Όταν τα φαντάσματα βγήκαν σεργιάνι

Ο κ. Μουζάλας, δυστυχώς για τον ίδιο, ανακάλυψε μόλις πριν από 24 ώρες πως είναι προτιμότερο, αν όχι πολιτικά ασφαλέστερο, να ασχολείσαι με τη δημιουργία στρατοπέδων προσφύγων στο Νότιο Σουδάν ή την Αιθιοπία παρά να πασχίζεις να διαχειριστείς το μεταναστευτικό – προσφυγικό στην ευρωπαϊκή κατά τας γραφάς Ελλάδα.

Η πολιτική ενηλικίωση του κ. Μουζάλα ολοκληρώθηκε με ταχύρρυθμα μαθήματα προσαρμογής στην αγοραία πολιτική πραγματικότητα της σύγχρονης περιόδου του ελληνικού κράτους και αντιλήφθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο πως σε αυτήν την χώρα η ιστορία εξελίσσεται αποκλειστικά με ανακλαστικά που οδηγούν μόνο στο παρελθόν, αγνοούν το παρόν και αποκλείουν το μέλλον.

Μια φράση του, πολύ συνηθισμένη στα διεθνή φόρα, με την οποία αποκάλεσε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία», πυροδότησε τη γνωστή και πάντα παρούσα αθηναϊκή υποκρισία και προσέδωσε στον Πάνο Καμμένο το «ψεκαστικό» άλλοθι που δυνητικά του επιτρέπει να πάρει αποστάσεις από τον πολιτικό του «φίλο» Αλέξη Τσίπρα εν όψει των αναπόφευκτων εξελίξεων περί τον Μάιο – Ιούνιο.

Ο κ. Μουζάλας έμπλεξε στις μυλόπετρες μεταξύ εθνικιστικού λαϊκισμού της υπερδεξιάς των ΑΝΕΛ και του ασυγκράτητου Περονισμού με στοιχεία Τσάβες και Ερντογάν της βαλκανικού τύπου αριστεράς. Ανάμεσα στα δύο αυτά μνημεία ανορθολογισμού ο κ. Μουζάλας έχει απλώς ηττηθεί κατά κράτος, αλλά προφανώς ακόμη και έως αυτή τη στιγμή δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

Η κυβέρνηση ωστόσο, συνεπικουρούμενη από την αντιπολίτευση που της αξίζει, κατάφερε να εμπλακεί και να συρθεί στην «πολιτικοποίηση» και των τριών εθνικών ζητημάτων που απασχολούν τη χώρα. Το Αιγιακό, το Κυπριακό και από το βράδυ της Τρίτης και το Μακεδονικό, αδυνατώντας να συγκρατήσει τα πολιτικά ανακλαστικά των φίλιων δυνάμεων (ΑΝΕΛ) αλλά και των αντιπολιτευομένων (με εξαίρεση το Ποτάμι).

ΚΚΕ, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ο ανεκδιήγητος κ. Λεβέντης έσυραν το χορό διότι μυρίστηκαν «πολιτικό αίμα» και διέκριναν την ολοφάνερη από καιρό ρωγμή μεταξύ Καμμένου και Τσίπρα, αν και εδώ και καιρό η «πιάτσα» έκανε λόγο για «διακριτικές επαφές» του Πάνου Καμμένου με απώτερο σκοπό την επανάκαμψή του στα φίλια εδάφη της Δεξιάς του Κυρίου.

Ο κ. Μουζάλας δικαιολογημένα αγνοεί τις πολιτικές ατραπούς ενός πολιτικού συστήματος που τρέφεται από την αποσύνθεση και ενισχύεται από καταστροφές. Θέλει προσπάθεια και κόπο η εμπλοκή όλων ανεξαιρέτως των εθνικών θεμάτων σε εκκρεμότητα στη διαχείριση του Προσφυγικού – Μεταναστευτικού και έχει απόλυτο δίκιο, αν όχι υποχρέωση, ο Κώστας Σημίτης να παρεμβαίνει την ύστατη στιγμή προειδοποιώντας για επερχόμενα τετελεσμένα.

Ο κ. Κουμουτσάκος της Νέας Δημοκρατίας, αν και διπλωμάτης καριέρας, αγνόησε τους κανόνες άσκησης εξωτερικής πολιτικής και παρέσυρε το ακρατήριό του σε εθνικιστικές κραυγές τόσο ως προς την υπόθεση των ελληνοτουρκικών σχέσεων όσο και στην υπόθεση Μουζάλα – ΠΓΔΜ, η δε Φώφη Γεννηματά μέσα στην άγνοιά της επικρότησε. Το πολιτικό παίγνιο στην πλάτη των εθνικών ζητημάτων είναι ολοφάνερο εν όψει «Οικουμενικών Προοπτικών» μεσούσης της αξιολόγησης και της προσφυγικής κρίσης εν εξελίξει, τη στιγμή που η Σύνοδος Κορυφής της Πέμπτης αναμένεται να αποτελέσει μνημείο ασυνεννοησίας, ανεπάρκειας και αναποτελεσματικότητας της ίδιας της ευρωπαϊκής δομής.

Δυστυχώς, η υπόθεση Μουζάλα επανέθεσε σε κυκλοφορία τα εθνικιστικά φαντάσματα των αρχών της δεκαετίας του ’90 επαναφέροντας στο προσκήνιο τα τρωκτικά που κινήθηκαν τότε μεταξύ Πολιτικής Άνοιξης, κακοχωνεμένου αριστερού εθνικισμού και ανήμπορου πασοκικού λαϊκισμού με αποτέλεσμα την αδυναμία επίτευξης διεθνούς συνεννόησης για το «Μακεδονικό», πολιτικής ενδοσυνεννόησης για το Βορειοηπειρωτικό και πλήρους εθνικής ασυνεννοησίας ως προς το Κυπριακό, που οδήγησε στην πολιτική τραγωδία με ενορχηστρωτή το μακαρίτη πια Τάσσο (με δύο σίγμα) Παπαδόπουλο και τους ελλαδίτες συνομιλητές του εντός της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, και τον Μακαριστό Χριστόδουλο πασών των υπερδεξιών δυνάμεων.

Ο κ. Μουζάλας μόλις αντελήφθη πού έχει μπλέξει. Είναι πολύ αργά για να ξεμπλέξει.