Το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να ορίσει ποιους έχει εχθρούς

 

 

Του Γιάννη Σιδέρη

Στα γεννητούρια λέμε μόνο ευχές για μακροημέρευση και καλοτυχία, αλλά το Κίνημα Αλλαγής δεν γεννήθηκε στο διήμερο Παρασκευής και Σαββάτου. Απλώς τότε επικυρώθηκε ληξιαρχικά η γέννησή του.

Εν αρχή σημειολογικώς: Στα επιμέρους στοιχεία ανήκουν το νέο σύμβολο που δεν έγινε ευμενώς δεκτό στα social media. Τα σύμβολα εκπέμπουν άμεσα και ενστικτωδώς το μήνυμά τους, χωρίς να χρειάζονται εκλογικεύσεις και επεξηγήσεις περί του τι συμβολίζουν. Ο πράσινος ήλιος ήταν ευνόητος στον συμβολισμό της ανατολής, ο πυρσός φώτιζε, οι χρωματιστές σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ εξέπεμπαν την ενότητα. Δύσκολο θα είναι επίσης και το αρκτικόλεξο. ΚΙΝΑ ή ΚΙΝΑΛ, δεν έχει την απλότητα π.χ. του ΝΔ και την εμφανή σημασιολογία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά αυτά αρχικώς αποβαίνουν δευτερεύοντα και στην πορεία του χρόνου άνευ σημασίας. Και για το ΠΑΣΟΚ έκαναν πλάκα με το «Σοκ» όταν ανακοινώθηκε και με την πολιτική Άνοιξη και με το Ποτάμι. Το ΠΑΣΟΚ όμως προκάλεσε σοκ διαρκείας, η ΠΟΛΑΝ χάθηκε, ενώ το δρόμο της ακολουθεί και το Ποτάμι, χωρίς να ευθύνεται η ονομασία τους.

Τα σύμβολα φορτίζονται συναισθηματικά και ιδεολογικά, νοηματοδοτούνται, προσλαμβάνουν και εκπέμπουν αξίες, όταν οι δυνάμεις που τα χρησιμοποιούν κατισχύσουν και οι ιδέες τους εξαπλωθούν!

Διαφορετικά παραμένουνε επιτυχείς ή όχι, πάντως «άψυχες», αισθητικές παρεμβάσεις.

Οργανωτικά

Αρκετά τα δυσλειτουργικά στοιχεία στο νέο κόμμα: Στο συνέδριο η μόνη εκλεγμένη, και μάλιστα με διαδικασία που χαρακτηρίστηκε ανεπίληπτη, ήταν η πρόεδρός του. Οι σύνεδροι και τα όργανα διορίστηκαν, όχι γιατί η πρόεδρός του και το βασικό κόμμα, εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ, δεν ήθελε την εκλογή, αλλά δεν την ήθελαν κάποιοι εταίροι με εμφανέστερο τον κ. Θεοδωράκη, που ήρθε για να διώξει το παλιό!

Παράλληλα το νέο κόμμα θα είναι… πολυκομματικό ως τις εκλογές. Αρα να υποθέσουμε ότι ο καθένας εκ των υποψηφίων της αρχηγικής εκλογής του Νοεμβρίου θα μπορεί π.χ. να… συναντάει τον κ. Τσίπρα κατά μόνας, όταν ο τελευταίος νιώθει απομονωμένος, βρίσκεται σε διάσταση με τον αγαπημένο του φίλο – και σύντροφο εν συνεδρίω του ΣΥΡΙΖΑ – Πάνο, και έχει ανάγκη να οικοδομήσει προσηνές προφίλ δικομματικής συναίνεσης και επίφασης διαλόγου, με αυτούς που (ή εμείς ή αυτοί) ήθελε να εξαφανίσει.

Πολιτικά

Τα κόμματα δημιουργούνται για να ασκήσουν πολιτική και εδώ θα είναι η Λυδία Λίθος επί της οποίας θα κριθεί η αξία του. Όμως υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα. Όποιος παρακολουθούσε μέσω ιντερνέτ τις διαδικασίες το μεσημέρι του Σαββάτου, έβλεπε να περνούν στην οθόνη πολλά – θύελλα – από θυμωμένα emoji. Ήταν ώρα που μιλούσαν απλοί σύνεδροι, άρα οι θυμωμένες φάτσες δεν αφορούσαν στους ομιλητές αλλά στο κόμμα. Τα δε σχόλια αφορούσαν αυτούς που έκλεψαν ή που κατέστρεψαν την Ελλάδα – άποψη που την διέσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ και την αποδέχτηκαν, για να αποενοχοποιηθούν, ευρεία τμήματα λαού.

Αν το ΚΙΝΑΛ δεν αναλάβει ως πρώτη του προτεραιότητα να ανατρέψει αυτή την εικόνα, να υπενθυμίσει αφενός το διαχρονικό έργο του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου να δείξει με αριθμούς τι έγινε την πενταετία Καραμανλή και ποιος με την αβελτηρία του χρεωκόπησε τη χώρα, δεν πρόκειται να ανακάμψει. Θα κατατρύχεται και θα στοχοποιείται διαχρονικά από το χυδαίο λαϊκισμό, τη λάσπη, την απόδοση συλλογικής ευθύνης που του προσέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, και τα οποία έγιναν συνείδηση σε τμήμα της κοινωνίας (σε ανθρώπινο επίπεδο, το ότι υπάρχουν κάποιοι επώνυμοι που καθυβρίστηκαν σκαιώτατα και παρόλα αυτά τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, μας ξεπερνάει).

Το ΚΙΝΑΛ θα εμποδιστεί να αναπτύξει εύκολα αυτόνομο πολιτικό λόγο. Σε κάθε δημόσια εκδήλωση, σε κάθε συνέντευξη στελέχους του, θα εμφιλοχωρεί μονίμως και επιμόνως η ερώτηση με ποιους θα συνεργαστείτε σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας στις εκλογές. Το ερώτημα αυτομάτως και ενστικτωδώς στη συνείδηση του ακροατή, κατατάσσει το νέο κόμμα στο επίπεδο της «πολιτικής τσόντας».

Η κα Γεννηματά διετύπωσε 12 +1 θέσεις για «προοδευτική προγραμματική συμφωνία». Οι περισσότερες είναι γενικής αποδοχής, κάποιες αξιοπρόσεκτες (σταθερό φορολογικό σύστημα, αποκομματικοποίηση του κράτους, ενίσχυση ανεξαρτησίας Δικαιοσύνης κ.α.) και μία τουλάχιστον συριζαίικης αφέλειας, εποχής 2015: «Άμεση ελάφρυνση του δημόσιου χρέους χωρίς νέες δεσμεύσεις», λες και είναι δική μας απόφαση.

Εν κατακλείδι, το ΚΙΝΑΛ έχει πολύ πλούσιο έμψυχο στελεχικό δυναμικό, έχει την κυβερνητική εμπειρία να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις, έχει πιστούς οπαδούς (βασικά ΠΑΣΟΚους, έστω και αν δεν αρέσει στους εστέτ νέους εταίρους του, αλλά αυτοί το κράτησαν όρθιο στους καιρούς του «κατατρεγμού»). Μπορεί να είναι μια από τις συνιστώσες του μετώπου λογικής απέναντι στον ανορθολογισμό, τον ερασιτεχνισμό, τον μανιχαϊστικό διαιρετισμό και τον – ακόμη! – εμφυλιοπολεμικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά κουβαλάει το «προαιώνιο αμάρτημα» που του φόρτωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, περί καταστροφής της χώρας.

Σε αυτό πρέπει να απαντήσει. Αν θεωρεί ότι απαντάει κρατώντας ίσες αποστάσεις, αυτό θα κριθεί στη νεκροψία των εκλογών.

 

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr