Ο Φίλης, ο Αλέξης και ο Αρχιεπίσκοπος

 Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Στην περίπτωση Φίλη δεν λυπάμαι καθόλου που γλυτώσαμε από έναν υπουργό που εμφάνισε αρκετές ιδεοληψίες, ιδιαίτερα όταν το χαρτοφυλάκιό του ήταν αυτό της Παιδείας. Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να χαρώ που τα παιδιά γλύτωσαν από τον Φίλη, ή να προβληματιστώ που το «φάγωμά» του έγινε μετά από παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου.

Η αλλαγή του υπουργού δεν έγινε επειδή ο πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι κάτι πάει στραβά. Ότι η δημόσια εκπαίδευση χωλαίνει και ότι όποιος μπορεί κάνει πλέον το … του παξιμάδι, μπας και μπορέσει να στείλει το παιδί του κάπου καλύτερα, ή αναγκάζεται να δίνει τα ρέστα του στα φροντιστήρια μπας και καλυφθούν τα κενά. Ούτε για το μπάχαλο με τα ολοήμερα, ούτε για τίποτα. Ως υπουργός παιδείας ο Φίλης έπαιρνε άριστα από τον κ. Τσίπρα. Το έχει δηλώσει μάλιστα και δημόσια.

Όμως εκτός από παιδείας, είναι… και θρησκευμάτων. Και εκεί την πάτησε. Γιατί εξόργισε τον νυν αρχιεπίσκοπο. Δεν θυμάμαι στο παρελθόν να έχει υπάρξει τόσο ξεκάθαρη παρέμβαση της εκκλησίας στη λειτουργία μιας κυβέρνησης. Ή μάλλον λάθος, συνέβη πριν από μερικές δεκαετίες για τον μακαρίτη τον Τρίτση σε σχέση με την εκκλησιαστική περιουσία. Περάσαμε όμως από ό,τι φαίνεται σε μία νέα εποχή. Είχα ακούσει για την «δεξιά του Κυρίου». Τώρα έχουμε και την «αριστερά του Κυρίου».

Βεβαίως, από την διακυβέρνηση Τσίπρα μπορεί κανείς να περιμένει πολλά. Εδώ ο αριστερός πρωθυπουργός συμμάχησε με τον καραμπινάτο δεξιό Καμμένο για να σχηματίσουν μία υποτίθεται αντιμνημονιακή κυβέρνηση που αποδείχθηκε βεβαίως η πιο σκληρά μνημονιακή όλων των εποχών… Επαναλαμβάνω, το ζήτημα δεν είναι αν προσωπικά ο καθένας συμφωνεί με την απομάκρυνση Φίλη –από τον οποίο, επαναλαμβάνω, ευτυχώς γλυτώσαμε– ή ακόμα και αν συμφωνεί ότι ο πρώην πλέον υπουργός είχε άδικο στην διαχείριση λεπτών ισορροπιών με την εκκλησία. Το ζήτημα είναι τα κριτήρια με τα οποία λειτουργεί ένας πρωθυπουργός.

Θυμάμαι τον Σημίτη όταν είχε ζητήσει την παρέμβασή του ο μακαριστός Χριστόδουλος, ένας αρχιεπίσκοπος με πολύ πιο έντονη και διεκδικητική προσωπικότητα από τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο, για το ζήτημα των ταυτοτήτων που είχε αρνηθεί παραπέμποντας το ζήτημα στον αρμόδιο υπουργό. Τονίζοντας ότι δεν μπορεί να γίνει διάλογος γι’ αυτό το θέμα πολιτείας και εκκλησίας. Αλλά βέβαια, ο Σημίτης ήταν πρωθυπουργός, όχι «παιδάκι». Όμως ο Τσίπρας δεν είχε ενδοιασμό όταν θεώρησε ότι χρειάζεται, να αδειάσει και μάλιστα δια της προσωπικής του παρουσίας στην περίφημη συνάντηση…) τον πρώην πλέον υπουργό του…

Βεβαίως και η σύγκρουση Φίλη – Αρχιεπισκόπου, πήγαινε πολύ βαθύτερα από τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Και αν πρέπει να αναφέρω την προσωπική μου άποψη, οι απόψεις του κ. Φίλη και η στάση του απέναντι στην εκκλησία κρίνω ότι θα μπορούσαν να αποδειχθούν έως και επικίνδυνες υπό προϋποθέσεις. Καθώς εμφάνιζε έντονη ιδεοληψία στη σύνδεση του εθνικού ρόλου που έχει διαδραματίσει η εκκλησία στην ιστορία του τόπου. Σε μία πολύ κρίσιμη συγκυρία, ιδιαίτερα σε σχέση με τα εθνικά θέματα. Και είναι φυσικά βέβαιο ότι η συνέχεια θα ήταν εκρηκτική στις σχέσεις των δύο πλευρών.

Όμως το τι πρεσβεύει ως άποψη και κοσμοθεωρία ο κ. Φίλης, το γνώριζε πολύ καλά εξ αρχής ο πρωθυπουργός. Το θέμα δεν είναι ότι ο ίδιος έβρισκε τις απόψεις αυτές λανθασμένες ή επικίνδυνες. Δεν τον ενοχλούσαν. Αλλού όμως βρίσκεται το ζουμί… Αλλά δεν είναι της παρούσης. Τέλος πάντων, έστω κι έτσι, όμως, γλυτώσαμε…

*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.