TAΞΙ-κές μαρτυρίες για το μεροκάματο του τρόμου – Ρεπορτάζ στο «Καρφί»

Της Πέννυς Κροντηρά

Κατά 80% έχει πέσει η πελατεία των ταξί λόγω της κρίσης, μας δηλώνουν οι επαγγελματίες οδηγοί. Το «Καρφί» βρέθηκε σε πιάτσες ταξί και συνομίλησε με οδηγούς, που μας περιέγραψαν διάφορα περιστατικά από την πολύχρονη εμπειρία τους στο τιμόνι: από παζάρια με τους πελάτες μέχρι παρακολουθήσεις ζευγαριών και από επιθέσεις ναρκομανών μέχρι τη μεταφορά ετοιμόγεννων γυναικών.

Το νέο φαινόμενο με τα «πειρατικά» ταξί

Γιώργος Παπαγεωργίου (45 ετών, 20 χρόνια ιδιοκτήτης ταξί):

«Τώρα τελευταία, λόγω της οργάνωσης (ραδιοταξί και εταιρείες) που έχει γίνει στο δίκτυο των ταξί, έχει περιοριστεί αρκετά ο βαθμός επικινδυνότητας που διατρέχαμε. Παλαιότερα, τα περιστατικά ήταν πολλά, αλλά σήμερα, αν κάποιος κινδυνεύσει, φτάνουν πολύ γρήγορα οι συνάδελφοί του λόγω της καταγραφής που γίνεται στο δρομολόγιο. Από την άλλη πλευρά, το νέο φαινόμενο που ξεκίνησε από την Αμερική και έχει έρθει τώρα στη χώρα μας είναι η κυκλοφορία “πειρατικών” ταξί. Κάθε ιδιώτης ανεβάζει μια αγγελία στο ίντερνετ με το κινητό του και δηλώνει ότι μία διαδρομή που, αν κάποιος έπαιρνε ταξί, θα του κόστιζε 10 ευρώ, αυτός θα την κάνει με 6 ευρώ. Βεβαίως, πέραν του γεγονότος ότι ο συγκεκριμένος φοροδιαφεύγει, καθώς δεν έχει ταξίμετρο που λειτουργεί ως τιμολόγιο και δεν αποδίδεται η εισφορά, γιατί δεν είναι νόμιμα καταγεγραμμένος στα μητρώα, είναι και επικίνδυνος, εφόσον δεν ξέρει ο επιβάτης ποιος μπορεί να κρύβεται και τι μπορεί να είναι ο καθένας».

«ΚΟΥΜΠΩΜΕΝΟΣ» Ο ΚΟΣΜΟΣ

«Όσον αφορά το θέμα της “κλεψιάς” στην προκαθορισμένη τιμή από τους οδηγούς στους πελάτες, αυτοί είναι κάποιοι κερδοσκόποι που δυσφημούν το επάγγελμά μας και κυρίως δημιουργούνται τέτοια θέματα με τους επισκέπτες ξένων χωρών. Το φαινόμενο της στιγματοποίησής μας κρατάει από παλιά και εξελίσσεται καθημερινά. Αυτοί που χρησιμοποιούν έστω και περιστασιακά ταξί δεν μας βρίζουν, σε σχέση με τους άλλους οδηγούς ΙΧ. Ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεκινήσει η συνομιλία με τον πελάτη είναι με ένα σχόλιο που θα ακουστεί στο ραδιόφωνο και θα αφορά τα τεκταινόμενα. Ο κόσμος πάντως είναι κλεισμένος στον εαυτό του και τα προβλήματά του, δεν βλέπει ένα φως στο τούνελ και είναι “κουμπωμένος”. Πλέον δεν πιστεύουν ούτε στην αντιπολίτευση, είναι απλώς χαμένοι με την κατάσταση. Το μεροκάματο για τον καθένα μας εξαρτάται από το αν το ταξί είναι δικό του ή είναι οδηγός, αλλά και από το ωράριο. Πλέον, δεν υφίσταται το 8ωρο».

