Του Δημήτρη Καμπουράκη: Από την Αγγελοπούλου στην Παναγοπούλου

 

Ο πρωθυπουργός διόρισε την κ. Κατερίνα Παναγοπούλου, σύζυγο του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου, ειδική σύμβουλο του σε θέματα αποδήμου ελληνισμού. Η δουλειά της, λέει, θα είναι να του ανοίξει τις μεγάλες πόρτες του εξωτερικού, κάτι που είχε αναλάβει παλιότερα η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου αλλά τα παράτησε διότι ο Αλέξης δεν ήταν αρκούντως αριστερός για τα γούστα της. Τα ύστερα του κόσμου, που έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου.

Η κ. Παναγοπούλου είναι σοβαρή και δυναμική γυναίκα, με πολλών λογιών αξιολογότατες δραστηριότητες. Από τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό, μέχρι την επιχειρηματικότητα αυτή καθ’ αυτή. Ούτε λεφτά χρειάζεται -άμισθη θα είναι άλλωστε- ούτε δύναμη, ούτε αναγνώριση. Τα ‘χει όλα αυτά με το τσουβάλι. Ο Τσίπρας το λοιπόν έχει ανάγκη την Παναγοπούλου κι όχι η Παναγοπούλου τον Τσίπρα. Κατά τούτο διαφέρει ουσιαστικά με όλους τους υπόλοιπους που συνωστίζονται στο Μέγαρο Μαξίμου όπου θα έχει το γραφείο της.

Υποθέτω ότι η κυρία πήρε την θέση για να βοηθήσει την χώρα. Ούτε θέλω, ούτε έχω λόγο να σκεφτώ κάτι άλλο. Βέβαια, δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να αντιπαραβάλλω σκέψεις και αντιδράσεις στην θεωρητική περίπτωση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα διόριζε σύμβουλο του μια Παναγοπούλου ή μια Αγγελοπούλου. Για τα ΣΥΡΙΖΑικά μυαλά, η πολιτικοοικονομική διαπλοκή θα ήταν δεδομένη, η μαύρη χρηματοδότηση της ΝΔ (και του ίδιου προσωπικά ίσως)  αυτονόητη. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Προφανώς, η κυρία Παναγοπούλου συμπαθεί τον Αλέξη και εκτιμά την προσπάθεια του. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, από την στιγμή που ούτε ενοχλεί κανέναν, ούτε φορτώνει αχρείαστο κόστος στις πλάτες μας όπως γίνεται με τις στρατιές των άλλων πρωθυπουργικών συμβούλων. Βέβαια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πανθομολογούμενη μεθοδικότητα και σοβαρότητα της (τα απέδειξε στην άψογη διαχείριση της απαγωγής του συζύγου της) δεν συνάδουν με το κλίμα και τους σκοπούς των δραστηριοτήτων του πρωθυπουργικού γραφείου. Αν δεν το έχει καταλάβει, εκεί που θα βάλει την καρέκλα της για να δουλέψει, δεν είναι επιτελικό κέντρο διεύθυνσης της χώρας. Είναι μια σφηκοφωλιά φανατικών από την οποία εκπορεύονται μόνο δύο βασικές δέσμες δραστηριοτήτων: Η ακραία πόλωση του πολιτικού σκηνικού και η κατάληψη του κράτους από το κυβερνών κόμμα.

Υποψιάζομαι ότι η κυρία Παναγοπούλου δεν σκοπεύει να στρατευτεί σε τέτοιου είδους δράσεις, αλλά ότι έχει πρόθεση να κάνει άλλα χρησιμότερα πράγματα. Τούτου δοθέντος, φοβούμαι ότι θα φαντάζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα ανάμεσα στους Καρανίκες και τις Θάνου που έχουν πιάσει στασίδι στο Μαξίμου, όμως αυτό είναι δικό της ζήτημα. Ελπίζω να διαθέτει εν’ αφθονία το καίριο προσόν της υπομονής. Θα φέρει, λέει, μεγάλους ξένους επενδυτές στην χώρα αξιοποιώντας τις διεθνείς της επαφές, ειδικά με την πλούσια ελληνική ομογένεια. Μακάρι, όλοι θα της βγάλουμε το καπέλο αν βοηθήσει τον τόπο. Το θέμα βέβαια είναι ότι ο προϊστάμενος της έχει πολλάκις αποδείξει πως βοηθητικό για τον τόπο θεωρεί ό,τι τον ωφελεί προσωπικά. Μακάρι να έχει το σθένος να το αλλάξει και αυτό.

Θα θυμάται προφανώς ότι την ίδια δουλειά είχε αναλάβει παλιότερα και η Γιάννα Αγγελοπούλου, αλλά πέραν του φιάσκου με την συνέντευξη Τσίπρα στο ίδρυμα Κλίντον δεν είχε καταφέρει πολλά πράγματα. Πιθανότατα, οι βαθιές ιδεολογικές διαφορές που είχε η τότε πρέσβειρα εκ’ προσωπικοτήτων με τον πρωθυπουργό (ο Αλέξης ήταν απλώς αριστερός, η Γιάννα ακροαριστερή) δεν της επέτρεψαν να γίνει αποτελεσματική. Ελπίζω η κυρία Παναγοπούλου να αποδειχθεί ικανότερη της κυρίας Αγγελοπούλου που έριξε μαύρη πέτρα πίσω της. Οι ευχές όλων μας είναι μαζί της.

Βεβαίως, δεν ξέρω γιατί, όταν σκέπτομαι την κυρία Παναγοπούλου να μπαίνει στο Μαξίμου, μου έρχεται στο μυαλό μια σκηνή από την παλιά ελληνική ταινία «κάτι κουρασμένα παλικάρια». Αναφέρομαι στο σημείο που ο σχεδόν οδυρόμενος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος χαιρετά τον καταχαρούμενο και ανυποψίαστο Λάμπρο Κωσταντάρα με την περίφημη ατάκα του «τι κάνεις βρε ταλαίπωρο παιδί;» Ο Κωσταντάρας τότε αναρωτήθηκε με αληθινή απορία «μα γιατί με κλαίει τούτος;» δίχως να λάβει απάντηση. Καθότι ο Παπαγιαννόπουλος ήξερε ότι ο φίλος του είχε μπλέξει πολύ άσχημα, αλλά δεν είχε νόημα να του το πει εκείνη την στιγμή. Αργότερα θα το καταλάβαινε από μόνος του.

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr