Αλήθεια, μας αρκεί απλά ο εύκολος δανεισμός; Αυτό είναι που μας λείπει;

Πολλοί, ανήκοντες και στο κυβερνητικό αλλά και σε επερχόμενα κυβερνητικά στρατόπεδα, σίγουρα έχουν στο νου συγκεκριμένες καταστάσεις ευδαιμονίας και ασυδοσίας για τους ίδιους. Μια Ελλάδα της ανεμελιάς, με τους κρουνούς του δημοσίου χρήματος να ρέουν άφθονα προς ημετέρους και μη, ασχέτως παραγωγικότητας, με αθρόους διορισμούς στο δημόσιο και μια γενική αίσθηση έλλειψης ελέγχου και απόδοσης πραγματικής δικαιοσύνης. Μια Ελλάδα του βολέματος και της αρπαχτής, με μηδενική σύνδεση με έννοιες όπως ο σχεδιασμός, το ρίσκο, η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία.

Μια Ελλάδα που μονότονα και γραφικά καυχιέται για τις δάφνες του μακρινού παρελθόντος, παραγνωρίζοντας το παρόν και το μέλλον της, υπονομεύοντας τις τύχες της ίδιας της νέας της γενιάς. Μια Ελλάδα που αναπαράγει και αναμασά πολιτιστικά υποπροϊόντα αποθαρρύνοντας με κάθε τρόπο τους πραγματικούς δημιουργούς κι εκπέμπει –υπό την επίσημη εκδοχή της και με τα κυρίαρχά της μέσα- μόνο αισθητική υποκουλτούρα και υποβάθμιση με απήχηση σπιθαμιαία. Η Ελλάδα της μηδενικής αξιολόγησης και της αναξιοκρατίας, στην οποία θριαμβεύει μόνο η συνεννόηση κάτω από το τραπέζι και στην οποία έννοιες άλλοτε ευγενείς (πχ συμμετοχή στα κοινά), έχουν ταυτιστεί με τον ανήθικο συμβιβασμό και την δοσοληψία.

Προφανώς και η Ελλάδα που αδρά περιγράφω δεν είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Τη γνωρίσαμε σε μεγάλο βαθμό για πολύ καιρό. Είχε όμως και άλλα χαρακτηριστικά. Σημειώθηκε και σημαντική πρόοδος για την οποία έχουμε μιλήσει εδώ. Οι σημερινοί κυβερνώντες, κατακεραυνώνοντας μονομερώς τις παθογένειες ήρθαν για να τις αλλάξουν. Και έκαναν ακριβώς ό,τι αυτές σηματοδοτούσαν, στο χείριστο βαθμό. Και προσέθεσαν νέες. Έτσι μας έδωσαν και άλλα δεδομένα ώστε να μπορούμε να προσδιορίσουμε την έννοια της κανονικότητας που εμείς επιθυμούμε για την πατρίδα μας.

Εμείς λοιπόν θα θέλαμε άλλα πράγματα για να συνηγορήσουμε και να πούμε πως ήρθε η κανονικότητα. Αξιώνουμε μια Ελλάδα πραγματικά αξιοπρεπή, ως ουσία αλλά και εικόνα. Με ένα Δημόσιο τομέα στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι κυνηγό, τροχοπέδη και τιμωρό της. Μια Ελλάδα που ο καθένας θα λαμβάνει ανάλογα με την αξιοσύνη, τα προσόντα και την προσφορά του. Και στην οποία θα συνεισφέρει πάλι ανάλογα με τις δυνάμεις του, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Μια Ελλάδα που λειτουργεί όπως κάθε «φυσιολογικό» κράτος της Ευρώπης και γενικά του «αναπτυγμένου» κόσμου.

Με θεσμούς λειτουργικούς και διαφανείς, πάλι στην υπηρεσία του πολίτη. Με τη Δικαιοσύνη ολοφάνερα ανεξάρτητη και ταχεία, να κάνει τη δουλειά της ανενόχλητη και να παρέχει τις εγγυήσεις και το αίσθημα ασφάλειας για κάθε πολίτη, επισκέπτη, επενδυτή. Με ένα κοινωνικό κράτος κραταιό και υγιές, δίχτυ προστασίας για τους αδυνάμους. Και με ένα σύστημα Παιδείας, ανάλογο της εποχής και των προκλήσεών της και αντάξιο του ονόματος που ευτυχώς ή όχι φέρει ο «έρμος» αυτός μα λαμπρός εκ φύσεων τόπος. Που να παρέχει τα αρχικά εφόδια για να ευοδωθούν τα όνειρα του κάθε νέου που δικαιούται να δημιουργήσει στον τόπο του.

