Νυν και αεί, φορολόγησον ημάς…

Τα πράγματα εξελίσσονται κάπως έτσι: τα φορολογικά έσοδα, σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων των ελληνικών κυβερνήσεων με την Τρόικα που εξελίχθηκε σε… «Θεσμούς», υπήρξαν ένα μέγεθος υπό αμφισβήτηση από τους ξένους. Ζητούσαν δραστικότερες περικοπές δαπανών, περιορισμό του κράτους, μείωση μισθών και συντάξεων, μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις. Όμως ιδιαίτερα την τελευταία διετία, η μείωση του κράτους αποτελεί κάτι το ταμπού, το απαγορευμένο. Τι λοιπόν θα μπορούσε να κάμψει τις αντιρρήσεις των «θεσμών»;

Ακόμη μεγαλύτερη φορολογία. Σε βαθμό τέτοιο που να μπορεί να γίνει αποδεκτή η προσδοκώμενη απόδοση της φοροκαταιγίδας. Νέοι φόροι πάνω στους φόρους. Σε σημείο που να έχει ανακαλυφθεί από την σημερινή κυβέρνηση μία μοναδική παγκοσμίως πατέντα. Να φορολογούνται οι φόροι… Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει με τον ΦΠΑ: επιβάλλεται πάνω στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης που ειδικά φέτος πήραν φωτιά. Δηλαδή επί της τελικής τιμής μετά από τέλη, ειδικούς φόρους κλπ μπαίνει και ο ΦΠΑ 24% Όπως συμβαίνει με τον καφέ (ειδικός φόρος και επι αυτού ο ΦΠΑ), τα τσιγάρα, τη σταθερή τηλεφωνία (σ.σ. και στο διαδίκτυο) όπου έχεις ειδικό φόρο, τέλος και μετά από όλα αυτά τον ΦΠΑ.

Φυσικά δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός ότι η υπέρ-ρύθμιση θα προκαλέσει νέο σοκ ασφυξίας στην αγορά και την οικονομία. Το «άλλοθι» του τύπου «ξέρετε πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, ηλεκτρολόγος, υδραυλικοί φοροδιαφεύγουν» είναι αρκετό για να υπάρξει μόνα ισοπεδωτική υπερφορολόγηση ακόμα και των συνεπών. Η αδυναμία των αρμόδιων μηχανισμών να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, όχι μόνο στην καθημερινότητα αλλά και σε ευρεία κλίμακα όπως πχ το λαθρεμπόριο, μετακυλίεται στην πλάτη του συνόλου. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να… «αγιοποιηθούν» τα capital controls, που έχουν προκαλέσει τεράστιο πλήγμα στην αγορά, στον βωμό του ασφυκτικού ελέγχου…

Βεβαίως σε αυτή την αδιέξοδη στρατηγική η οποία θα δημιουργήσει στην οικονομία μεγαλύτερα προβλήματα από εκείνα που θα επιλύσει, συνένοχοι είναι και οι εταίροι και οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ. Καθώς αποδέχονται την πολιτική αυτή, απλώς θέτοντας προς εξασφάλιση τους περίφημους δημοσιονομικούς «κόφτες» προς δική τους εξασφάλιση. Μόνο που αν φτάσουμε στο σημείο ενεργοποίησης του «κόφτη» θα έχει ήδη προηγηθεί η ζημιά στην οικονομία από την φοροκαταιγίδα και τα χαράτσια.

Αλλά στο τέλος της ημέρας, εκείνοι ξένοι είναι και δεν είναι υποχρεωμένοι να κόπτονται για την επιβίωση των πολιτών της χώρας. Αρκεί να διασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων τους. Η ελληνική κυβέρνηση έχει την ευθύνη και θα όφειλε να έχει την ευαισθησία για την ελληνική κοινωνία. Όμως όταν η φτωχοποίηση καθίσταται πολιτικός στόχος, σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς… Μην παραξενεύεστε λοιπόν για την φορομπηχτική πολιτική. Εδώ κάποτε ακούσαμε για ψηφοφόρους που… δεν επηρεάζονται από τα capital controls ή που δεν ταξιδεύουν συχνά. Στο… αφορολόγητο θα τα χαλάσουμε…