Μεσογειακή Σοβιετία 2018

 

 

 

 

 

 

Του Πέτρου Λάζου

Το μεγαλύτερο μακροπρόθεσμο πρόβλημα που δημιούργησε η κρίση, ως προς τα μεγέθη της οικονομίας, δεν είναι το δημόσιο χρέος. Ούτε η αναγκαιότητα για ριζικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές του μέχρι το 2010 εφαρμοζόμενου, τρόπου ζωής.

Το τεράστιο έλλειμμα που δημιούργησε η κρίση και το οποίο θα αφήσει πίσω του βαθιά σημάδια, είναι η ανεργία.

Ακόμη και όταν οι δείκτες παρουσιάζουν μείωση λόγω ημιαπασχόλησης και ειδικών μορφών εργασίας, η ουσιαστική ανεργία αποτέλεσε, αποτελεί και θα συνεχίσει ν’ αποτελεί οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα, κολοσσιαίων διαστάσεων.

Κάποια στιγμή πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Όσο δεν διευκολύνεται η υλοποίηση σημαντικών και μεγάλων επενδύσεων, όσο δεν δημιουργείται απόλυτα φιλικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα, όσο δεν παύουν οι παραλογισμοί και οι υπερβολές στην εργατική νομοθεσία, η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ανεργία θα παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη.

Όταν η κρίση άρχισε να γίνεται αισθητή, έγινε αντιληπτό το πρόβλημα και το μέγεθός του. Έγιναν προσπάθειες αντιμετώπισης αλλά, μέσα σ’ ένα περιβάλλον συνεχώς επιδεινούμενης κρίσης, η τύχη τους ήταν προδιαγεγραμμένη.

Τη συγκυρία φυσικά, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν δεόντως, πολιτικά ζωύφια  διαφόρων κομματικών αποχρώσεων.

Πρώτος και καλύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ, με απύθμενες υποσχέσεις. Όπως σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, έτσι και στα θύματα-ανέργους, υποσχόταν τα πάντα. Από παχυλό και αέναο επίδομα ανεργίας μέχρι διορισμό στο δημόσιο ή πακτωλό επενδύσεων και ασταμάτητο χείμαρρο νέων θέσεων εργασίας. Όλα, μόλις γινόταν κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα, έκανε ό,τι καλύτερο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, για να χαθούν ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας. Με την επαναστατική γυμναστική του κινήματος «Δεν πληρώνω», τα μπλόκα στα διόδια και όλες τις σχετικές «παραστάσεις κλόουν».

Όμως η μεγαλύτερη εκμετάλλευση έγινε με διαφορετικό τρόπο και από κομματικά στελέχη όλων των πολιτικών παρατάξεων και αποχρώσεων.

Δεκάδες δήμαρχοι γαλάζιας, πράσινης, κόκκινης, ροζ, ακόμη και πορτοκαλί με βούλες (sic) απόχρωσης, φούλαραν τις μηχανές στην παλιά, γνωστή «φάμπρικα του Πάκη».

Άρχισαν τις αναρίθμητες προσλήψεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου (κυρίως στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων τους) και όταν η σύμβαση έληγε, την ανανέωναν. Ξανά και ξανά και ξανά. Κατά παράβαση του νόμου…

Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, εκμεταλλεύτηκε ασύστολα την πρακτική αυτή, δίνοντας επιπρόσθετα υποσχέσεις μονιμοποίησης όλων (με συνοδεία μετάταξης σε άλλες υπηρεσίες των δήμων, μια παλιά, πάγια τακτική στους ΟΤΑ).

Και στους δήμους που εξέλεγε κομματικό στέλεχος σαν δήμαρχο, και σ’ εκείνους που οι δήμαρχοι ανήκαν σε άλλες παρατάξεις. Πολλά τα ψηφαλάκια, βλέπετε…

Κανείς όμως, δεν είχε αντιληφθεί ότι οι καιροί είχαν αλλάξει. Ότι πλέον επιβαλλόταν αυστηρός έλεγχος και υπήρχε Τρόικα!

Αποτέλεσμα; Μόλις ελέγχθηκαν οι μισθοδοσίες των (παράνομα) ανανεωμένων συμβάσεων από το Ελεγκτικό Συνέδριο (και πάλι κατ’ επιβολή του νόμου), οι πληρωμές απαγορεύτηκαν και ζητήθηκε να γίνει επιστροφή χρημάτων στις περιπτώσεις που είχαν ήδη δοθεί έναντι, προκαταβολές κ.λπ.

Όπως καταλαβαίνετε, χιλιάδες απλοί, καθημερινοί άνθρωποι βρέθηκαν στη μοναδική θέση να τους οφείλονται δεδουλευμένα χρήματα από δημόσιους οργανισμούς. Κάτι πρωτάκουστο και πρωτοφανές μέχρι τότε…

Διότι μπορεί η μη πληρωμή δεδουλευμένων να έχει γίνει συνηθισμένο φαινόμενο από το 2010 και ύστερα, αλλά αυτό μέχρι τότε αποτελούσε «προνόμιο» του ιδιωτικού τομέα!

Και ο ΣΥΡΙΖΑ που, εν τω μεταξύ είχε γίνει κυβέρνηση, τι έκανε; Πως έδρασε η Πρώτη Φορά Αριστερά; Πως προασπίστηκε τα συμφέροντα των εργαζομένων;

Κατ’ αρχήν προσπάθησε να ακυρώσει πρακτικά, με υπουργικές αποφάσεις, πιέσεις προς τους δικαστές και άλλα τερτίπια,  την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Όμως το τρίτο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, δεν καταλαβαίνει από τέτοιες πιέσεις και κόλπα. Το έχει αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν.

Οπότε η κυβέρνηση Συριζανέλ βρέθηκε με μια (ακόμη) καυτή πατάτα ίδιας παρασκευής, στα χέρια.

Πως επέλεξε να την χειριστεί;

Μα, με τον μόνο τρόπο, που ξέρουν τα μέλη της! Κάνοντας τον νόμο λάστιχο και το Σύνταγμα, σφεντόνα!

Αρχικά νομοθέτησαν μία διάταξη, η οποία προβλέπει την ειδική μοριοδότηση σε διαγωνισμούς  ΑΣΕΠ, όσων είχαν προϋπηρεσία στους δήμους ως συμβασιούχοι κ.λπ.

Συνηθισμένο κόλπο, που έχουν χρησιμοποιήσει και άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν. Οπότε μέχρι εδώ καμία έκπληξη.

Αυτή η διάταξη όμως, δεν ήταν αρκετή για να λύσει το πρόβλημα. Διότι οι διατάξεις για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, ορίζουν ότι μόνο το 50% των επιτυχόντων μπορούν να είναι μοριοδοτημένοι.

Τι έκανε λοιπόν η κυβέρνηση; Προχώρησε πρόσφατα, στην θέσπιση μιας ακόμη διάταξης. Η οποία προβλέπει ότι, κατ’ εξαίρεση και μόνο για τον σχετικό διαγωνισμό, το σύνολο των επιτυχόντων (100%) να μπορεί να έχει μοριοδότηση από προϋπηρεσία κ.λπ.

Διάταξη της οποίας η συνταγματικότητα αμφισβητείται έντονα από πολλούς και ικανούς νομικούς. Η οποία δε, αναμένεται να προσβληθεί μόλις εφαρμοσθεί. Από  τους χιλιάδες άλλους διαγωνιζόμενους, που θα έχουν αποτύχει λόγω έλλειψης επιπλέον μορίων.

Πάλι χιλιάδες άνθρωποι ξεγελασμένοι, πάλι χιλιάδες ξεκρέμαστοι, πάλι χιλιάδες στα δικαστήρια, πάλι χιλιάδες εκβιαζόμενοι!

Πόσο απογοητευτικό…

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά όλα αυτά θυμίζουν έντονα τα όσα συνέβαιναν ανατολικά του Τείχους του Βερολίνου από το 1945 έως το 1990.

Όπως είναι δε λογικό, με κάνουν απόλυτα και βαθιά απαισιόδοξο για το μέλλον αυτής της χώρας.

 

ΠΗΓΗ: capital.gr