Πίστευε και μη ερεύνα…

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Η αναθέρμανση της ελληνικής οικονομίας τείνει πλέον να αποτελέσει κάτι το τόσο απίστευτο, που μόνο με πολύ βαθιά, σχεδόν τυφλή πίστη μπορεί κανείς να ελπίζει στην ανάκαμψη. Τουλάχιστον για όσο θεωρείται «εχθρός» η ανάπτυξη και «Θεός» η σοβιετοποίηση οικονομίας και κοινωνίας. Πώς λοιπόν να ελπίζει κανείς σε… Ανάσταση; Πίστευε και μη ερεύνα…

Γιατί αν σταματήσουμε να ελπίζουμε, να πιστεύουμε ότι κάτι μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει, τότε δεν θα μας χωρίζει τίποτε από την απόλυτη καταστροφή. Μη μειδιάτε καθόλου. Δεν είναι για γέλια η υπόθεση. Για κλάματα είναι. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις ανεβαίνουν έναν Γολγοθά στον οποίο είναι βέβαιο ότι τους περιμένει η Σταύρωση, αλλά δεν προκύπτει από πουθενά ότι θα ακολουθήσει και η Ανάσταση… Τα μηνύματα είναι πλέον και πυκνά και σχεδόν… καθημερινά. Οι αποταμιεύσεις καταρρέουν και σημειώνουν το ένα αρνητικό ρεκόρ μετά το άλλο καθώς παρά τα capital controls οι εκροές συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Μόνο που πλέον τα χρήματα δεν πάνε ούτε σε συρτάρια, ούτε σε σεντούκια. Ξοδεύονται…

Και πού ξοδεύονται; Όχι βέβαια στην κατανάλωση. Γιατί και εκεί τα δεδομένα είναι όχι απλώς ανησυχητικά πλέον αλλά δραματικά, με τη συνεχή πτώση που διαπιστώνεται. Ξοδεύονται οι αποταμιεύσεις για να ταΐσουν ένα αδηφάγο κράτος, το οποίο αντιμετωπίζει πλέον τους πολίτες ως… υπηκόους, τους ξεζουμίζει και τους συντρίβει οικονομικά με εξοντωτικούς φόρους και χαράτσια και τους εξαθλιώνει κοινωνικά. Χωρίς να λαμβάνεται καμία μέριμνα, χωρίς να γίνεται ούτε ένας σοβαρός σχεδιασμός.

Όχι, δεν ξέχασα ότι έχει υποβληθεί αναπτυξιακό νομοθέτημα. Μόνο που ο όρος «αναπτυξιακό» ισχύει μόνο κατ΄ ευφημισμό. Στην Ελλάδα του 2017, η ανάπτυξη είναι συνδεδεμένη με το άνοιγμα φαστφουντάδικων, σουβλατζίδικων, τυροπιτάδικων και καφενείων. Εκεί… επενδύεται ό,τι έχει απομείνει από καταθέσεις, ό,τι έχει εισπραχθεί από εθελούσιες εξόδους και εφάπαξ σε συνδυασμό με μικροδάνεια και πωλήσεις άλλων περιουσιακών στοιχείων. Για να ακολουθήσει η σκληρή μοίρα του λουκέτου για τα περισσότερα από αυτά τα μικρομάγαζα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ένα σωρό εμπορικά καταστήματα. Αυτός είναι ο πυρήνας της αναπτυξιακής πολιτικής της κυβέρνησης, έτσι προσδοκούν να ενισχυθεί το ΑΕΠ, έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας… Και βέβαια,  από κοντά και το όραμα των νέων προσλήψεων στο δημόσιο…

Όσο για τις επενδύσεις; Στον «πάγο». Δείτε για παράδειγμα το Ελληνικό. Πότε με το δασαρχείο, πότε με την αρχαιολογία, το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο στην Αττική, που θα δημιουργούσε χιλιάδες θέσεις εργασίας και σημαντική ανάπτυξη, παραμένει στα… χαρτιά. Και ας τρέχουν συμβάσεις, ημερομηνίες κλπ. Ποιος νοιάζεται; Υπάρχει και χώρος για να φιλοξενούνται οι πρόσφυγες…

Με αυτούς τους όρους, με αυτές τις προϋποθέσεις, με αυτά τα μυαλά και τις ιδεοληψίες, μπορεί να «Αναστηθεί» η οικονομία; Όσες αξιολογήσεις και αν κλείσουν, όσα QE και αν προσμονούμε; Πολύ δύσκολο. Και δεν γίνεται λόγος για μία εφήμερη ψυχολογική ένεση… Αυτή είναι εύλογη, ιδιαίτερα καθώς στη δική μας περίπτωση μπορεί και να ισχύσει το «φαινόμενο του ελατηρίου». Όμως αυτό δεν επαρκεί. Βεβαίως δεν πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Δεν πρέπει να παραδοθούμε στην μπαχαλοποίηση της ζωής, στην ισοπέδωση της ατομικότητας που επιχειρούν οι Συριζαίοι.

Πώς; Σε τι να πιστέψουμε; Ίσως ότι θα κατανοήσουν και θα αλλάξουν οι κυβερνώντες πολιτική. Ότι θα γίνουν στην πραγματικότητα… κεντροαριστεροί. Ίσως ότι θα προκύψει πολιτική αλλαγή στην Ευρώπη που θα ευνοεί τη χαλάρωση της ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής. Ίσως ότι θα υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα. Είπαμε, θέμα… πίστης είναι. Πίστευε και μη ερεύνα…

ΠΗΓΗ: capital.gr