7+1 πρωταγωνιστές του νέου αυταρχισμού

1. Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός διαβάζει μια επιστολή του Βάλτερ Μπόργιανς στη Βουλή (24/2/2016) για να αποδείξει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν αξιοποίησε την ομώνυμη λίστα φοροφυγάδων. Αποκρύπτει ότι λίγες γραμμές παρακάτω η ίδια επιστολή λέει ρητά ότι η εν λόγω λίστα παραδόθηκε στην Ελλάδα το 2015, επί δικής του διακυβέρνησης. Την τελευταία περίοδο ήρθαν στο φως μυστικές συναντήσεις του με ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Την ώρα που ενοχοποιούσε όλους τους άλλους σαν «διαπλεκόμενους» και οι δικοί του στιγμάτιζαν τον Σταύρο Θεοδωράκη σαν τσιράκι του Μπόμπολα, παζάρευε την εύνοια των Μέσων. Το πιο σημαντικό είναι ότι μετά τις συναντήσεις αυτές, τα μέσα ενημέρωσης των συγκεκριμένων εκδοτών είχαν πολύ ευνοϊκή στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

2. Νίκος Παππάς. Ο υπουργός δημοσίευσε έναν κατάλογο που υποτίθεται ότι περιλαμβάνει τον αριθμό των καναλιών που υπάρχουν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ιστοσελίδα Liberal.gr αποκάλυψε όχι μόνο τον πραγματικό αριθμό που είναι μεγαλύτερος, αλλά και τις αναφορές των ελληνικών πρεσβειών, τα στοιχεία των οποίων παραποιήθηκαν. Η μεθόδευση αυτή ακολούθησε την –κατά παραγγελία και χωρίς διαγωνισμό– έκθεση κάποιου ινστιτούτου της Φλωρεντίας, που –ω του θαύματος– ανακάλυψε ότι στην Ελλάδα χωρούν μόλις τέσσερις τηλεοπτικοί σταθμοί, ακριβώς όσους είχε προαναγγείλει ο υπουργός Παππάς.

3. Χριστόφορος Βερναρδάκης. Προσπαθεί να δώσει θεωρητική κάλυψη στην προσπάθεια ελέγχου των μέσων ενημέρωσης: «Πιστεύω ότι η βασική παθογένεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα, την Αμερική και την Ευρώπη είναι η αυτονόμηση συγκεκριμένων πολιτικο-οικονομικών κύκλων διά μέσου των ΜΜΕ που δεν είναι δημοκρατικά και κάνουν κατάχρηση του δημόσιου χαρακτήρα της πληροφόρησης και της ενημέρωσης και προφανώς χρειάζεται ρύθμιση».

4. Βασιλική Θάνου. Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου διορίστηκε από την κυβέρνηση, αν και βρισκόταν τέταρτη στη σχετική επετηρίδα. Φαίνεται εκτιμήθηκε η ηγετική της θέση στην αποχή των δικαστών από τα καθήκοντά τους το 2012, παρά τη ρητή συνταγματική επιταγή που τους απαγορεύει κάθε μορφή απεργίας («απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας» άρθρο 23 παρ. 2 εδ. Β΄). Η απεργία αυτή από μόνη της είναι ικανή να περιγράψει τη θεσμική κατρακύλα της χώρας. Οι δικαστές, που είναι οι θεματοφύλακες του Συντάγματος, το παραβιάζουν για συνδικαλιστικούς λόγους. Η Βασιλική Θάνου σε επιστολή προς τους ομολόγους της στην Ε.Ε. αναπαρήγαγε όλη την προπαγάνδα περί «επαχθούς χρέους» παίζοντας προφανή πολικό ρόλο ταυτιζόμενη με την τότε κυβερνητική γραμμή. Όταν δέχτηκε κριτική για τις θέσεις που διατύπωσε από τον καθηγητή Σταύρο Τσακιράκη, του υπέβαλε μήνυση. Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου θέλει να μιλάει σαν πολιτικός άλλα να μη μπορούν να απαντηθούν οι πολιτικές της θέσεις.

5. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Μόνο και μόνο η τοποθέτηση υπουργού κατά της διαφθοράς, τη στιγμή που υπάρχουν αρμόδιες αρχές, προδίδει διάθεση χειραγώγησης. Η κυβέρνηση δεν είναι ελεγκτής για τα θέματα διαφθοράς, αλλά ελεγχόμενη. Οι καταγγελίες από εισαγγελέα εφετών για εκβιασμό κατά του συγκεκριμένου υπουργού και οι αντιφάσεις του (που ανέδειξε ο Ευάγγελος Βενιζέλος) δείχνουν ότι ο πραγματικός του ρόλος είναι η εμπλοκή στη διαχείριση των υποθέσεων διαφθοράς προς το συμφέρον της κυβέρνησης.

6. Πάνος Σκουρλέτης. Αφού η απόφασή του για το κλείσιμο των ορυχείων της Χαλκιδικής ακυρώθηκε από το Σ.τ.Ε., ο υπουργός κατηγόρησε τη διοίκηση της ιδιοκτήτριας εταιρείας ότι μεθόδευσε υποτιμητική κερδοσκοπία με τη μετοχή της, πράγμα που αποτελεί σοβαρότατο ποινικό αδίκημα. Παρότι προκλήθηκε, ο υπουργός δεν έδωσε κανένα στοιχείο.

7. Νικος Τόσκας. Ο αρμόδιος υπουργός για την Αστυνομία, παρά τις αλλεπάλληλες επιθέσεις με βόμβες μολότοφ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, αρνιόταν επίμονα να διαθέσει την απαραίτητη αστυνομική προστασία. Με αυτό τον τρόπο αποφάσισε ότι η λειτουργία ενός κοινοβουλευτικού κόμματος θα εξαρτάται από τις διαθέσεις εκείνων που του επιτίθενται.

Στην όγδοη θέση δεν βρίσκεται ένα πρόσωπο, αλλά ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενοχοποιεί κάθε κριτική λέγοντας ότι τη χτυπάει η «διαπλοκή». Όμως η κριτική που της ασκήθηκε αποδείχτηκε σωστή από την εξέλιξη των πραγμάτων. Αντίθετα, ο φιλικός προς την κυβέρνηση Τύπος παραπλανούσε συστηματικά τους πολίτες. Και δεν μιλάμε τις «ειδικές περιπτώσεις» της «Αυγής» και της Kontra News, αλλά για την «Εφημερίδα των Συντακτών». Αν κάποιος ενημερωνόταν από αυτήν κατά το παρελθόν, θα είχε την εντύπωση ότι οι υπαρκτοί κίνδυνοι που επισήμαιναν οι «διαπλεκόμενοι» και οι «συστημικοί» ήταν… μαύρη προπαγάνδα, μέχρι που ο αγαπημένος της πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τα επιχειρήματα των «κακών» για να υπογράψει το νέο μνημόνιο. Και αφού όλα τα αντιμνημονιακά που έλεγε τόσα χρόνια αποδείχτηκαν μπαρούφες, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος προσαρμόστηκε στη νέα γραμμή που λέει: Μπορεί να εφαρμόζουμε χειρότερο μνημόνιο, αλλά εξακολουθούμε να είμαστε οι καλοί της υπόθεσης γιατί πολεμάμε τη διαπλοκή.

Τα φαινόμενα που περιγράφονται παραπάνω δεν είναι τα μόνα. Έχει προηγηθεί η επέμβαση στις Ανεξάρτητες Αρχές, η απομάκρυνση των δημοσιογράφων από την εκκαθάριση της Ειδομένης, οι live «συστάσεις» της Όλγας Γεροβασίλη σε δημοσιογράφο της ΕΡΤ, η καθημερινή παραπληροφόρηση και στρεψοδικία. Είναι φανερό ότι μπροστά μας έχουμε έναν νέο αυταρχισμό. Η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται μπροστά στα αποτελέσματα της απάτης που έστησε για χρόνια. Δεν μπορεί να δώσει ούτε χρήμα, ούτε αξιοπρέπεια. Προσπαθεί λοιπόν να συγκρατήσει τους εναπομείναντες οπαδούς της, διοχετεύοντας μίσος πάνω στο ψέμα και νέο ψέμα πάνω στο μίσος. Έτσι ελπίζει ότι κρατηθεί στην εξουσία. Τώρα που στην Αργεντινή η Κίχνερ έχασε τις εκλογές και η Βενεζουέλα κατέρρευσε πλήρως, το νέο τους πρότυπο είναι η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν.