Η τραγωδία της «Θύρας 7» μέσα από τα μάτια ενός 16χρονου που την έζησε

Ήταν μια ηλιόλουστη Κυριακή, ιδανική για μπάλα και τίποτα δεν προμήνυε τη συμφορά που θα ακολουθούσε. Εκείνη την αποφράδα ημέρα ήμουν μέσα στο γήπεδο και εγώ. Στα τσιμέντα της αγαπημένης μου θύρας. Της Θύρας 7, με εισιτήριο από την ΠΕΦΟ Κορυδαλλού. 16 χρονών τότε, μαζί με τον αδελφικό μου φίλο Γιάννη και ένα ξαδελφάκι του 4-5 χρόνια μικρότερό μας (τον βάλαμε στη ζούλα τζάμπα).
Μπήκαμε στο στάδιο νωρίς, κατά τη μία (για να βρούμε καλή θέση), με τα μαξιλαράκια υπό μάλης (από φελιζόλ), τους πασατέμπους και ανηφορίσαμε στα πάνω σκαλιά για να έχουμε καλύτερη ορατότητα.
Το γήπεδο είχε γεμίσει ασφυκτικά καμιά ώρα πριν αρχίσει το ματς και η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική. Τα τραγούδια, τα συνθήματα, τα τύμπανα δονούσαν και τα τσιμέντα. Ειδικά στην είσοδο των ομάδων, με τα χαρτάκια που πετάχτηκαν, έγινε «κόλαση». Εικόνα από σε νοτιοαμερικάνικο ντέρμπι. Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ λίγοι, ούτε που διακρίνονταν.
Ήταν η 20ή αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α΄ Εθνικής. Ο Ολυμπιακός εναντίον της ΑΕΚ στο Στάδιο «Καραϊσκάκη». Κλασικό ντέρμπι, απ’ αυτά που κανείς φίλαθλος του «Θρύλου» δεν ήθελε να χάσει.
Ο Ολυμπιακός του Καζιμίρ Γκόρσκι είχε παραταχθεί με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο. Απέναντί του η ΑΕΚ του Μίλτου Παπαποστόλου κατέβηκε με τους Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο.
Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν την τύχη να έχουν σε μεγάλη μέρα τον Μάικ Γαλάκο που πέτυχε χατ-τρικ και εξέθεσε τον νεαρό τότε Στέλιο Μανωλά αναγκάζοντάς τον να αντικρύσει κόκκινη κάρτα στις αρχές του β΄ ημιχρόνου.
Μετά το 3-0 κάθε επίθεση του Ολυμπιακού πλέον… μύριζε γκολ και στις εξέδρες γίνεται πανζουρλισμός, καθώς όλοι οι φίλαθλοι από όλες τις θύρες ζητωκραυγάζουν. Όλοι όρθιοι παραληρούν. Ο ενθουσιασμός που κάνει το γήπεδο να σείεται συθέμελα μεταδίδεται και στους παίκτες. Το θέαμα ήταν απίστευτο. Η ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ», «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» δονεί την ατμόσφαιρα. Όμως η μοίρα εκείνη τη στιγμή είχε άλλα σχέδια.
Πολλοί από τους φιλάθλους της Θύρας 7 έτρεξαν πριν από τη λήξη του αγώνα στην έξοδο, θέλοντας να μετακινηθούν προς τη Θύρα 1 για να υποδεχτούν τους θριαμβευτές. Ενώ το παιχνίδι ήθελε ακόμη δύο-τρία λεπτά για να τελειώσει.
Με το σφύριγμα της λήξης του αγώνα έγινε το μαζικό γιουρούσι προς τα έξω. Ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στον διάδρομο που οδηγούσε στα σκαλιά της Θύρας 7. Η ουρά έφτανε τα 8-10 μέτρα, το πλήθος είχε φρακάρει… αλλά κανείς δεν γκρίνιαζε, όλοι τραγουδούσαν για τον θρίαμβο.
Εμείς, για καλή μας τύχη, είχαμε τον μικρό μαζί μας και φοβηθήκαμε το στριμωξίδι… Κάτσε να περιμένουμε να φύγει ο μεγάλος όγκος, συμφωνήσαμε και ανάψαμε τσιγάρο… αναλύοντας τα γκολ. Οι ουρές από τους φιλάθλους όμως δεν λιγόστευαν. Η ώρα περνούσε κι εμείς νιώθαμε εγκλωβισμένοι στα τσιμεντένια σκαλοπάτια… Ευχαριστημένοι όμως και χορτασμένοι από το θέαμα.
