Ο «Σκοταδόψυχος», ο «Κουβελομύτης» και η μπαλάντα του «κυρ Φώτιου»

Κατόπιν (και) των όσων ιλαροτραγικών συνέβησαν πέριξ της ματαιωμένης (;) προμήθειας των γαλλικών φρεγατών, είμαι βέβαιος πως ο νυν αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας κυρ Φώτης Κουβέλης θα μείνει ως «θρύλος» στη νεότερη πολιτικής μας ιστορία και η περίπτωσή του θα γίνει έπος που ο κάθε ΚακΌμηρος θα αφηγείται από γενιά σε γενιά προκειμένου να υπενθυμίζει στο διηνεκές πως όσο χαμηλά και να πέσει κανείς, ποτέ δεν πρέπει να το βάζει κάτω αφού πάντα θα υπάρχουν τα… χειρότερα.

Του Κούτα Μάρες

Και επειδή -ως είθισται- η δημώδης παράδοση αναπαράγεται από τόπο σε τόπο με διαφορετικές επιμέρους εκδοχές (παραλογές λέγονται κατά τη λαογραφία), σας παρουσιάζω τρεις από εκείνες που μπορώ να φανταστώ (ως ενδεχόμενες) με το φτωχό μου το μυαλό…

ΠΑΡΑΛΟΓΗ Α΄

Μια φορά κι έναν καιρό/ ήταν ένας αριστερο-κότσυφας πολιτικός που τον λέγαν Φώτη… Απέκτησε κομματική φωλιά και ψηφο-κοτσυφόπουλα και τόσο περήφανος αισθάνθηκε που βγήκε και κάθονταν στο κλαδί καμαρωτός καμαρωτός…

Και τότε έρχονται όλα τα συνταγματικά πουλιά του δάσους… Αριστερές και δεξιές μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια. Από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

-Γεια σου, Φώτη!

-Δε με λένε Φώτη, μον’ με λένε Φώτη και κυρ Φώτη και αφέντη Κουβελομύτη!

Σαν βλέπει όμως πως αλλάζει ο καιρός,/ το στρίβει προς τα εκεί όπου φυσάει ο άνεμος/ οπότε πάει η κομματική φωλιά πάν’ τα ψηφο-κοτσυφόπουλα, παν’ όλα,/ και τόσο περήφανος αισθάνθηκε ξανά-μανά που βρήκε νέα απάνεμη φωλιά και βγήκε πάλι και κάθονταν στο κλαδί σαν υπουργός καμαρωτός καμαρωτός…

Και τότε έρχονται μόνο τα αριστερά πουλιά του δάσους… Από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

-Γεια σου, Φώτη και κυρ Φώτη και αφέντη Κουβελομύτη.

-Δε με λένε Φώτη και κυρ Φώτη και αφέντη Κουβελομύτη/ μον’ με λένε Φώτη και κυρ Φώτη και αφέντη Κουβελομύτη αλλά και κάτι… παρά-Πάνο.

Έρχεται όμως αλλιώτικα ο καιρός, να οι Τούρκοι, να οι Γάλλοι, να οι φρεγάτες, μπάζει η απάνεμη φωλιά, μπάζει ο θώκος, μπάζουν όλα… Βγήκε και κάθονταν στο κλαδί, μονάχος. Και ξανάρχονται πάλι όλα τα πουλιά του δάσους. Αριστερές και δεξιές μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια. Από μακριά τον χαιρετάνε κι από κοντά του λένε:

-Γεια σου, Φώτη και κυρ Φώτη, αφέντη Κουβελομύτη και κάτι… παρά-Πάνο.

-Δεν με λένε Φώτη και κυρ Φώτη, αφέντη Κουβελομύτη και κάτι… παρά-Πάνο. Μόνο κα(η)μένο Φώτη με λένε… μόνο κα(η)μένο…

ΠΑΡΑΛΟΓΗ Β΄

(Η χορωδία της πολιτικής παιδικής χαράς τραγουδά)

Ήτανε μια φρεγάτα παιδιά, ήτανε μια φρεγάτα/ «Φώτη» τη λέγανε, κι έκανε… κωλοτούμπες/ «Φώτη» τη λέγανε, ήρθε για πληρωμή./ Στο πρώτο της ταξίδι παιδιά, στο πρώτο της ταξίδι,/ γι’ αυτή την πληρωμή κάνει και… μακροβούτια./ Ντυμένος στο χακί «την βλέπει» γαλλικά./ Στο δεύτερο ταξίδι παιδιά, στο δεύτερο ταξίδι,/ την κάνει την «λαδιά» πάνω στα μακροβούτια/ μα μπλέκει η δουλειά, τον πήραν μυρωδιά.

(Στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του ο «Σκοταδόψυχος» αρχιναύαρχος του Στόλου, νομίζοντας πως η «φρεγάτα-Φώτης» προορίζεται για «ναυαρχίδα» αλλά μην έχοντας πληροφορηθεί το κάζο που έπαθε στο δεύτερο ταξίδι, εκπονεί σχέδια εξόντωσής του μονολογώντας…)

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ: Φαρμάκι έχω στην Ψυχή/ Φέρνει μαυρίλα θολερή/ Στα στήθια μου/ Νύχτα αξημέρωτη ξανά/ Με το πιοτό της με κερνά/ Εβίβα μου/ Σκοτάδι πίνω για πιοτό/ Πω πω πω πω/ πω πω πω πω/ Ντέφι της λύσσας μου κρατώ/ Πω πω πω πω/ πω πω πω πω/ Και το μυαλό μου είναι θολό/ Πω πω πω πω/ πω πω πω πω…/ Πω…