«Με απειλούσε με πέτρα να του δώσω το ταμείο μου»

Παύλος Αϊβατίδης (62 ετών, οδηγός ταξί από το 1986):

«Τα 25 χρόνια από τα 28 δούλευα όλο νύχτα. Ένα περιστατικό που μου έτυχε στις 17.30 το απόγευμα πριν από δέκα χρόνια ήταν όταν πήρα ένα νεαρό που μόλις είχε βγει από τη φυλακή και ήταν χρήστης ουσιών, για να τον μεταφέρω στα Άνω Λιόσια. Με οδήγησε σε ένα απομακρυσμένο και ερημικό μέρος, σε μια οικοδομή, σε ένα στενό και, μόλις κατέβηκε, πήρε μια πέτρα και ζήτησε το ταμείο μου. Το καλό ήταν ότι είχα μόλις 6 ευρώ και με ήρεμη κουβέντα του εξήγησα και φυσικά τα έδωσα. Δεν άξιζε να κινδυνεύσω. Μια άλλη φορά, με τράκαραν και μόλις κατέβηκα για την ανταλλαγή στοιχείων ο οδηγός μού επιτέθηκε και άρχισε να με χτυπάει. Τότε φοβισμένος έφυγα και κλείστηκα σε ένα σπίτι στη γειτονιά και κάλεσα αμέσως το ραδιοταξί που συνεργαζόμουν. Έπειτα από λίγο, ήρθαν γύρω στα 25 αυτοκίνητα ταξί στην περιοχή και τον πιάσανε. Όπως αποδείχτηκε στην αστυνομία, ήταν σεσημασμένος και χρήστης ναρκωτικών. Είχαμε ζητήσει να μπουν κάμερες στα ταξί για την ασφάλειά μας και είπαν ότι δεν γίνεται για τα προσωπικά δεδομένα. Η κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη δουλειά μας, μετά κόπων και βασάνων τα βγάζουμε πέρα. Οι συγκοινωνίες που λειτουργούν ως αργά μας έχουν αφαιρέσει πολλούς πελάτες. Από την άλλη ο κόσμος έχει αγανακτήσει με την φορολογία».

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Πολλές φορές οι πελάτες εξαφανίζονται χωρίς να πληρώσουν, με πρόσχημα ότι έχουν ξεχάσει τα χρήματά τους και πάνε να τα φέρουνε από το σπίτι τους. Πολλοί το κάνουν συστηματικά. Μάλιστα, ένας σεσημασμένος έπαιρνε κούρσα από το Μοσχάτο για να πάει, όπως έλεγε σε ένα φαρμακείο στην Ομόνοια, και να τον ξαναγυρίσουν. Όταν έφτανε, έδινε την ταυτότητά του, ότι τάχα είχε ξεχάσει τα χρήματα και θα τα έφερνε. Είχε διαλέξει μια πολυκατοικία με προαύλιο και κήπο επίτηδες και, μόλις έμπαινε στην πολυκατοικία, εξαφανιζόταν. Και περίμενε ο ταξιτζής σαν κορόιδο στην είσοδο. Το ταξί είναι ένα δεύτερο σχολείο, βλέπεις και ακούς πάρα πολλά. Ακόμα και παρακολουθήσεις κάνουμε σε παράνομα ζευγάρια! Μάλιστα, ένας άνδρας μας έβαλε να παρακολουθούμε τη γυναίκα του στο σπίτι του, επειδή θα έλειπε. Οι Έλληνες δεν σέβονται, μπαίνουν με το φαγητό στο αμάξι και δεν προσέχουν τα παιδιά τους που πατάνε τα καθίσματα. Βέβαια υπάρχουν και ταξιτζήδες που δεν σέβονται την περιουσία τους και σταματούν απότομα, δημιουργώντας τρακαρίσματα, χωρίς να υπολογίζουν ότι με τη ζημιά θα μείνουν εκτός δουλειάς για μέρες. Μόλις σταματάμε για να κατέβει πελάτης, κορνάρουν, αλλά μετά ο ίδιος θα πάει να διπλοπαρκάρει για να περιμένει τη σύζυγο στο σούπερ μάρκετ».

Έχει χαθεί το χαμόγελο, όλοι σε στραβοκοιτάζουν

Μάνος Αγγελιδάκης (36 ετών, 15 χρόνια οδηγός ταξί):

«Αν και το επάγγελμά μου αντιμετωπίζει μεγάλη κρίση, αγαπάω αυτό που κάνω. Η δουλειά έχει πέσει κατά 80%. Ένα χαρούμενο περιστατικό που μου έχει συμβεί είναι όταν πήρα μία κυρία που ήταν έγκυος να την πάω για τις εξετάσεις της και στο δρόμο την έπιασαν οι πόνοι. Προσπαθούσα να φτάσω γρήγορα στο νοσοκομείο, για να την περιθάλψουν. Δόξα τω Θεώ, με μεγάλη δυσκολία, λόγω κίνησης, καταφέραμε να φτάσουμε και πήγαν όλα καλά. Αλλά το άγχος και η πίεση ήταν μεγάλη. Ο κόσμος λόγω της κρίσης είναι πάρα πολύ στενοχωρημένος και τσιτωμένος. Εκτός από αγχωμένος είναι και πιεσμένος και με το παραμικρό θα υπάρξει ένταση και διαξιφισμός με το μηδαμινό. Έχουν χαθεί η καλή διάθεση και η ευγένεια λόγω των περιστάσεων που βιώνουμε. Παλιά ο πελάτης σού έλεγε καλημέρα και ήταν με το χαμόγελο, τώρα σε στραβοκοιτάζει. Οι ταξιτζήδες, πλέον, είναι σαν τους μπάρμαν και τους ψυχολόγους. Μου έχει τύχει πελάτης, από την ώρα που μπήκε μέχρι να φτάσουμε, να μου μιλάει για τη ζωή του ή να έχουμε φτάσει και να κάνω δεξιά και να συζητάμε. Οι πελάτες που παίρνουν ταξί είναι από 35 ετών και άνω».

12 ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ

«Στο τιμόνι είμαι 12 ώρες την ημέρα, μπορεί να είναι επικίνδυνο, λόγω της κούρασης, αλλά έχει γίνει συνήθεια και τρόπος ζωής. Μου έχει τύχει να πρέπει να πελάτισσα πάω από τον Πειραιά στη Γλυφάδα και πριν βάλω το ταξίμετρο να με ρωτάει πόσο θα κοστίσει η διαδρομή και της απαντάω γύρω στα 12 ευρώ και μου λέει: Έχω 8, θα με πάτε; Αλλά όταν ένας άνθρωπος είναι κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, δεν του λες τίποτα και τον πας. Κάποτε αγόραζες ταξί ή δούλευες ως οδηγός για να πλουτίσεις, σήμερα δεν ισχύει. Θα δουλέψει αυτός που έχει ανάγκη. Πάρα πολλοί συνάδελφοί μου έχουν τελειώσει το πανεπιστήμιο ως μηχανολόγοι και δικηγόροι και δουλεύουν ταξί τις νυχτερινές ώρες για κάποιο έξτρα εισόδημα. Το ταξί λόγω της οικονομικής κρίσης και όσων επικρατούν σήμερα στην κοινωνία είναι το ασφαλέστερο μέσο για τον πολίτη. Προχθές μπήκε μία κυρία και άρχισε να κλαίει και, όταν τη ρώτησα, μου είπε ότι την προηγούμενη μέρα έκλεψαν τη σύνταξη του άνδρα της στο μετρό, χωρίς να το καταλάβει, και δεν είχε χρήματα να ζήσει για τον επόμενο μήνα».

Άλλοι δεν πληρώνουν,άλλοι κάνουν παζάρια

Άγγελος Αγγελινάκης (32 ετών, 8 χρόνια οδηγός ταξί):

«Πολλές φορές μπαίνουν πελάτες και δεν πληρώνουν. Πήρα μια γυναίκα, την πήγα ως το Μενίδι και τη γύρισα Πειραιά και δεν με πλήρωσε. Κάλεσα την αστυνομία, αλλά δεν έβγαλα άκρη. Το ταξί πλέον είναι είδος πολυτελείας και ο κόσμος κάνει παζάρια. Μου λένε δεν έχω να σου δώσω 5 ευρώ, θα σου δώσω 4. Στο εξωτερικό τα ταξί όμως είναι πολύ πιο ακριβά. Αν κάποιος πραγματικά έχει ανάγκη, είναι διαφορετικά. Πολλοί πελάτες έχουν θράσος και δεν σέβονται τον επαγγελματία. Καθημερινά δουλεύω 15 ώρες, αν ασχολιόμουν με το τι λένε, θα έσπαγα το στομάχι μου. Άλλοι πελάτες ζητούν τη γνώμη μας στα προσωπικά τους».

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ

Το «Καρφί», ερευνώντας και το αντίπαλο δέος, μίλησε και με κάποιους πελάτες ζητώντας τους να μας πουν τα βιώματά τους από τις μετακινήσεις με ταξί.