Γυρνάω στα φιλαράκια μου και τους λέω: «Ρε σεις, δεν πηδάμε τα κάγκελα να βγούμε από την 5; Εδώ γίνεται της τρελής. Θα μας πάρει βράδυ μέχρι να βγούμε…». Έτσι και κάναμε, όπως και πολλοί φίλαθλοι ακόμη. Περάσαμε πηδώντας τα κάγκελα και κατεβήκαμε κάτω.
Φτάνοντας έξω παγώσαμε. Φωνές, ουρλιαχτά, χαμός. Δεκάδες άτομα είχαν ποδοπατηθεί στην προσπάθειά τους να βγουν από τη Θύρα 7.
Άρχισαν να έρχονται ασθενοφόρα και περιπολικά, ένας πανζουρλισμός. Δεν καταλαβαίναμε πια τι πραγματικά είχε γίνει. Οι σειρήνες, οι φωνές, ο πανικός συνέθεταν ένα απόκοσμο σκηνικό, που μένει καρφωμένο στη μνήμη. Και το συγκλονιστικότερο όλων, αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω, ήταν η στιγμή που οι τραυματιοφορείς κάλυπταν τα πρόσωπα των παιδιών πάνω στα φορεία. Τη γιορτή και τη χαρά την είχε σημαδέψει τόσο ξαφνικά και τόσο βίαια το απόλυτο κακό, ο θάνατος.
Από τον φόβο και τον τρόμο μας γυρίσαμε σπίτι με τα πόδια ασυναίσθητα. Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονταν πέριξ του γηπέδου. Άνθρωποι κάθε ηλικίας ρωτούσαν με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους να μάθουν «…τι έγινε στην 7». Στα Καμίνια όλος ο κόσμος είχε βγει έξω και ρωτούσε να μάθει λεπτομέρειες καθώς η ενημέρωση ήταν ελλιπής, στην αρχή τουλάχιστον. Μέχρι κι αν έπεσε κάποια εξέδρα μάς ρώτησε μια γριούλα που σταυροκοπιόταν.
Καλύψαμε μια απόσταση 6 χιλιομέτρων χωρίς να το καταλάβουμε. Η χαρά και ο ενθουσιασμός του θριάμβου είχε αντικατασταθεί από πόνο, θλίψη και πολλά ερωτηματικά. Προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, σκεφτόμαστε και τους φίλους μας που ξέραμε ότι είχαν πάει κι αυτοί στο γήπεδο, οι πιο πολλοί στη Θύρα 7.
Από εκεί και πέρα η τραγική ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από το «Τζάνειο» και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν. Αναγνωρίζονται τα πρώτα θύματα… Επίσκεψη του πρωθυπουργού Ράλλη στο νοσοκομείο και δηλώσεις του, η χώρα πλέον σε πένθος. Τελικός απολογισμός 21 νεκροί και δεκάδες τραυματίες.
Όταν γκρεμίστηκε το γήπεδο το 2003, κάτι με έσπρωχνε να ξαναπάω στην Θύρα7. Ό,τι έζησα εκεί την 8η Φεβρουαρίου του 1981 ήταν πολύ δυνατό για να ξεχαστεί, έστω και μετά τόσα χρόνια. Και πραγματικά εκεί στα χαλάσματα και τις πέτρες ένιωσα την ίδια ένταση, την αγωνία και την απόγνωση εκείνου του απογεύματος.
Έμεινα εκεί αρκετή ώρα και χάζευα στο κενό αναλογιζόμενος τις στιγμές που έζησα εκεί. Και πόσο τυχερός στάθηκα που βγήκα ζωντανός από αυτό το δράμα.
Αυτή η τραγωδία, ο χαμός τόσων νέων ανθρώπων έχει σημαδέψει την ιστορία του Ολυμπιακού. Και ο κόσμος του -παλαιότεροι και νεότεροι- τιμά με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη των αδικοχαμένων κρατώντας ζωντανή την ανάμνηση του τραγικού γεγονότος