Το σεσουάρ

Tης Ρούλας Γεωργακοπούλου

Πήρε τ’ αυτί μου ότι κάποιος είπε πως η δεκαετία του ’60 ήταν κάτι σαν Παράδεισος, αλλά δεν είμαι χαζή να την πατήσω όπως με την Μποφίλιου. Ας απολαμβάνει ο καθένας τα 15 λεπτά δημόσιας σαχλαμάρας που του αναλογούν, γιατί είμαστε κι άλλοι στη σειρά που φλεγόμαστε να πούμε κι εμείς τα δικά μας. Δυστυχώς δεν γεννηθήκαμε Βρετανοί να χαρούμε τότε την ποπ ευφορία, ούτε Γάλλοι να εγκυμονήσουμε τον Μάη του ’68, ούτε καν Αμερικάνοι να ζήσουμε την αμφισβήτηση μέχρι τα νύχια των ποδιών μας. Ζώντας εν αναμονή μιας Χούντας, σε μια χώρα με πολιτικούς κρατούμενους, νικητές που έτρεφαν τη νίκη τους με καντάρια σαδισμού, και ηττημένους που απολάμβαναν με μοχθηρία την ήττα τους, δεν το λες και τόσο ευχάριστο ούτε και τόσο σοφό.

Κι όμως. Είχε και τα καλά της αυτή η δεκαετία, που δεν έχουν καθόλου να κάνουν με την εκμαυλιστική νοσταλγία αλλά μάλλον με την πρακτική πλευρά της ζωής, αφού αυτή ήταν η επείγουσα εκείνη την εποχή. Για μένα το σωτήριο γκατζετάκι εκείνων των χρόνων ήταν το σεσουάρ μαλλιών, κοινώς πιστολάκι. Η μάνα μου, εφευρετική εξ ανάγκης και από χαρακτήρα, έσπευσε πρώτη να το προμηθευτεί για να μη τριγυρνάμε με το μαλλί βρεγμένο μέσα σ’ ένα ψηλοτάβανο σεράι χωρίς θέρμανση που έμπαζε από παντού, αλλά και για να μας ζεσταίνει προχείρως, φς φς, το κρεβάτι το βράδυ, να μην πλαγιάζουμε σε σεντόνια παπαριασμένα από την υγρασία, κάτω από τόνους υφαντές κουβέρτες της γιαγιάς μου που για να σε απεγκλωβίσουν από κει μέσα έπρεπε να καλέσεις σωστικά συνεργεία και ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά. Δόξα τω Θεώ, επί Χούντας βάλαμε καλοριφέρ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι ότι ως λαός δεν εκτιμήσαμε ποτέ τη Μεταπολίτευση έτσι όπως της άξιζε. Σαν να τη γύρευε ο οργανισμός μας τη Χουντάρα, αρχίσαμε με το καλημέρα σας να μας ξινίζει, να την υποσκάπτουμε και να τη σαρκάζουμε. Την ελευθερία των ιδεών τη χρησιμοποιήσαμε σαν ρόπαλο ο ένας επί της κεφαλής του άλλου, και τη θεσμική αναγέννηση την είδαμε σαν των οχτρών τα φουσάτα περάσαν σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά, οπότε τι περιμένεις; Είναι τω όντι πολύ βίντατζ να βλέπεις τις φέτες του καλοριφέρ να ξεροσταλιάζουν πλέον παγωμένες σαν παγωτό κασάτο και τους μισούς συμπολίτες μας να προστρέχουν στον συριζαίο κομματάρχη για μια θεσούλα στο δημόσιο. Ευτυχώς τουλάχιστον που το μπιστολάκι μου, φς φς, ζεσταίνει, δεν σκοτώνει.

 

ΠΗΓΗ: athensvoice.gr