Ο βασιλιάς και τα παραμύθια…

Απάντηση του Γιώργου Ψαρρόπουλου για τα «σκόπιμα» λάθη στα απομνημονεύματα του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Βήμα».

Όντας ένας από τους νεολαίους που έζησαν από κοντά το «Γέρο της Δημοκρατίας» στα χρόνια της σύγκρουσής του με το Παλάτι –που ήθελε «όχι μόνο να βασιλεύει, αλλά και να κυβερνά», κατά την επιγραμματική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου–, ο Γιώργος Ψαρρόπουλος, εκφωνητής των συνθημάτων στις συγκεντρώσεις του Ανένδοτου αγώνα, έχοντας τη σπάνια τύχη να του παραδίδει στο Καστρί μαθήματα Έκθεσης για να εισέλθει στην Αρχιτεκτονική, από τους πιστούς που βρέθηκαν δίπλα του τις τελευταίες ώρες στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» (1η Νoεμβρίου 1968), διάβασε τα… ένθετα απομνημονεύματα του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ στο «Βήμα» της Κυριακής και… του ανέβηκε η πίεση. Θέλοντας να επισημαίνει τα πρώτα μαύρα σημεία της βασιλικής τριλογίας –που βρήκαν φιλόξενο «Βήμα»– δίνει την παρακάτω απάντηση στον τέως:

Αγόρασα τις τρεις προηγούμενες Κυριακές την εφημερίδα «Το Βήμα», διότι, όπως διαφήμιζε η τηλεόραση, θα είχε ένθετο τη βιογραφία του πρώην βασιλέως Κωνσταντίνου.

Αυτό το «πρώην» μου έβαλε ψύλλους στα αυτιά. Διότι το εξώφυλλο του Α’ τόμου λέει: «Συγγραφική Αρωγή Γεώργιος Π. Μαλούχος, Βασιλεύς Κωνσταντίνος – χωρίς τίτλο».

Βλέπω λοιπόν ότι και οι δύο που συνέγραψαν το βιβλίο πρέπει να είναι εγγράμματοι! Χρησιμοποιούν τη λέξη «Αρωγή», η οποία πριν από λίγα χρόνια είχε μπει στις εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και οι διαγωνιζόμενοι έπιασαν πάτο, διότι δεν ήξεραν τη λέξη.

Στο διαφημιστικό σποτ λένε τη λέξη «πρώην», που σε σχέση με την λέξη «τέως» απέχει. Διότι –προφανώς– για τον έκπτωτο το «πρώην» σημαίνει «επιστρέφω», ενώ το «τέως» για μας σημαίνει ότι… «μας τελείωσε». Εκτός και αν έχουν εκεί στο «Βήμα» άλλη άποψη. Όπως τότε, το καλοκαίρι του ’65, όταν το Συγκρότημα της Κεντροαριστεράς άλλαζε γραμμή πλεύσης, σαλπάροντας υπέρ των ανακτόρων, γεγονός που έσπρωξε τους προδομένους αναγνώστες να κάψουν «Τα Νέα» στην πλατεία Κλαυθμώνος.

ΧΤΥΠΗΤΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ

Όμως, διαβάζοντας εν τάχει τα τρία βιβλιαράκια, εντόπισα χτυπητές ανακρίβειες και «σκόπιμα» λάθη, τα οποία δεν μπορούν να διαψεύσουν εκ του τάφου οι πρωταγωνιστές Γεώργιος Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Καραμανλής, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Σπύρος Μαρκεζίνης και λοιποί… Π.χ. στη σελίδα 402-403 του πρώτου τόμου λέει για τον Σπύρο Μαρκεζίνη ότι μετά τις εκλογές στις 3 Νοέμβρη 1963 και τη μη αυτοδυναμία της Ένωσης Κέντρου, ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν ήθελε να συνεργεί ούτε με τη Δεξιά ούτε με την Αριστερά. Και στην ακρόαση που είχε ο Μαρκεζίνης τού έλεγε, έλεγε, έλεγε… για να καταλήξει:

«Μεγαλειότατε, πρέπει να δώσεις σε εμένα την εντολή. Θα κατεβούμε στο στάδιο και με εσένα να κάθεσαι δίπλα μου θα εξηγήσω στον ελληνικό λαό γιατί πρέπει να κλείσουμε τη Βουλή και να επιβάλουμε στρατιωτικό νόμο!»

Δεν ξέρω εάν αυτά που διαβάζω είναι λόγια του Κωνσταντίνου καθ’ υπαγόρευσιν ή κάποιου που γράφει εξ ονόματός του. Ξέρω όμως ότι ο Μαρκεζίνης ήταν άνθρωπος τρομερά μορφωμένος και μεγαλωμένος σε σαλόνια με νταντάδες! Ήταν άνθρωπος με σπάνια αγωγή, ευγενέστατος και για πολλά χρόνια σύμβουλος των βασιλέων Γεωργίου και του Παύλου. Άρα δεν ήταν δυνατόν να μιλάει στο βασιλέα στον ενικό… Ακούς εκεί «να δώσεις σε εμένα την εντολή και να καθίσεις δίπλα μου»!

Όσο για την πρόταση που του έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να τον εξουσιοδοτήσει να επιβάλει δικτατορία, έχουν απαντήσει και ο Πέτρος Μολυβιάτης και ο Αχιλλέας Καραμανλής ότι «δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από τα αρχεία του».

ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΤΙΧΟΜΥΘΙΑ

Όμως, στη σελίδα 404-405 του ιδίου τόμου αναφέρει ότι στη διαδικασία συγκρότησης της πρώτης κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου είδε τον πατέρα του βασιλιά Παύλο να γελάει μόλις έκλεισε το τηλέφωνο με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Τα διηγήθηκε λοιπόν ο Παύλος του Κωνσταντίνου στη συνομιλία που είχε με τον Γεώργιο Παπανδρέου σχετικά με τη λίστα των υπουργών:

– Μεγαλειότατε, τον (…) που ήταν να πάει σε αυτό το υπουργείο, θα τον αλλάξω και θα τον βάλω σε εκείνο.

– Γιατί;

– Γιατί είναι κλέφτης.

– Αφού είναι κλέφτης, γιατί τον βάζετε;

– Γιατί σ’ αυτό θα κλέβει λιγότερα.

Τώρα πείτε μου στο Θεό που πιστεύετε: Μπορεί να ισχύει αυτή η στιχομυθία; Δηλαδή, το 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου, μετά από τόσα χρόνια (τον Οκτώβριο του 1944 πρωθυπουργός της απελευθέρωσης) γίνεται εκλεγμένος πρωθυπουργός, επιλέγει κορυφαίο στέλεχός του να γίνει υπουργός, το έχει συμπεριλάβει στη λίστα προς το βασιλιά και ξαφνικά ανακαλύπτει ότι είναι κλέφτης και παρ’ όλα αυτά τον κάνει υπουργό σε άλλο υπουργείο για να κλέβει λιγότερα;

Όποιος και κατ’ ελάχιστον γνώριζε τον Γεώργιο Παπανδρέου θα γελάει με αυτά τα τερτίπια του Κωνσταντίνου. Ο επονομαζόμενος και «Γέρος της Δημοκρατίας» δεν είχε ποτέ χρήματα. Και πέθανε φτωχός. Αν ο συγγραφέας έκπτωτος με δημοψήφισμα θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι ψεύτης, μυθοπλάστης ή συκοφάντης, ας γράψει το πλήρες ονοματεπώνυμο του υπουργού που άφησε ο πατέρας του να περάσει στο υπουργικό συμβούλιο!

Ο… ΤΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΙΑΣ

Αλλά και στη σελίδα 123-124 του δεύτερου τόμου διαβάζω για τη συνάντηση που είχε ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον Κωνσταντίνο στην Κέρκυρα στο Μον Ρεπό, παρόντος του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Μπακόπουλου, ο οποίος δεν συνηγορούσε να ονομασθεί το πρώτο παιδί τους με το όνομα «Αλεξία».

– Λυπάμαι, Μεγαλειότατε, αλλά δεν μπορώ να υπογράψω μια τέτοια πράξη.

– Γιατί, κύριε υπουργέ;

– Γιατί γραμματικώς είναι λάθος.

– Τι λάθος έχει; Δεν σε καταλαβαίνω.

– Δεν μπορεί η κόρη σας να ονομάζεται Αλεξία. Το κανονικό είναι «Αλέξια», αφού προέρχεται από τον άγιο Αλέξιο.

– Με συγχωρείτε πάρα πολύ, κύριε υπουργέ, αλλά εγώ ερωτευθεί το όνομα «Αλεξία» από τότε που διάβασα το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου». Το έχετε διαβάσει;

– Προ αμνημονεύτων ετών.

– Και εγώ, αλλά δεν ξεχνώ πόσο ηρωική γυναίκα ήταν η Αλεξία και εδώ και χρόνια έχω πει στην οικογένειά μου ότι στο πρώτο κορίτσι που θα αποκτήσω θα του δώσω αυτό το όνομα.

Ο Μπακόπουλος –συνεχίζει ο συγγραφέας πρώην βασιλιάς– επέμενε να μην υπογράψει, εξοργίζοντας ακόμη και τον Γέρο: «Βρε Μπακόπουλε, βάλε την τζίφρα σου εκεί πέρα και τελείωνε, μας έχεις πρήξει!»

Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο Κωνσταντίνος; Ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου χρησιμοποιούσε αγοραίες εκφράσεις; Αν είναι δυνατόν ο ογκόλιθος της ρητορικής να χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις προς τους φίλους του και τον υπουργό του!

Θα ανοίξω πάλι τα τρία βιβλία και θα βρω και άλλες –εσκεμμένες– ανακρίβειες… Εδώ είμαστε και θα επανέλθω… Αλλά η απορία μου θα παραμείνει: Κοτζάμ βασιλιάς, με τόσα σχολεία και φροντιστήρια και δεν μπόρεσε να γράψει μόνος του αυτές τις παραμυθένιες αλήθειες, αλλά χρειάστηκε την… «αρωγή» άλλου;