«Με φυλάκισε στο αυτοκίνητο…»

Αμαλία Πετροπούλου (49 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος):

«Παίρνω τακτικά ταξί και επιλέγω πάντα ένα καλό εμφανισιακά, αλλά ένα βράδυ την πάτησα. Πήρα ένα ταξί Mercedes, πολύ καθαρό με άριστο σαλόνι μέσα, ευγενής ο οδηγός, αλλά άργησα να καταλάβω ότι έπεσα σε αλλοδαπό. Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη, από Ζωγράφου μέχρι Παγκράτι. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι αυτόματα μπήκαν ασφάλειες στις πόρτες. Καθόμουν πίσω και είπα στον οδηγό γιατί βάζεις ασφάλεια; Αρχίζει να χαμογελάει, κάτι δεν πήγαινε καλά. Πάω να ανοίξω το παράθυρο, αλλά και εκεί ασφάλειες. Η καρδιά μου πήγε να σπάει. Ίσως η τύχη ήταν με το μέρος και μας έπιασε φανάρι. Δίπλα ήταν σταματημένο ένα άλλο αυτοκίνητο με οδηγό ένα κύριο. Αρχίζω να χτυπάω με όλη μου τη δύναμη το παράθυρο και να ουρλιάζω. Ο κύριος κατάλαβε τι σημαίνει, κατεβαίνει αυτόματα και μπαίνει μπροστά στο ταξί. Του φωνάζει ότι θα πάρει το 100. Αυτόματα οι ασφάλειες βγαίνουν. Κατεβαίνοντας άρχισα να κλαίω και από το φόβο μου δεν πήρα ούτε τον αριθμό του. Ευχαρίστησα τον κύριο».

«Είναι, πλέον, είδος πολυτελείας»

Πέτρος Κουστένης (56 ετών, ελεύθερος επαγγελματίας):

«Σε παρακαλάνε τώρα για κούρσα. Παλιά σταματούσα ταξί και κάνανε επιλογή. Τώρα έξω από τα νοσοκομεία ουρές. Είναι είδος πολυτελείας πλέον. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια δεν το επιλέγω, λόγω οικονομικής κρίσης. Μου έχουν τύχει πολλές φορές γυναίκες ταξιτζούδες, ευγενείς και μάγκισσες στο τιμόνι. Το σωστό να λέγεται. Πριν λίγο που κατέβηκα, μου έκοψε και απόδειξη. Είχε καθαρό ταξί, όχι σαν κάτι άλλα με σκισμένα καθίσματα και μυρωδιά τσιγαρίλας».

«Τι συνέβη όταν ξέχασα το πορτοφόλι μου…»

Εύη Γεωργακοπούλου (25 ετών, δημόσιος υπάλληλος):

«Ένα πρωινό πήρα ταξί να πάω στη δουλειά μου, αλλά φτάνοντας ανοίγω την τσάντα μου για να πληρώσω και διαπιστώνω ότι είχα ξεχάσει το πορτοφόλι μου, γιατί είχα αλλάξει τσάντα. Ντράπηκα, δεν ήξερα τι να κάνω. Του είπα την αλήθεια και τον παρακάλεσα, εάν μπορεί το μεσημέρι που θα σχολάσω να έρθει να με πάρει για να με επιστρέψει σπίτι μου. Μου έδωσε το κινητό του. Ευτυχώς ήταν ευγενέστατος ο κύριος. Άλλος στη θέση του μπορεί και να με έβριζε. Κατόπιν συνεννόησης το μεσημέρι ήρθε, με πήρε και του πλήρωσα και τις δύο κούρσες».

«Προσωπικός… σεκιούριτι»

Αντιόπη Πολύζου (78 ετών, συνταξιούχος):

«Λόγω της ηλικίας μου χρησιμοποιώ ταξί πολλές φορές. Κάθε μήνα πηγαίνω να πάρω τη σύνταξή μου από την τράπεζα. Δεν έχω κανένα συγγενή να με βοηθήσει. Πριν από δύο χρόνια, λοιπόν, βρήκα έναν ταξιτζή με όλη τη σημασία της λέξεως κύριο, ο οποίος έρχεται, με παίρνει, με πάει στην τράπεζα, μπαίνει μέσα μαζί μου και ξαναβγαίνουμε και γυρνάω. Είμαι υποχρεωμένη και εκτός από την πληρωμή της κούρσας, του δίνω πάντα και κάποιο φιλοδώρημα έξτρα».