Με ένα φυσικό περιβάλλον στο οποίο να επιδεικνύεται έμπρακτος σεβασμός και να επιχειρείται διαρκώς η βελτίωσή του, αντί για τη συνεχή υποβάθμιση. Με πόλεις υποδείγματα, λειτουργικές και ανθρώπινες. Και με μια καθημερινότητα με αβίαστη ροή και συλλογικό νόημα, στη θέση του ασίγαστου και ανηλεούς αγώνα επιβίωσης που σήμερα βιώνουμε. Και δεν αναφέρομαι στην έλλειψη πόρων αλλά τη γενική αίσθηση καταδίωξης και άκρατου ανταγωνισμού με τον κάθε συμπολίτη, τον οποίο μας έχει εμπεδωθεί να θεωρούμε απειλή και σφετεριστή του δικού μας χώρου.

Κι όλα αυτά μέσα στο αυτονόητο και εύλογο κλίμα ασφάλειας που κάθε πολίτης δικαιούται. Μέσα σε θεσμούς που εμπνέουν κύρος και σεβασμό, αντί για τη σημερινή γενική σύγχυση και το αισθητικό μπάχαλο που έχει καταλύσει κάθε μέτρο. Στην Ελλάδα που ονειρευόμαστε, όλα έχουν τη θέση τους. Η κοινωνία δεν αποτελείται από ανταγωνιστικά και εχθρικά μεταξύ τους άτομα, που βρίζονται ολημερίς στους δρόμους και στις ουρές και δεν αναγνωρίζουν κανέναν ως «αξιότερο». Το ισοπεδωτικό «όλοι για όλα και τελικά κανείς για τίποτε», το βιώσαμε, το χορτάσαμε σε βαθμό αηδίας.. Η απόδοση τιμής και αξίας στους θεσμούς, δεν κάνει κάποιον υποτελή, αλλά τον αναγάγει σε πολίτη. Μιας κοινωνίας που λειτουργεί και έχει αυτοσεβασμό. Που κατατείνει σε κοινούς στόχους, σέβεται την παράδοσή της και σχεδιάζει το μέλλον της. Με αξιοπρέπεια και ελπίδα.

Και φυσικά, ελπίζουμε σε μια κοινωνία συνεργασίας και καταλλαγής. Που η πολιτική διαμάχη αναγνωρίζεται ως φυσική μέσα στο δημοκρατικό παιχνίδι και ο «αντίπαλος» δεν είναι αυτονόητα εχθρός που πρέπει να αφανιστεί, μα ο συνεχής συμπαίκτης σε ένα παίγνιο θετικού (και όχι μηδενικού) αποτελέσματος. Το όφελος μπορεί και πρέπει να είναι συνολικό. Οι εποχές που η ηγεσία φρόντιζε μόνο την κάστα της, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δεν ταιριάζει μια με την εποχή. Όσοι συνεχίζουν σε αυτή τη λογική, απλά θα απορριφθούν φυσικά. Οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές, όσο επίμονα και αν εκτοξεύονται, δεν μπορούν πια να πιάσουν. Καταλαβαίνουμε πως κάποιοι μόνο σε αυτές ελπίζουν για να διαιωνίσουν τα μικροαστικά τους προνόμια. Αυτά που κατακεραύνωναν. Δεν έχει όμως κανένα μέλλον η προσπάθειά τους.

Η κοινωνία βρίσκεται ήδη αλλού. Η Ελλάδα που περιγραφικά ιχνηλατήσαμε, η Ελλάδα αυτής της κανονικότητας, είναι μέσα στα ευγενέστερα των ονείρων μας. Και βρίσκεται ήδη στα σπάργανα, ανιχνεύσιμη σε πρακτικές όσων, εντός κι εκτός, αρνούνται να συμβιβαστούν. Διάσπαρτα βρίσκεται σε προγραμματικά πλαίσια κομμάτων, φορέων, κινήσεων, δημιουργικών δυνάμεων. Είναι θέμα χρόνου να γίνει κεντρικό αίτημα και πολιτικό πλαίσιο άμεσης εφαρμογής. Είναι θέμα ζωτικής σημασίας. Η πολιτική δύναμη που θα το εκφράσει κυρίαρχα, με ειλικρίνεια και τόλμη, και έμπρακτα αποτελέσματα, θα είναι κυρίαρχη για καιρό. Και η χώρα, τότε και μόνο θα γίνει κανονική. Γιατί ακόμα απέχουμε πολύ.

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr