Ο πρόεδρος – Πυθία και ο ασκός του… Πούτιν

Όταν στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην είδε τη διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου, κατάλαβε πως οι Έλληνες βρίσκονταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες και αποφάσισε τότε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδος. Όπερ και εγένετο…

Του Κούτα Μάρες

O χρησμός που του έδωσε η ιέρεια Πυθία ήταν ο εξής: «Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδέποτε βυθιζόμενος»… Δεν χρειάζεται επεξήγηση γιατί έκτοτε η Ελλάδα προσομοιάζει σαν ένα φουσκωμένο ασκί, ριγμένο στο φουρτουνιασμένο πέλαγος, το οποίο θα κλυδωνίζεται εις το διηνεκές λόγω αναταράξεων μεν αλλά και το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να βυθιστεί δε… Εξού και η μεταγενέστερη πανεθνική πεποίθηση: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Και πράγματι, οι Ρωμαίοι -επιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα- ήρθαν αλλά ο ασκός δεν βυθίστηκε. Μετά ήρθαν οι Γότθοι. Μετά ήρθαν οι Άβαροι. Μετά ήρθαν οι Φράγκοι. Μετά ήρθαν οι Τούρκοι. Μετά ήρθαν οι σύμμαχοι και η χρεοκοπία. Μετά ήρθαν οι Βαυαροί. Μετά ξαναήρθαν οι σύμμαχοι και οι χρεοκοπίες. Μετά ήρθαν οι Νεότουρκοι. Μετά ήρθαν οι Γερμανοί. Μετά ξανά μανά, ήρθαν και πάλι οι σύμμαχοι και μετά οι Αμερικάνοι. Μετά ξαναήρθε η χρεοκοπία και οι Γερμανοί… Αλλά ο ασκός εκεί… Σε πείσμα όλων (ξένων και ντόπιων) αντέχει… «Μηδέποτε βυθίζεται!»… (Έως πότε όμως;)
Συνεχίζοντας τα περί Πυθίας εστιάζω στην παροιμιώδη αμφισημία των χρησμών της. Ήταν συνήθως σκοπίμως σκοτεινοί και διφορούμενοι για προφανώς ευνόητους λόγους. Πολιτικού κόστους, θα τους λέγαμε σήμερα. Προκειμένου δηλαδή οι «κυβερνώντες» ιερείς του Μαντείου να μπορούν να ισχυριστούν ότι και καλά η «δικιά τους» (η Πυθία, ντε) σε κάθε περίπτωση (είτε έτσι είτε αλλιώς ) έκανε τη σωστή προφητεία. Οπότε και η αξιοπιστία της «εξουσίας» τους είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. «Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», υπενθυμίζοντας την κλασικότερη των περιπτώσεων: Ένας Σπαρτιάτης ευγενής ρωτά την «προφήτισσα» εάν θα πεθάνει στην επικείμενη μάχη, για να αποφασίσει εάν θα πρέπει να λάβει μέρος ή όχι. Εκείνη του απάντησε το περίφημο: «Ήξεις αφήξεις ου εν τω πολέμω θνήξεις». Όλοι πια γνωρίζουν την «παγίδα» του λεκτικού σχήματος: Εάν μπει το κόμμα (πολιτικό ή γραμματικό) μετά τo «ήξεις» η προφητεία σημαίνει «Θα πας, δεν θα γυρίσεις, στον πόλεμο θα πεθάνεις». Εάν, πάλι, μπει (το ίδιο) κόμμα μετά το «αφήξεις», το νόημα της προφητείας αλλάζει άρδην: «Θα πας και θα γυρίσεις, δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο». Η προφητεία, βέβαια, παραδόθηκε χωρίς το κόμμα (το γραμματικό γιατί το πολιτικό ούτε και η Πυθία θα μπορούσε να το είχε φανταστεί) κι έτσι θα έβγαινε -εκ του ασφαλούς- αληθινή, όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα της μάχης.
Γι’ αυτό και ο Ανεξάρτητος Πρόεδρος-«ρίχνω την κυβέρνηση» Πάνος ως εμβριθής γνώστης της Ιστορίας και προφανώς ρέκτης των μεθόδων της αρχαίας μάντισσας, μιμείται το ύφος της σε όλα. Από τα «ακατάληπτα» twitter -λες και έχει μασήσει… φύλλα δάφνης λίγο προτού τα γράψει- αλλά και τις εν γένει πολιτικές του τοποθετήσεις.
Τον ρωτά, ας πούμε, ο «μικρός Αλέξης»-πρωθυπουργός, την ώρα που προσημειώνονται πως κυβερνούν τη χώρα οδηγώντας το εικονικό τρενάκι πάνω στις ράγες του μέλλοντός της:
-Τι λες Πρόεδρε-«ρίχνω την κυβέρνηση» Πάνο;… Να ψηφίσω ή να ξε-ψηφίσω τις περικοπές των συντάξεων και να πάω σε εκλογές, ισχυριζόμενος πως εσύ ρίχνεις την κυβέρνηση, ένεκα το Μακεδονικό, ενώ θα τη ρίξω εγώ;
Και αυτός, χωρίς να του μιλήσει, του απαντά με ραβασάκι αλά Πυθία, χωρίς σημεία στίξεως:
-Ψηφίσεις ξε-ψηφίσεις ου την κυβέρνηση ρίξεις…
ΠροχΘές, πάντως, όπως διάβασα σε (αποκλειστικό υποθέτω) «ρεπορτάζ» του Θανάση Μαυρίδη, η συζήτησή τους… εκτροχιάστηκε. Ο «μικρός αριστερός τιμονιέρης» ήθελε να μάθει τι θα κάνει ο «μεγάλος δεξιός μηχανοδηγός» στις Βρυξέλλες με το ΝΑΤΟ και τα Σκόπια.
Ο πρόεδρος-«ρίχνω την κυβέρνηση» Πάνος ήταν ξεκάθαρος: «Θα υπογράψω για τα Σκόπια μόνο αν απελάσεις δύο Ρώσους διπλωμάτες». Η αμαξοστοιχία πέφτει από τα χέρια του Αλέξη, σαν να τα χτύπησε κεραυνός! Αυτός κι αν ήταν αιφνιδιασμός. Δύο Ρώσους, πρόλαβε να ψελλίσει πριν το «τράνταγμά» του κάνει τη φρουρά του να πέσει πάνω του σαν να έχει δεχτεί μία δέσμη από σφαίρες…
Το σχέδιο ήταν πράγματι σατανικό. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν θα απαντούσε στην «πρόκληση» και η ελληνική κοινή γνώμη θα ζούσε μερικά εικοσιτετράωρα αγωνίας, μην τυχόν χάσουμε την ασπίδα προστασίας από το ξανθό γένος. Την ίδια ώρα, ο Πάνος θα υπέγραφε εν κρυπτώ την πρόσκληση ένταξης της «Βόρειας Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ. Τέλος πάντων, θα χανόταν η μπάλα. Με τον Βλαδίμηρο να προχωρά σε αντίποινα, ποιος θα νοιαζόταν για μία μικρή χώρα στα βόρειά μας με δύναμη πυρός τριών (3) ελικοπτέρων;
Ο Αλέξης μόλις είχε προσγειωθεί σε έναν καναπέ και προσπαθούσε να συνέλθει από την έκπληξη. Η αλήθεια είναι ότι βρήκε την ιδέα καλή, όπως αυτές που πυκνά-συχνά παρουσίαζε ο συνοδηγός Πάνος. Κι ύστερα συνέχισε ο Πάνος, θα κάνω και μία δήλωση για τα Σκόπια που θα κάνει τους αντιπάλους να χάσουν την μπάλα: «Μπορεί να μαζεύουν προσκλήσεις και ίσως και κάποιες φωτογραφίες, όσο χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία, θα μένουν εκτός ΝΑΤΟ. Όσο δεν θα έρχεται η Συμφωνία στη Βουλή, δεν θα έρχονται εκλογές και θα εξαντληθεί η τετραετία».
Την ίδια ώρα, θα «μαλάκωναν» τους Αμερικάνους που είχαν γίνει έξαλλοι με την απόκτηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης από τον Ιβάν Σαββίδη, θα έριχναν την ευθύνη για τα συλλαλητήρια σε μυστικές υπηρεσίες τρίτης χώρας και θα μπορούσαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Το σενάριο ήταν έτοιμο. Η Ρωσία δεν ήθελε τη συμφωνία με τα Σκόπια. Άρα; Όποιος επιμένει να διαφωνεί, είναι πράκτορας των Ρώσων, ανθέλληνας και ενεργούμενο του παλιού και σάπιου πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής. Αυτό το τελευταίο δεν είχε ιδιαίτερη σχέση αλλά κολλούσε σε κάθε περίσταση.
Και ο Ιβάν; Ο επιστήθιος φίλος του Πάνου; Ο άνθρωπος που για λογαριασμό τους δέχτηκε να γίνει ακόμη και λαγός στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες; Τι σημασία είχε τώρα αυτό; Θα είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που θα θυσιαστεί; Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος Πάνος δεν έχει φίλους. Πλέον, ούτε στελέχη ούτε καν ψηφοφόρους. Έχει όμως μερικές ακόμη μέρες στο αγαπημένο του υπουργείο…