Τι θέλω και τι δεν θέλω να δω την Κυριακή

 

 

 

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Το συλλαλητήριο της Κυριακής στην Αθήνα έχει ήδη υπερβεί τον σκοπό της… γέννησής του. Το «Μακεδονικό». Τείνει να πάρει και μία μορφή ευρύτερης διαμαρτυρίας απέναντι κυρίως στην κυβερνητική πολιτική, αλλά και σε ό,τι θεωρεί καθένας ότι τον καταδυναστεύει…

Υπό αυτή την έννοια ίσως να αποτελέσει και μάλιστα σε χρόνο απρόβλεπτο και σχεδόν… από το πουθενά ένα σημαντικό crash test για την κυβέρνηση. Την Κυριακή μπορεί να δούμε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που δεν διαδήλωσαν για το νέο αριστερό Μνημόνιο, ούτε όταν τους επιβλήθηκαν δυσβάσταχτοι φόροι και χαράτσια, να βγουν στους δρόμους με αφορμή το «Μακεδονικό» και να υψώσουν τη φωνή τους για όλα αυτά μαζί. Να φωνάξουν ότι «δεν πάει άλλο», μαζί με το «Μακεδονία ξακουστή»…

Και είναι βέβαιο ότι στο συλλαλητήριο της Αθήνας θα έχει στραφεί και το Διεθνές ενδιαφέρον. Θα θέλουν όλοι και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, Θεσμοί, εταίροι, δανειστές, να δουν τι είδους και πόσο μεγάλη θα είναι η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Αν και κατά πόσο θα ξεπεράσει την παθητική στάση που έχει δείξει και την έχουν καταστήσει ιδανικό «πειραματόζωο» για κάθε υβριδική λύση και μέτρο.

Ακριβώς όμως επειδή το συλλαλητήριο αποκτά έναν ευρύτερο χαρακτήρα, χωρίς βέβαια να χάνεται η αρχική στόχευση – αντίθετα θα ενισχυθεί όσο μεγαλύτερη είναι η συμμετοχή – έχει ιδιαίτερη σημασία να δώσει ένα μήνυμα Δημοκρατίας και ομοψυχίας, χωρίς ακρότητες και παρατράγουδα. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, υπάρχουν κάποια πράγματα, κάποιες συμπεριφορές που θα ήθελα να δω και κάποιες που ελπίζω να μην τις έχουμε την Κυριακή. Τι θέλω να δω και το όχι την Κυριακή; Να ορισμένα παραδείγματα…

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ πολίτες, οικογένειες, νέους, γέρους και παιδιά, άνδρες και γυναίκες, να διαδηλώνουν αυθόρμητα και ελεύθερα. Σαν να είναι μία μεγάλη γιορτή. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ μπαχαλάκηδες, δήθεν αριστερούς αντεξουσιαστές, ακροδεξιούς μπρατσαράδες ή τίποτε νεοναζί να χαλούν την γιορτή με επεισόδια. ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ απόγονους των Μακεδονομάχων. Και κληρικούς. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ θρησκόληπτους και «Θεούσες» όπως αυτούς που… ξόρκιζαν το γλυπτό στο Φάληρο… ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ελληνικές σημαίες. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ κομματικές σημαίες και σύμβολα. ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ όργανα και να ακούσω μουσική. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ψησταριές με… «βρώμικα» και γυφτοπανήγυρη μικροπωλητών.

Φαντάζομαι ότι καθένας έχει τις δικές του προσδοκίες, αλλά και τις δικές του αντιρρήσεις σε παρόμοιες συνθήκες. Θα πρέπει ωστόσο να υπάρχει μία κοινή  συνισταμένη. Η απέχθεια στα έκτροπα, τον τυφλό φανατισμό και τις ασχήμιες. Ας ελπίσουμε στο καλύτερο…

 

ΠΗΓΗ: capital.gr