Μαρίνα Καλογήρου: «Η απιστία προκύπτει από το ψέμα»

«Η απιστία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που προκύπτει από το ότι οι άνθρωποι δεν είναι αληθινοί με τον εαυτό τους», δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός Μαρίνα Καλογήρου. Στη σκηνή είναι μία καλλιτέχνης που έχει τον πλήρη έλεγχο ώστε οι θεατές να μαγεύονται από την άρτια και γεμάτη ερμηνεία της που κάθε φορά προσδίδει και κάτι το διαφορετικό, αναδεικνύοντας επιτυχώς τον εκάστοτε ρόλο.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Ποιος ο ορισμός που δίνετε στην τέχνη; Έχει όρια;

Η τέχνη για μένα συμβαίνει όταν ο άνθρωπος χάνει τα όρια του μικρού του εαυτού και συνδέεται με αυτό που υπάρχει πέρα από εκείνον, πέρα από την πραγματικότητα, πέρα από τους περιορισμούς του νου. Όταν συνδέεσαι με αυτήν την έμπνευση-γνώση, που σου θυμίζει πως δεν είσαι απλώς ένα σώμα που περνάει από αυτή τη ζωή για 80 χρόνια, αλλά μια ύπαρξη που συνδέεται με ό,τι υπήρξε, ό,τι υπάρχει και θα υπάρχει. Αυτή η συνειδητοποίηση της αιώνιας στιγμής, της αιώνιας ζωής, όταν βρίσκει τρόπο να εκφραστεί, να πάρει μορφή, δημιουργεί την τέχνη. Κάνει τους ανθρώπους να συναντούν τον ανώτερό τους εαυτό. Και αυτό είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που στ΄ αλήθεια δεν έχει όρια.

 

Τι σας έχει προσφέρει ο χώρος της υποκριτικής;

Μου προσφέρει πραγματική τριβή με τα συναισθήματά μου και αναγκάζομαι να έρθω σε επαφή με την αλήθεια. Η έκφραση, μου προσφέρει λύτρωση, διέξοδο σε ό,τι μπορεί να υπάρχει, συνειδητά ή ασυνείδητα, μέσα μου.

 

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟ

Ποια στιγμή στην καριέρα σας ξεχωρίζετε;

Ξεχωρίζω την πρώτη μου συνεργασία. Ήταν με τον Θόδωρο Τερζόπουλο στο θέατρο Άττις. Τόσο αφοσιωμένος, τόσο απόλυτος, τόσο μαγικός και γεμάτος έμπνευση και οίστρο. Ήμουν 21 χρονών, έμεινα μαζί του 2 χρόνια και έπλεα σε πελάγη δημιουργικής ευτυχίας! Επίσης ξεχωρίζω το σίριαλ για τη ζωή της Έλλης Λαμπέτη. Σε αυτή τη δουλειά λειτουργούσε μια κάπως μαγική αρμονία. Αυτό που ονειρευόμουν, αυτό που ήθελα να κάνω, συνδυαζόταν με τη δουλειά των υπόλοιπων συντελεστών και γινόταν πραγματικότητα.

 

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτήν την εποχή ξεκινάω τα γυρίσματα για την ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Νίκος Καζαντζάκης» και στις 28 Σεπτεμβρίου έχουμε πρεμιέρα με το «Ring» της Leonore Confino στο θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης με τον Θανάση Τσαλταμπάση.

 

Ποιο το μήνυμα του έργου;

Το έργο μιλάει για την πάλη των ερωτικών σχέσεων. Για την προσπάθεια που κάνουμε για να συναντηθούμε με τον άλλον. Η αίσθηση που υπάρχει όταν ολοκληρώνεται η παράσταση είναι ότι σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε, προσπαθούμε, ανταγωνιζόμαστε και η ζωή κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος. Και τότε συνειδητοποιείς ότι το μόνο που έχει πραγματικά σημασία, είναι το να απολαμβάνεις και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, το κάθε «τώρα».

 

Ποια η πιο έντονη σκηνή στο έργο;

Υπάρχουν πολλές έντονες σκηνές. Αν πρέπει να ξεχωρίσω μία είναι η στιγμή που ο άντρας τρελαίνεται από τη ζήλια του και γίνεται βίαιος.

 

Θα εγκαταλείπατε ποτέ τον χώρο;

Για κάτι που θα ήταν εξίσου ή παραπάνω σημαντικό για μένα, ναι, θα το έκανα. Προσπαθώ να μην έχω ιδέες που να με εγκλωβίζουν. Προσπαθώ να είμαι ελεύθερη και να ακολουθώ τη ζωή.

Η μαγεία του χώρου είναι πρόσκαιρη ή όχι;

Η μαγεία στην αρχή είναι να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, να μπαινοβγαίνεις στις κουίντες, να γίνεσαι κάποιος άλλος. Η μαγεία τώρα είναι κάθε φορά που δημιουργείς κάτι αληθινό. Κάθε φορά που επικοινωνείς με κάποιον άλλον άνθρωπο, συνάδελφο ή θεατή και μοιράζεσαι κάτι ουσιαστικό. Η μαγεία τώρα είναι να γνωρίζεις όλο και πιο πολύ τον εαυτό σου.

 

Το έργο πραγματεύεται τη σχέση άνδρα-γυναίκας. Πώς βλέπετε τις ανθρώπινες και δη τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων;

Τις βλέπω δύσκολες! Αλλά αν πρόκειται να μάθεις να μοιράζεσαι, να αφήσεις το εγώ σου και να ενωθείς πραγματικά με έναν άλλον άνθρωπο, να χτίσεις μια αληθινή αγάπη, τότε νομίζω πως οι δυσκολίες αξίζουν τον κόπο.

 

Η ΣΧΕΣΗ ΑΝΔΡΑ – ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 

Τελικά η γυναίκα και ο άνδρας προέρχονται από διαφορετικά «σύμπαντα»;

Ο τρόπος που μεγαλώνουμε χτίζει αντιθετικές προσωπικότητες αλλά πιστεύω πως στην ψυχή, βαθιά μέσα μας, είμαστε όλοι ίδιοι.

 

Ποια η γνώμη σας για την απιστία, φταίνε και οι δύο στη σχέση;

Νομίζω πως η απιστία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που προκύπτει από το ότι οι άνθρωποι δεν είναι αληθινοί με τον εαυτό τους. Δεν ξέρουν και δε βιώνουν αυτό που στ΄ αλήθεια επιθυμούν. Η απιστία είναι αποτέλεσμα του εσωτερικού ψέματος.

 

Η μάχη με τον εαυτό μας πόσο σκληρή είναι; Και μετά ακολουθεί αναγέννηση;

Ναι, πιστεύω πολύ σε αυτό. Όσο πιο βαθιά πηγαίνεις τόσο πιο ελαφριά πετάς.

 

Η ευαισθησία είναι δείγμα δύναμης;

Η ευαισθησία νομίζω πως σε κάποια πράγματα είναι αληθινή δύναμη αλλά σε κάποια άλλα, όπως για παράδειγμα στο σωματικό επίπεδο, μπορεί να είναι αδυναμία. Όταν έχεις ένα χαρακτηριστικό βιώνεις πάντα και την καλή και την κακή του πλευρά.

 

Πώς βιώνετε την κρίση της χώρας ως ηθοποιός αλλά και μητέρα;

Για κάποιον λόγο δεν τη βιώνω. Δεν παρακολουθώ τίποτα από αυτά που γίνονται και απλώς ζω με ό,τι έχω κάθε στιγμή.

Ποια πλευρά σας δε γνωρίζει ο κόσμος;

Έχω μια πλευρά που αγαπά πολύ τη σιωπή, τον διαλογισμό, την προσευχή… Φαινομενικά έρχεται σε αντίθεση με τη φασαρία, την επικοινωνία, την έκφραση και την έκθεση της δουλειάς μου. Όμως μέσα μου αυτά ενώνονται πολύ ωραία και το ένα συμπληρώνει το άλλο