Το Πάσχα της διπλανής πόρτας

Του Βασίλη Στεφανακίδη

Περίμενα στην ουρά του συνοικιακού κρεοπωλείου για τα ψώνια των ημερών.

Οι ουρές είναι συνηθισμένες τις μέρες αυτές στα κρεοπωλεία. Δίπλα μου, ένας ηλικιωμένος κύριος που κάθε τόσο τον έβλεπα να ανοιγοκλείνει τη φούχτα του και να μετράει τα κέρματα ρίχνοντας απελπισμένες ματιές στα ψυγεία. Οταν ήρθε η σειρά του να εξυπηρετηθεί, γύρισε προς τα πίσω, είδε πως δεν υπήρχε άλλος στην ουρά και μου παραχώρησε ευγενικά τη θέση του, την οποία όμως δεν δέχθηκα. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά και μετά έσκυψε στον χασάπη και σχεδόν ψιθυριστά του ζήτησε μισό κιλό παϊδάκια.

«Αμέσως, κύριε Γιώργο», του είπε ο κρεοπώλης και άρχισε να κόβει το κρέας που σαφώς ήταν πολύ περισσότερο από την παραγγελία. Μετά, τον είδα να του βάζει μέσα στη σακούλα και μια συκωταριά αλλά και τα έντερα της μαγειρίτσας. Αζύγιστα όλα. Οταν πλησίασε στο ταμείο να πληρώσει, άκουσα τον ιδιοκτήτη να του ζητάει μόνο το ποσό που είχε προϋπολογίσει ο κ. Γιώργος για το μισό κιλό παϊδάκια.

Τον ευχαρίστησε, του ευχήθηκε για τις άγιες μέρες, τον πλήρωσε με τα κέρματα της φούχτας του και απομακρύνθηκε πριν προλάβει να σκουπίσει το δάκρυ που κύλησε στο αυλακωμένο του πρόσωπο. Ο κρεοπώλης στράφηκε προς εμένα και σχεδόν μονολογώντας τον άκουσα να λέει: «Χρόνια πελάτης, άρχοντας και χουβαρντάς, και κοίτα τώρα πώς τον κατάντησαν… Και να ’ταν ο μόνος. Δεν ξέρετε τι βλέπω κάθε μέρα, κύριέ μου».

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, άκουσα στο δελτίο ειδήσεων για το Υπουργικό Συμβούλιο και τις οδηγίες που έδωσε ο πρωθυπουργός στους υπουργούς του για επιτάχυνση και καλύτερο συντονισμό του κυβερνητικού έργου. Ακουσα ότι τους ανέλυσε τα θετικά της πρόσφατης καταρχήν συμφωνίας με τους δανειστές δίνοντας γραμμή προφανώς τι να λένε στον δημόσιο λόγο τους και στις επαφές τους με τον κόσμο.

Ο κ. Γιώργος της πραγματικής μας ιστορίας δεν ξέρω αν ακούει πια ειδήσεις, αν νοιάζεται πότε θα κλείσει η αξιολόγηση. Δεν ξέρω αν άκουσε κάπου ότι η σύνταξή του θα κοπεί κι άλλο. Τι σημασία έχει πια γι’ αυτόν αφού τη δική του ζωή την «έκλεισαν» από καιρό. Τις δικές του προσδοκίες για αξιοπρεπή γηρατειά τις έκοψαν μαχαίρι προ πολλού.
Τους μόχθους και τους κόπους μιας ζωής τούς «κατάσχεσαν» με τα μνημόνιά τους. Και δεν είναι μόνος ο κ. Γιώργος σε αυτή τη δυσχερή θέση. Δεν είναι ο μόνος που του ανέτρεψαν τον προγραμματισμό μιας ολόκληρης ζωής. Εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια συνταξιούχοι βιώνουν ανάλογες καταστάσεις. Αλλά και εκατομμύρια άλλοι, τα παιδιά των συνταξιούχων, που ανεβαίνουν τον καθημερινό Γολγοθά της επιβίωσης ευρισκόμενα σε παραγωγική ηλικία αλλά σε λάθος χώρα.

Ανθρωποι που μετρούν τα εφόδια που απέκτησαν με μόχθο για μια καλή επαγγελματική πορεία και βλέπουν τη ματαιότητα των προσπαθειών τους.
Βλέπουν τους πολιτικούς να ξεσπαθώνουν κάθε μέρα για το ποιος έφταιξε περισσότερο και για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί καλύτερα τη δυστυχία της κοινωνίας.

Να πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών ο ένας στον άλλον και στο τέλος να συμπεραίνουν ότι και ο λαός δεν είναι άμοιρος ευθυνών γιατί εθίστηκε να ζει πάνω από τις δυνάμεις του.

Κι εγώ το μόνο που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ως λαός έχουμε φταίξει ως προς τούτο: δεν καταφέραμε να ενηλικιωθούμε και να καταλάβουμε επιτέλους πως δεν υπάρχουν Αϊ-Βασίληδες με δώρα και πιστεύουμε μέχρι σήμερα στα παραμύθια με δράκους, καλούς άρχοντες και βασιλιάδες. Σωτήρες πολιτικούς που έχουν λύσεις για όλα μας τα προβλήματα. Που δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε τους κάλπικους από τους έντιμους και χρήσιμους. Που δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε τις ψευτιές, τις κοροϊδίες, το δούλεμα από την αλήθεια και τη γυμνή πραγματικότητα.

Μας πρέπει, όμως, τέτοια βαριά ποινή γι’ αυτό το λάθος;

ΠΗΓΗ: protothema.gr