(Με θολωμένο το μυαλό αποφασίζει και τον καλεί στο skype, ζητώντας του εξηγήσεις και απειλώντας τον… Η νηφάλιος «φρεγάτα-Φώτης» καταλαβαίνει σε τι κατάσταση βρίσκεται και μετά από λίγο του κλείνει το skype στα μούτρα… Ο «Σκοταδόψυχος» επιμένει, η «φρεγάτα-Φώτης» μετά από δυο-τρεις «αναπάντητες» τού ξαναβγαίνει στο skype, αφού πρώτα έχει καλέσει για… τηλεδιάσκεψη τον μαθητευόμενο Αρχηγό Αλέξη μήπως και τον βάλει σε τάξη)

ΦΡΕΓΑΤΑ ΦΩΤΗΣ: Ρε, θα σταματήσεις;

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ: Αυτό που έκανες στο ταξίδι αλλά κι αυτό που μου είπες απόψε εμένα, αύριο να το θυμηθείς…

ΦΡΕΓΑΤΑ ΦΩΤΗΣ: Μωρέ, εγώ αύριο θα το θυμάμαι, εσύ θα το θυμάσαι; Έλα πες…

ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΛΕΞΗΣ (παρεμβαίνει): Τι γίνεται εδώ;

ΦΡΕΓΑΤΑ ΦΩΤΗΣ: Τίποτα, Αλέξη. Ο φιλαράκος από δω έχει πιει καμιά πενηνταριά ποτηράκια φαρμάκι παραπάνω και δεν ξέρει τι λέει αλλά και τι έγινε στο δεύτερο ταξίδι μου…

(Ο Αρχηγός Αλέξης εξηγεί στον «Σκοταδόψυχο» τι έχει συμβεί…)

ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΛΕΞΗΣ: Γι’ αυτό προτείνω να δώσετε αύριο κοινή συνέντευξη Τύπου…

ΦΡΕΓΑΤΑ ΦΩΤΗΣ: Μισό λεπτό να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες…

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ (απευθυνόμενος στον Αρχηγό): Αν μου ξαναπεί αυτό που μου είπε απόψε, θα είσαι υπεύθυνος…

ΦΡΕΓΑΤΑ ΦΩΤΗΣ (παρεμβαίνει): Αύριο, θα μιλήσουμε κι οι δυο;

ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΛΕΞΗΣ: Έτσι που τα κατάφερες, μόνο ο «Σκοταδόψυχος» θα μιλήσει και θα σου μπλέξει το εγκώμιο… Ικανοποιημένοι;

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ: Ναι, αλλά γιατί να μου το πει εμένα αυτό απόψε, μωρέ Αλέξη;

ΑΡΧΗΓΟΣ ΑΛΕΞΗΣ: Ε, τι σου είπε επιτέλους;… Με έπρηξες.

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ: Δε θυμάμαι, ρε Αλέξη. Αλλά γιατί να μου το πει;

(Την άλλη μέρα πουρνό πουρνό στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ο «Σκοταδόψυχος», με εμφανή τα σημάδια του hangover από την ολονύχτια «μέθη του μίσους», πλέκει κατά τα συμφωνηθέντα το εγκώμιο της «Φρεγάτας-Φώτης», ο οποίος τον ακούει -πάντα κατά τα συμφωνηθέντα- αμίλητος).

ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΣ: Φρεγάτα μου πανέμορφη/ Φρεγάτα μου πανώρια/ Σε βλέπουν και σε φτύνουνε/ Τα άλλα τα βαπόρια/ Φρεγάτα τώρα πάρε τα τέτοια μου/  Αχ έλα, έλα, έλα/ Την Πόλη να πάρουμε μαζί…/ με τρέλα και κορδέλα.

 

ΠΑΡΑΛΟΓΗ Γ΄

(Η μπαλάντα-πολιτικό ρέκβιεμ του κυρ Φώτιου)

Ο κυρ Φώτης με τα γκρίζα τα μαλλιά/ τα περνούσε μοναχός του μια χαρά/ Δεν του χρέωναν σαμάρι/ και βοσκούσε με καμάρι/ σε λιβάδια δροσερά/ Αλλά ήτανε γραφτό να ερωτευτεί/ κι έχει στο κομματοπήγαδο πνιγεί.

Ντε κυρ Φώτη μ’ Ντε Ντε Ντε/Αχ κυρ Φώτιε κουτεντέ/ Την κεφάλα σκύβεις χάμω/ τι τον ήθελες τον Πάνο/ Αχ κυρ Φώτιε κουτεντέ/Ντε κυρ Φώτη μ’ Ντε Ντε Ντε.

Ο κυρ Φώτιος χρόνια τώρα στη σειρά/ είχε πείσει πως καπίστρι δεν φορά/ κι έβοσκε όλα τ’ αγαθά του/ και τα γαϊδουράγκαθά του/ τα ξινά και πονηρά/ Αλλά ήτανε γραφτό να ερωτευτεί/ κι έχει στο κομματοπήγαδο πνιγεί.

Ντε κυρ Φώτη μ’ Ντε Ντε Ντε/ Αχ κυρ Φώτιε κουτεντέ/ Την κεφάλα σκύβεις χάμω/ τι τον ήθελες τον Πάνο/ Αχ κυρ Φώτιε κουτεντέ/ Ντε κυρ Φώτη μ’ Ντε Ντε Ντε… Ντε ντε ντε… ντε ντε ντε (η φωνή σβήνει, όπως και η αξιοπρέπεια…).