Συμπτώματα παρακμής…

Του Κώστα Στούπα ​

Έρχονται δύσκολες μέρες…

Αν γίνονταν αύριο εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμυ Κόρμπιν, σύμφωνα με τις περισσότερες τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα ερχόταν πρώτο με πάνω από το 40% των ψήφων. Το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν δεν έχει καμιά σχέση με το Εργατικό Κόμμα του Τόνι Μπλερ. Το πρόγραμμα Κόρμπιν μιλά για εκτεταμένες εθνικοποιήσεις και μοιάζει περισσότερο με τις απόψεις που εκφράζει στην Ελλάδα ο χώρος που εκπροσωπεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Οι δυσμενείς συνέπειες από το Brexit στην οικονομία του Η.Β. θα είναι ελάχιστες μπροστά στις συνέπειες μιας νίκης των Εργατικών στις επόμενες εκλογές.

Κόμματα με λαϊκίστικα χαρακτηριστικά και αριστερίστικα ή εθνικιστικά προγράμματα κερδίζουν παντού έδαφος.

Στις ΗΠΑ, που ηγούνται του ελεύθερου κόσμου και της ελεύθερης οικονομίας, στις τελευταίες εκλογές εξελέγη πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ με δημαγωγικές και αντιφατικές υποσχέσεις που χάιδευαν τα αυτιά μιας σημαντικής κατηγορίας ανθρώπων η οποία αισθάνεται «ξεκρέμαστη” και θυμωμένη.

Η Χίλαρι Κλίντον κινδύνεψε από τον Μπέρνι Σάντερς που πρόβαλε ένα αριστερίστικο πρόγραμμα γενίκευσης των επιδομάτων και εθνικοποιήσεων.

Στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ολλανδία κλπ, παντού τα άκρα ενισχύονται.

Το Η.Β. θέλει να αποχωρήσει από την Ε.Ε., η Σκωτία από το Η.Β. Η Καταλονία θέλει να αποχωρήσει από την Ισπανία, η Βενετία και η Βόρεια Ιταλία από την Ιταλία. Η Τουρκία απομακρύνεται από ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και συμμαχεί με Ρωσία και Ιράν. Η Κίνα αναζητεί διεθνή ρόλο.

Ο Κάιζερ όταν δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην πολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τις Δυτικές δυνάμεις ταυτόχρονα βοήθησε τον Βλαδίμηρο Λένιν να φτάσει στη Ρωσία προκειμένου να αναλάβει τον συντονισμό των διάσπαρτων σοσιαλιστικών στάσεων.

Πίστευε πως ο Λένιν με τις υποσχέσεις και τη μεθοδική παραστρατιωτική οργάνωση των μπολσεβίκων θα παρέλυε το ρωσικό στρατό μέσω μιας επανάστασης και θα εξασφάλιζε την πολυπόθητη ανακωχή στο ένα μέτωπο.

Έτσι και έγινε. Η συνέχεια με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτοφσκ μόλις επικράτησαν οι μπολσεβίκοι είναι γνωστή…

Στη Δύση δεν χρειάζεται να ταχυδρομήσει κανείς την παρακμή και τη διάλυση σε κάποιο σφραγισμένο βαγόνι, την γεννά και αναπαράγει μόνη της.

Βέβαια, ιστορίες όπως οι λίστες με τους φοροφυγάδες στα παραδεισένια νησιά ενισχύουν την καχυποψία και την κρίση. Οι διαρροές αυτές αν έχουν κάπου διαλυτικές επιπτώσεις είναι οι δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης όπου οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ είναι στο μικροσκόπιο της ελευθεροτυπίας και η κοινή γνώμη έχει ισχύ.

Και στην Αφρική, την Κίνα ή τη Ρωσία η κοινή γνώμη γνωρίζει πως κλέβει η πολιτική και οικονομική ελίτ. Εκεί όμως θεωρείται φυσιολογικό. Η δημοσιοποίηση τέτοιων στοιχείων με επαναλαμβανόμενη επιμονή δημιουργεί ρήγματα καχυποψίας και έλλειψης εμπιστοσύνης των κοινωνιών της Δύσης προς τις ελίτ.

Αυτό αποσταθεροποιεί τις ελεύθερες κοινωνίες και οικονομίες…

Οι οικονομικές προϋποθέσεις

Φυσικά οι οικονομικές προϋποθέσεις της παρακμής είναι υπαρκτές.

Η μεταφορά του παραγωγικού ιστού στις αναδυόμενες χώρες έχει αδυνατίσει τη μεσαία τάξη και έχει ενισχύσει αυτούς που δεν αμείβονται καλά, αυτούς που ζουν με επιδόματα και αυτούς που κερδίζουν περισσότερα από τις συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Στο απόγειο της ευημερίας της η Δύση αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα.

Η επί δεκαετίες θαλπωρή του Κοινωνικού Κράτους έχει δημιουργήσει ανθρώπους μαλθακούς και άβουλους που είναι ανίκανοι να προγραμματίσουν και να διαχειριστούν τη ζωή τους.

Αγόρια και κορίτσια της Δύσης κορεσμένα από ασφάλεια και ευημερία αναζητούν υπαρξιακή διέξοδο στρατευόμενα σε ακραίες ιδεολογίες και εχθρικές θρησκευτικές σέχτες που ευημερούν πουλώντας ιδανικά και πίστη.

Στην επανάσταση αμφισβήτησης των δεκαετιών του ‘60 και ‘70 είχαμε τις φεμινίστριες, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την Αλφατάχ, την ΡΑΦ, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Τώρα έχουμε τις σκλάβες του σεξ που αναζητούν καταφύγιο στην κόλαση του Ισλαμικού Κράτους, τη Λεπέν, τον Πουσδεμόν, τη Χεζμπολά, τον Ασανς με τα Γουικιλικς… κλπ.​

Η παρακμή…

Η Δύση μετά από μια εκρηκτική πορεία αιώνων η οποία την οδήγησε στην οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ηγεμονία σε όλον τον πλανήτη, εισέρχεται βαθμιαία σε περίοδο κρίσης.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο δανεισμός και η εκτύπωση χρήματος κάλυψαν τη μείωση του βιοτικού επιπέδου που συνεπαγόταν η διεκδίκηση μεριδίου από τον παγκόσμιο πλούτο από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η ραγδαία δημογραφική γήρανση των δυτικών κοινωνιών επιταχύνει τις εξελίξεις καθώς οι συνταξιούχοι γίνονται κάθε μέρα όλο και περισσότεροι από αυτούς που εργάζονται και το νεκρό κεφάλαιο υπερβαίνει κατά πολύ το ζωντανό κεφάλαιο που αναζητεί διέξοδο απόδοσης στις επενδύσεις.

Το παγκόσμιο χρέος έχει ξεπεράσει τα 200 τρισ. δολάρια και το 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Για να αποφευχθούν οι ομαδικές στάσεις πληρωμών, οι μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες έχουν μηδενίσει τα επιτόκια και όταν και αυτό αποδείχτηκε ατελέσφορο ξεκίνησαν την εκτύπωση χρήματος μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης.

Τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης τα τελευταία χρόνια έχουν «τρομπάρει” την παγκόσμια οικονομία με πάνω από 10 τρισ. δολάρια. Τα μηδενικά επιτόκια όμως βάζουν σε κίνδυνο τις συντάξεις αφού τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων δεν γράφουν αποδόσεις. Μοιραία οι διαχειριστές κεφαλαίων φουσκώνουν τις τιμές των μετοχών για να μεταθέσουν την ώρα της κρίσης.

Η αναστάτωση στις κοινωνίες όμως παρά την αφθονία επιδομάτων και αποδόσεων υποβόσκει και εντείνεται. Η εισαγωγή μεταναστών για να καλύψουν τα κενά της δημογραφικής γήρανσης δημιουργούν πολιτισμικές τριβές.

Ο εθνικισμός, η ξενοφοβία, ο προστατευτισμός, ο κρατισμός αποκτούν ερείσματα στις κοινωνίες και σημαντική πολιτική έκφραση.​

Αντιστροφή…

Πώς μπορείς να συναγωνιστείς κάποιον που μοιράζει χρήματα δωρεάν; Ίσως μόνο μοιράζοντας περισσότερα χρήματα. Αυτό όμως είναι μια συνταγή δημαγωγίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παρακμή και την καταστροφή…

Ο σοσιαλισμός και ο εθνικισμός σαν οικονομικά μοντέλα αναδιανομής πλούτου και προστατευτισμού, αποτελούν το σκληρό πυρήνα κάθε δημαγωγίας από την απαρχή της ιστορίας.

Αμφότερες σαν ιδεολογίες προσφέρουν στο άτομο την αίσθηση της ασφάλειας να ανήκει κάπου είτε πρόκειται για περιούσια τάξη, είτε για περιούσιο έθνος το οποίο θα συντρίψει τους αντιπάλους και θα αποκτήσει ευημερία αναδιανέμοντας τον πλούτο που δικαιωματικά του ανήκει και του στερούν.

Το αίτημα για γρήγορο και εύκολο πλουτισμό χωρίς προσπάθεια και η προσφορά μιας κοινότητας στην οποία να ανήκει και να αισθάνεται Κάποιος, ο μέσος κανένας, αποτελούν το σκληρό πυρήνα κάθε δημαγωγίας. Μοιραία ο σπόρος αυτών των αιτημάτων όταν πέσει σε κοινωνίες που βρίσκονται σε αναταραχή και σύγχυση εξαπλώνεται σαν λοιμώδες νόσημα.

Όλα αυτά συνιστούν συμπτώματα παρακμής και κυοφορούν ανατροπές.

Αν προσθέσουμε και τα άλματα της τεχνολογικής εξέλιξης που κάθε μέρα καθιστά την ανάγκη του εργατικού δυναμικού περιττή στη διαδικασία παραγωγής και διανομής πλούτου η εξίσωση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη.

Οι δυνατότητες βελτίωσης των απογόνων μέσω γενετικών παρεμβάσεων καθιστά τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων τόσο μεγάλες που οι ταξικές ή φυλετικές διαφορές του παρελθόντος καθίστανται ανέκδοτα.

Η ισχύς των πολυεθνικών και η αποδυνάμωση των κρατών δημιουργεί προϋποθέσεις μιας μεταμοντέρνας φεουδαρχίας και μάλιστα χωρίς την ανάγκη δουλοπάροικων…

Οι αντιδράσεις ενδυνάμωσης του έθνους κράτους, η στροφή στον προστατευτισμό και οι νεοκομμουνιστές τύπου Κόρμπιν μοιάζουν με σπασμωδικές αντιδράσεις του κόσμου που βρίσκεται σε υποχώρηση…

 

 

ΠΗΓΗ: capital.gr